Αλυσιδωτές σκέψεις...

Αισίως μετά από ενάμισυ χρόνο, πάλι εδώ.. Μου έλειψε, χωρίς να το πολυκαταλάβω..

Αλλά πάλι, μου είχε λείψει και η σιωπή..

Όχι ότι τώρα έχω και πολλά περισσότερα να πω. Σιγά σιγά ξαναβρίσκω τη φωνή μου.

Σιγανή αλλά κοφτή.

Σαν την εποχή μου δηλαδή..

Ο χρόνος που μεσολάβησε, γέμισε το κεφάλι με σκέψεις, τα μάτια με εικόνες, την καρδιά με συναισθήματα...

Και σαν να κατάλαβα τί ακριβώς σημαίνει στην πράξη αυτό που πολλές φορές διάβαζα: ότι σε περιόδους κρίσης (πάσης φύσεως), η τέχνη λειτουργεί βοηθητικά.. 

Απελευθερώνει, εξαγνίζει, προβληματίζει αλλά με τρόπο προς τα πάνω.. Με υποχρεώνει να σηκώσω το κεφάλι για να δω και να πάρω το βλέμμα από το έδαφος.

Μου φέρνει εικόνες που τις ζω καθημερινά, αλλά υπενθυμίζοντάς μου την πραγματική μου φύση.

Και η πραγματική μου φύση δεν είναι να κοιτώ κάτω.

Δεν είναι να φοβάμαι να έχω άποψη.

Ούτε να τρομάζω όταν συνυπάρχω με άλλους ανθρώπους.

Ούτε να τρομάζω όταν μένω μόνη.

Ούτε να πατώ επί πτωμάτων για την δική μου επιβίωση.

Ούτε να γίνομαι σκληρή για να πληγώνω, αλλά για να μην πληγώνομαι.

Ούτε να γίνομαι συναισθηματική για να με λυπούνται, αλλά για να λυπάμαι.

Ούτε να ντρέπομαι όταν συγκινούμαι.

Ούτε να πιστεύω ότι τα δικά μου προβλήματα είναι υπεράνω όλων.

Ούτε ότι η δική μου εποχή είναι η χειρότερη όλων.

Χορός, κίνηση, θέατρο, εικόνες, φωτογραφία, βιβλίο, μουσική, χρώμα.

Μέσα από αυτά, υπάρχει η ζωή. Μια ζωή όχι πάντα ιδανική (ευτυχώς), μια ζωή όχι πάντα σκληρή (δις ευτυχώς). 

Η ανθρώπινη ιστορία γράφεται και ξαναγράφεται. Με διαφορετικά νούμερα (χρονολογίες), με διαφορετικές γεωγραφικές τοποθεσίες, με διαφορετικά όπλα, με διαφορετικά είδη νίκης και ήττας.

Αλλά είναι η ίδια.

Όπως και στη φύση του είναι και ο άνθρωπος. 

Και οι ανάγκες του.

Τραγούδια που κάποιοι ξαναθυμούνται και ξαναζωντανεύουν. Τα φέρνουν στο παρόν. Και μερικές φορές, πολύ πετυχημένα. Και ξαναχτυπάνε τις ίδιες χορδές στην καρδιά.

Βιβλία που διαβάζουμε και ξανά πάλι. Και όλο κάτι άλλο ανακαλύπτουμε, κρυμμένο ανάμεσα στις αράδες τους.

Έργα που αναπαριστούν την ίδια ζωή σε άλλους χρόνους. Με το ίδιο νόημα όμως. Και τους ίδιους προβληματισμούς. Και την ίδια λύτρωση.

Κίνηση που ξεσπά προσπαθώντας να ξυπνήσει το σώμα, που βρίσκεται σε λήθαργο. Να ξυπνήσει αυτό, να το ξαναθυμηθούμε και εμείς.

Δεν ενστερνίζομαι το απόφθεγμα «η τέχνη είναι για τους λίγους».

Η πραγματική τέχνη δεν ήταν ποτέ για τους λίγους.

Αντιθέτως, ήταν για όλους.

Δεν χρειάζονται τα δυσνόητα θεάματα, ούτε τα δυσπρόσιτα έργα τέχνης, ούτε τα δυσανάγνωστα κείμενα για να βρούμε την τέχνη..

Μάτια και αυτιά ανοιχτά χρειάζονται..

Δεν είμαστε πρωτοεμφανιζόμενοι πάνω στη γη, ευτυχώς ή δυστυχώς, δεν το ξέρω.

Barbara Kruger.

Γράφουμε ιστορία, σαν συνέχεια των προηγούμενων που υπήρξαν πριν από μας, και σαν παρακαταθήκη για τους επόμενους.

Το παρελθόν βοηθά το παρόν που θα χαράξει το μέλλον.

Αλυσίδα (γεμάτη αλυσίδες η ζωή άλλωστε..)

Αλλά αυτή απελευθερώνει τουλάχιστον..

Ας την προσέχουμε και ας την αγαπήσουμε λίγο περισσότερο λοιπόν..