Ποιά είναι η άποψή σας, κ. Einstein;

«Δύο πράγματα είναι άπειρα: το Σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία, αν και για το Σύμπαν δεν είμαι σίγουρος».

Αυτή η φράση αποδίδεται στον Albert Einstein (κάτι που όμως δεν υπήρξε ποτέ επισήμως επιβεβαιωμένο).

Λίγη σημασία έχει.

Για το Σύμπαν, σίγουρα δεν είμαι ο καταλληλότερος άνθρωπος για να εκφράσει γνώση. Και σίγουρα δεν είναι αυτό το θέμα μου.

Η ανθρώπινη βλακεία. Ούτε κι αυτό δεν είναι το κυρίως θέμα. Θα καταλήξω όμως μάλλον εκεί.

Αν ο φοβερός αυτός τύπος με το μονίμως όρθιο (σήμα προς το σύμπαν;) κατάλευκο μαλλί και με το βλέμμα του Ντένυ του Τρομερού που μόλις έχει κάνει την σκανταλιά (τύπου, «μόλις ανακάλυψα νέο Γαλαξία αλλά δεν θα το πω σε κανέναν ακόμα» ή «ο χρόνος δεν υπάρχει και η βαρύτητα στην πραγματικότητα μάς κάνει να πετάμε κι όχι να πέφτουμε»), ζούσε σήμερα και εδώ, στην Ελλάδα, νομίζω ότι θα το έλεγε κάπως αλλιώς: στη θέση της «ανθρώπινης βλακείας» θα έβαζε την «ελληνική λαμογιά/παγαποντιά/ικανότητα για εξαπάτηση», ό,τι έβρισκε πιο ταιριαστό, εν πάση περιπτώσει.

Διαχρονική «αξία» η λαμογιά. Και καθόλου τυχαία η επιλογή της λέξης, διότι είναι στα όρια του αγοραίου, του χυδαίου, του ανήθικου (με την κλασική έννοια του όρου). Ό,τι ακριβώς δηλαδή είναι στην πραγματικότητα αυτό που περιγράφει.

Μέσα σε όλες τις προσωπικές μάχες που κατά καιρούς καλούμαστε να δίνουμε, ζώντας σε μια χώρα με χίλια καλά αλλά και με άλλα τόσα στραβά, η λαμογιά είναι μια διαχρονική μάχη, που πάντα θα υπάρχει. Παντού, σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας. Για την πολιτική, δεν χρειάζεται να αναφερθώ καν.

Πάντα θα ακούσω ιστορίες δικών μου ανθρώπων που έπεσαν θύματα. Και φυσικά, δεν έχω μόνο ιστορίες από άλλους. Έχω και προσωπικές ιστορίες. Ευτυχώς μόνο στον επαγγελματικό τομέα. 

Λαμογιά: (η), θηλυκό, ουσιαστικό προερχόμενο από το ουσιαστικό «λαμόγιο» (οι ρίζες είναι ιταλικές ή ισπανικές, οι γνώμες διίστανται).

Ο δικός μου ορισμός:

Είναι η αίσθηση ότι υπάρχει πάντα μια μπανανόφλουδα στο πάτωμα που αν τυχόν τρέχοντας λίγο, για να κάνεις το καλύτερο και να δώσεις τον καλύτερό σου εαυτό, δεν την παρατηρήσεις, γλιστράς και χτυπάς. Είναι σίγουρο. Αυτό που δεν είναι σίγουρο είναι το πόσο σοβαρό είναι το χτύπημα κάθε φορά.

Είναι η αίσθηση ότι ό,τι λες και ό,τι κάνεις, ανά πάσα στιγμή όχι μόνο μπορεί να γυρίσει boomerang απλά, αλλά μπορεί να χρησιμοποιηθεί κι εναντίον σου. 

Είναι η αίσθηση ότι είσαι τόσο λίγος και τόσο χαζός για να τα βγάλεις πέρα που είτε παραδίδεις τα όπλα είτε πελαγοδρομείς προσπαθώντας να καταλάβεις τί γίνεται γύρω σου.

Είναι η αίσθηση ότι έχεις κερδίσει τον κόσμο ολόκληρο, αν έστω και λίγο καταφέρεις να την κερδίσεις, ή έστω να την αναχαιτίσεις. Ή να την αποκαλύψεις. 

Ξέρω ότι ποτέ ο κόσμος δεν ήταν αγγελικά πλασμένος. Προφανώς.

Ξέρω ότι τέλειες κοινωνίες δεν υπάρχουν, διότι δεν υπάρχουν τέλειοι άνθρωποι.

Ξέρω ότι από κακοτοπιές είναι γεμάτος ο τόπος. 

Δεν ζούσα ποτέ σε φούσκα. Ευτυχώς. 

Έμαθα όμως την λαμογιά από πολύ κοντά. Την έχω ζήσει με πολλές μορφές και στην πραγματικότητα ποτέ δεν με αφήνει με το στόμα ανοιχτό. Δυστυχώς.

Με το πέρασμα του χρόνου έμαθα αν όχι να την αναγνωρίζω αμέσως, όμως να την διαισθάνομαι. Ευτυχώς.

Πέρασε αρκετός καιρός όμως με τον φόβο ότι θα βγω χαμένη μάλλον, οπότε έχασα μερικές ευκαιρίες για υψώσω ανάστημα. Δυστυχώς.

Με θυμώνει ακόμα πολύ, ξεσηκώνει μέσα μου όλη την αίσθηση και την αγωνία του δικαίου που με διακατέχει, με απωθεί όσο λίγα πράγματα στον κόσμο. Ευτυχώς. 

Και αν είμαι σίγουρη για κάτι, είναι ότι δεν είναι μεταδοτική. Όχι. Όσο και αν περιβάλλεσαι από αυτήν, όσο και ξυστά από δίπλα σου και περνά, δεν κολλάει.

Ευτυχώς.

Αν είχα να διαλέξω, λοιπόν, μεταξύ ανθρώπινης βλακείας και λαμογιάς, χωρίς καθόλου σκέψη θα διάλεγα το πρώτο.

Δεν είμαι και Einstein άλλωστε.....