Other Lives - Paper Cities

.Αθήνα σε έκτακτη κατάσταση. Στοπ.


Μια εικόνα διαφορετική από κάθε άλλη χρονιά.
Μια πόλη πολύ αλλαγμένη.
Μια πόλη που .... δείχνει σημάδια εγκατάλειψης...


Την Αθήνα την αγαπώ. Την υπερασπίζομαι πάντα και δυνατά.
Δεν είναι η πιο εύκολη πόλη να ζεις.
Ίσως το αντίθετο. Μάλλον από τις πιο δύσκολες.
Όμως, η σχέση μαζί της είναι ειλικρινής.
Είναι όπως και στις προσωπικές, ακόμα και ερωτικές σχέσεις.
Αν ο άλλος/η σου δείχνει ευθύς εξαρχής την καθαρή αλήθεια, τα τρωτά και τα θελκτικά σημεία, ξέρεις πού βαδίζεις, ξέρεις γιατί μένεις, ή ξέρεις γιατί αποφασίζεις να φύγεις..


Έχει ελλείψεις, βασικές.
Τόσο βασικές, που νιώθεις πολίτης τρίτης ή και τέταρτης κατηγορίας (δεν μου αρέσει ιδιαίτερα η ορολογία, αλλά είναι ενδεικτική).
Δρόμοι, συγκοινωνίες, ρυμοτομία, αποστάσεις, κίνηση, πράσινο, αέρας...
Δεν είναι και τα πιο δυνατά σημεία της, τα παραπάνω, είναι η αλήθεια..


Έχει υπερβολές εξόφθαλμες.
Τόσο, που αναρωτιέμαι  «μα, τόση υπερπληθώρα πια; γιατί;»...


Ωστόσο, είναι η πόλη στην οποία ζω και θέλω να ζω.
Συμβαίνει εδώ και αρκετό καιρό, αλλά μάλλον δεν ήθελα να το παραδεχτώ τόσο ανοιχτά στον εαυτό μου..
Η εικόνα της πόλης μου έχει αλλάξει.
Πολύ.
Έντονα.
Η πόλη μου... ερημώνει...
Έχουν υπάρξει στιγμές που κυκλοφορώ, και κοιτώντας γύρω μου τους άδειους δρόμους, έχω αναρωτηθεί: μήπως έχει συμβεί κάτι, στα αλήθεια, και δεν έχω μάθει ακόμα κάτι;...


Είναι σοκαριστικό να περπατώ στα γνωστά και αγαπημένα μου μέρη, αλλά και σε μη αγαπημένα, σε περιοχές που απλά υπήρχε κίνηση, κυκλοφορούσαν άνθρωποι, και να νιώθω μοναξιά.
Πού; Στην Αθήνα.
Την Αθήνα που μέχρι λίγο πριν φοβόμουν ότι πια θα ερχόταν μια μέρα που απλά θα βούλιαζε.... Πόσα εκατομμύρια ανθρώπων να την πατούν, και πόσα εκατομμύρια αυτοκινήτων να την διασχίζουν;


Την απάντηση για το πού οφείλεται αυτή η αλλαγή, ενδομύχως, την γνωρίζω.
Και τη ζω. Καθημερινά.
Είμαι κομμάτι της ίδιας πραγματικότητας.
Δεν ζω «κάπου στην Αθήνα, αλλά κατεβαίνω συχνά στο κέντρο».
Ζω στην Αθήνα. Τελεία και παύλα*.


Όμως αρχίζω και φοβάμαι.
Τις όμορφες πόλεις δεν τις κάνουν μόνο τα πάρκα, τα ποτάμια, τα μεγάλα πεζοδρόμια, οι σύγχρονες συγκοινωνίες.
Τις κάνουν κυρίως οι άνθρωποι.
Πάντα έλεγα «οι εχθροί της Αθήνας να φύγουν» (με τη γνωστή μου διαλλακτική στάση σε ορισμένα θέματα...)..
Και εξακολουθώ και το πιστεύω. Και αναρωτιέμαι..
Όλοι αυτοί που έφυγαν, ήταν στην πραγματικότητα εχθροί της ή αναγκάστηκαν να φύγουν;...


Και όσοι μένουμε πίσω;


Βλέποντας το ηλιοβασίλεμα από τη βεράντα μου, προσπαθώ να σκεφτώ κάτι που θα μου δώσει λίγη δύναμη και ελπίδα..
Μήπως όσοι μένουμε πίσω, καταφέρουμε να δούμε καλύτερα την ομορφιά της και να της δώσουμε λίγο περισσότερη σημασία από πριν;
Ανακαλύπτοντας τις γειτονιές μας;
Περπατώντας σε άγνωστες μέχρι σήμερα συνοικίες;
Μπαίνοντας σε μικρά μαγαζιά, χωρίς να είναι απαραίτητο να αγοράσουμε κάτι, απλά και μόνο κάνοντας την παρουσία μας αισθητή στους ανθρώπους που δίνουν και αυτοί τον δικό τους αγώνα να μένουν εδώ;


Η Αθήνα είναι από τις πόλεις που αλλάζει μορφή, ανάλογα  με τα μάτια που την κοιτάζουν..
Για αυτούς που θέλουν να τη βλέπουν σαν την ωραιότερη πόλη του πλανήτη, δείχνει και αυτή τα καλύτερά της στολίδια..
Γωνιές, συνοικίες, μυρωδιές, θέα, ατμόσφαιρα, πολιτισμό...


Για αυτούς που τη θέλουν να αποτελεί τον σάκο του μποξ για οτιδήποτε δύσκολο και παράταιρο και στρυφνό συμβαίνει στη ζωή τους, τότε βγάζει δόντια..


Όσο για αυτούς που ήθελαν, αλλά δεν τα κατάφεραν..
Πιστεύω ότι θα έχει κρατήσει θέσεις για την επιστροφή τους.. όποτε αυτή θα γίνει..


Ρίχνω μια τελευταία ματιά στον ήλιο που σβήνει πίσω από τον Λυκαβηττό, και αφήνω να μου ξεφύγει ένα μικρό χαμόγελο ελπίδας.
Γιατί, έχω εμπιστοσύνη στην πόλη μου..
και στους ανθρώπους της.. τόσο σε αυτούς που βρίσκονται εδώ, όσο και σε αυτούς που την αγαπούν έστω και από μακριά..


* Και μια μικρή υποσημείωση για κάτι που ακούω συχνά... Όχι, το κέντρο της Αθήνας, πλην των γνωστών και ανέκαθεν «παραδοσιακών» κακόφημων συνοικιών και επικίνδυνων σημείων, δεν είναι απροσπέλαστο.. δεν θα βρεθεί κάποιος σφαγμένος ή μαχαιρωμένος ή πυροβολημένος στη μέση του δρόμου, μετά τις 8 το βράδυ.... Τα κακοποιά στοιχεία δεν είναι αυτά που κάνουν την πόλη επικίνδυνη.. τουλάχιστον, όχι πολύ περισσότερο απ’ ό,τι συμβαίνει στις υπόλοιπες μεγάλες πόλεις του κόσμου..
Η αδιαφορία, αντιθέτως, ναι.. 

Ανοιχτά Χαρτιά (Οδ. Ελύτης)

2

Και για κλείσιμο, μεταφέρω μερικά διάσπαρτα λόγια του ιδίου για την συγκεκριμένη συλλογή των κειμένων του..

... «...Ήθελα, στο βάθος, να τραγουδήσω αλλιώς απ’ ό,τι τραγουδάνε οι άλλοι – κι ας ήτανε και φάλτσα. Θέλω να πω ότι το βάρος της γοητείας έπεφτε στην παράβαση· που σιγά-σιγά, με τα χρόνια, είδα ότι ήταν πολύ περισσότερο μια πρόγευση της βαθύτερης αλήθειας, που κουβαλά μέσα της η νεότητα χωρίς να το γνωρίζει, παρά μια σκέτη αυθαιρεσία, ώστε να την κρίνεις με συγκατάβαση και να την προσπεράσεις. Και πως, στο κάτω κάτω, αν με είχε οδηγήσει στ’ αμαρτήματα που απαρίθμησα, έφταιγε η απειρία μου η προσωπική και όχι, καθόλου, η ίδια η αρχή, που μ’ έβαζε να δυσπιστώ σε κάθετί το παραδεδεγμένο και συστηματικά να το αντιστρατεύομαι».

«... Τις ιδέες μας τις πετάμε, μόλις αρχίσουν να μας ενοχλούν, σαν τις χαρτοπετσέτες. Τις καινούργιες τις «ανοίγουμε» σαν κονσέρβες, που σπεύδουμε να τις καταναλώσουμε προτού προφτάσουν ν’ αλλοιωθούν. Κι όσο για να μεταδώσουμε τις σκέψεις, δεν υπάρχει πρόβλημα: Καταφεύγουμε σ’ όποια διάλεκτο μάς είναι πρόχειρη, ακόμη και στις ξένες γλώσσες, μια που το αποτέλεσμα, έτσι κι αλλιώς, είναι περίπου το ίδιο..».

..«Άμα δεν κλαίγεσαι, πάει να πει πως είσαι ένας ευδαιμονιστής, γράφε μακάριος· κι άμα δε λες τους καημούς σου, δεν έχεις καημούς, είσαι ένας αμέριμνος. Άμα μιλάς για την Ελλάδα, είσαι ένας τοπικιστής, δεν έχεις οικουμενικό πνεύμα· αν γνοιάζεσαι για τη γλώσσα σου, βρίσκεσαι έξω από τον παλμό της εποχής σου, είσαι ένας καθυστερημένος· τέλος, αν ζητάς να φτιάξεις κάτι το στέρεο, είσαι μορφολάτρης και εστέτ...».

.. «Είναι η απουσία της φαντασίας που μεταβάλλει τον άνθρωπο σε ανάπηρο της πραγματικότητας· κι ας παν να λεν οι πραχτικοί άνθρωποι, που αποχωρούν μια μέρα από τη ζωή χωρίς να την έχουν καν ψελλίσει, δυο φορές αναλφάβητοι. 

Και όμως, από το τί είναι στο τί μπορεί να είναι, περνάς μια γέφυρα που σε πάει, ούτε λίγο ούτε πολύ, από την Κόλαση στον Παράδεισο. Και το πιο παράξενο: έναν Παράδεισο φτιαγμένον από τα ίδια υλικά που είναι φτιαγμένη ακριβώς και η Κόλαση. Δεν είναι παρά η αντίληψη για την διάταξη των υλικών που διαφέρει...»..

Σελίδες που διαβάζονται και ξαναδιάζονται...


Υπάρχουν βιβλία, σαν λόγια που δεν ξεχνάς ποτέ..
Βιβλία που αν μπορούσα να κουβαλώ συνεχώς μαζί μου, θα το έκανα..
Βιβλία που τα ανοίγω για το παραμικρό, και τα κλείνω έχοντας πάρει απαντήσεις..


Η λίστα δεν είναι μεγάλη, για να είμαι ειλικρινής..
Ακριβώς για αυτό το λόγο, θέλω να αρχίσω να τη μοιράζομαι..


Πρώτη στάση, λοιπόν.
«Ανοιχτά Χαρτιά» Οδυσσέας Ελύτης..
Μια συλλογή με λογής λογής κείμενα (πεζά) του Ελύτη, που καταπιάνονται με ό,τι καταπιάνεται η ζωή: από την τέχνη, τη ποίηση, την τόλμη, την τύχη, μέχρι τον έρωτα (πώς θα μπορούσε χωρίς αυτόν;), το 1940, τον Ανδρέα Κάλβο, τον ζωγράφο Θεόφιλο, την ημιμάθεια, τη γνώση, το θέατρο, τα όνειρα, τους ανθρώπους, την απόσταση...


Είναι δύσκολο να ξεχωρίσω και να σταχυολογήσω κάτι από όλα αυτά..
Σχεδόν πάντα ακολουθώ την μέθοδο του τυχαίου: ανοίγω τυχαία μια σελίδα, και έτσι ανατρέχω στην αντίστοιχη ενότητα.
Υπάρχουν όμως και φορές, που επί τούτου, ανατρέχω σε συγκεκριμένη σελίδα για να πάρω απαντήσεις.. ή για να μου γεννηθούν ερωτήσεις σε απαντήσεις που νόμιζα ότι γνώριζα...


Ας μιλήσουμε, στην αρχή, για όνειρα..
Ας μιλήσει ο Ελύτης για την ακρίβεια, για όνειρα...


«Στο σημείο που όλοι οι άνθρωποι γίνονται ποιητές, παύουν να αναγνωρίζουν τον εαυτό τους. Κάποτε, όταν ρώτησα ένα θείο μου, φημισμένο για τα αυστηρά του ήθη, τί είδους όνειρα έβλεπε, μου αποκρίθηκε με ιερή αγανάκτηση: “Όνειρα; τρελός είμαι, παιδάκι μου, να βλέπω όνειρα;”.
Καταλαβαίνετε, δηλαδή: το ένα τρίτο της ζωής μας είναι αμελητέο, καταδικαστέο, ίσως και ανήθικο· και αν είχε τρόπο η κοινωνία να μας παρακολουθεί στον ύπνο, είναι σίγουρο πως θα βρισκόμασταν κάθε λίγο και λιγάκι στα δεσμωτήρια.
Δεν υλοποιεί, φαίνεται, κανένας τα συναισθήματά του ατιμωρητί. Ακόμη και όταν οι άλλοι δεν επεμβαίνουν, επειδή δεν έχουν τον τρόπο, αναλαμβάνουμε οι ίδιοι εμείς ν’ απομονώσουμε και να ρίξουμε στον ιδιωτικό μας Καιάδα κάθε τέτοιου είδους ελευθερία. Επειδή μπορεί να την υμνολογούμε κάθε μέρα την ελευθερία, να την επικαλούμαστε, μόλις όμως μας έρθει της κλείνουμε την πόρτα. Κάτι ξέρουνε αυτοί που λένε πως είναι πολύ σκληρό πράγμα να γίνεσαι, έστω και για μια στιγμούλα, Θεός.
Αλλ’ ας μη φτάσουμε ως εκεί.


....


Ανάμεσα στη φροϋδική Επιστήμη των Ονείρων και στους λαϊκούς Ονειροκρίτες έτρεφα πάντοτε την ελπίδα να βρω έναν τρίτο δρόμο, έναν τρόπο λιγότερο επιστημονικό, και συνάμα λιγότερο αφελή, που να μου επιτρέπει να χειρίζομαι το υλικό των ονείρων, ανεξάρτητα και πάνω από την ψυχαναλυτική ή την προφητική σημασία τους.
Πολύ γρήγορα κατάλαβα ότι “δεν είναι εύκολες οι θύρες”. Ελάχιστοι είχαν προσπαθήσει ν’ ανοίξουν τον δρόμο προς την κατεύθυνση αυτή. Και συλλογίζομαι ότι η αδυναμία μας να προσδιορίσουμε ποιός είναι ο χώρος όπου, παρ’ όλα αυτά, δρούμε σε κάποια περίοδο του εικοσιτετραώρου, κάθε εικοσιτετράωρο, εναντίον όλων των φυσικών νόμων, αποτελεί δείγμα της μετριότατης αντίληψης που έχουμε για τη μια και μόνη, όπως ισχυριζόμαστε, ζωή που μας δόθηκε. Πολύ περισσότερο που πρόκειται για το μόνο μέρος όπου ενεργούμε χωρίς δεσμεύσεις· χωρίς αίσθηση του χρόνου· χωρίς ντροπή....
Η μακραίωνη συνήθεια των ανθρώπων να ταυτίζουν οτιδήποτε ωραίο ή ανέφικτο με το όνειρο εκεί οφείλεται, πιστεύω: στην πλασματική έννοια ενός κόσμου αναστυνόμευτου περισσότερο παρά στην απολαβή στιγμών ευτυχισμένων, που κατά κανόνα είναι σπανιότερες από τις αγχώδεις και τις εφιαλτικές.
Το αποτέλεσμα το βλέπουμε στη δυνατότητα της απομνημόνευσης. Επειδή τί άλλο παρά μια υπαγορευμένη, άθελά μας, έντονη απώθηση μπορεί να είναι εκείνο που μας κάνει να μην διασώζουμε, συνήθως, παρά ψυχία σκηνών ή εικόνων, τις περισσότερες φορές – και τίποτε, παρεχτός ένα συναίσθημα ευχάριστο ή δυσάρεστο, κενό από κάθε περιεχόμενο;
Ναι, ο Φρόυντ είχε δίκιο. Το όνειρο σε αφήνει όταν το αφήνεις. Προσωπικά, σε περιόδους όπου έτυχε ν’ ασκήσω τον εαυτό μου επιτούτου, κατάφερα να συγκροτήσω, όπως από τα θραύσματα ενός αγγείου οι αρχαιολόγοι, ολόκληρο το αντικείμενο κι αυτό με κίνδυνο να θεωρηθώ μυθοπλάστης. Τόσο απίθανο μας φαίνεται να υπάρχει συνέπεια στη σειρά από τα «δρώμενα», όπου η λογική δεν έχει πλέον τον πρώτο λόγο.


....


Η πλησιέστερη παρομοίωση που μου έρχεται αυτή τη στιγμή στο νου είναι από τη μουσική. Επειδή, βέβαια, όλα εκείνα που έκανα μέσα στα όνειρά μου, τα ’νιωθα ν’ απομακρύνονται πολύ από τη γραμμή της ζωής μου, όμως πάντοτε σε συμφωνία μαζί της. Θέλω να πω, να φτάνουν με φαντασμαγορικούς μαιάνδρους ως τις τέσσερις άκριες του απίθανου και πάλι, στο τέλος, να επαναστρέφονται και να συνενώνονται με το κύριο κομμάτι που εξακολουθούσα να παίζω ξυπνητός. Ακριβώς όπως σ’ ένα κοντσέρτο για βιολί και ορχήστρα, ξυπνητός ήμουνα το βιολί· στον ύπνο μου, όλα τα άλλα όργανα, που ακολουθούσαν τη δική τους ροή, για να επιστρέψουν αρμονικά και να συμπλεύσουν με την πρωτεύουσα μελωδία..».


Και ακολουθούν τα όνειρά του σε κατηγορίες: «οι λέξεις και τα όνειρα», «τα όνειρα, οι άνθρωποι, και οι τόποι» και «τα όνειρα και η απόσταση (θραύσματα ονείρων)».

(Οδυσσέας Ελύτης, «Ανοιχτά Χαρτιά», εκδ. Ίκαρος)
(* Αφιερωμένο σε μια γυναίκα που απλόχερα μου έδειξε αυτόν τον γοητευτικό δρόμο)...

The Apartments - Things You'll Keep

... μαζεύοντας «σπάνιες πέτρες του βυθού»...

Ένα από τα πιο δύσκολα μαθήματα, είναι να μαθαίνουμε να ξεχωρίζουμε το σπάνιο από το συνηθισμένο...
Το αυθεντικά σπάνιο... και το πραγματικά συνηθισμένο...

Τί ακριβώς είναι σπάνιο; Τί χαρακτηριστικά έχει;
Και τί το κάνει μη συνηθισμένο, (άρα σπάνιο);

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να το ξεχωρίζουμε.
Και πολλές απαντήσεις.

Τις δικές μου τις ξαναθυμήθηκα με τη βοήθεια της πιο μικρής μου (στην κυριολεξία) αγαπημένης φίλης...
Με τον πιο απλό τρόπο..
απλά μαζεύοντας «πέτρες του βυθού»...
Πιάνοντας με τα μικροκαμωμένα χέρια της μια μια, την παρατηρούσαμε καλά...
«Αυτή.... εεμμ....».... 
Βλέμμα απορίας και ανάγκης επιβεβαίωσης ταυτόχρονα..
«Είναι.... χμμμ..... συνηθισμένη...».
Και μια μικρή μικρή απογοήτευση στο πρόσωπο...
Ναι, γιατί ήταν μια απλή, συνηθισμένου χρώματος και σχήματος πέτρα.
Σαν αυτή, εκατομμύρια...

«Αααα, κοίτα!! Αυτή ... είναι ΣΠΑΝΙΑ ! ! !»...
Ούτε βλέμμα απορίας, ούτε ενδοιασμός! Μόνο λάμψη στα μάτια και χαμόγελο που κάλυψε όλο το πρόσωπο!
Ναι! Αυτή είναι σπάνια!!
Δεν τη βρίσκεις εύκολα, δεν μοιάζει με άλλη, δεν μπερδεύεται, την ξεχωρίζεις από μακριά!

Περάσαμε αρκετές ώρες συλλέγοντας τις πέτρες μας.
Και έγινε γρήγορα φανερό ότι οι σπάνιες ήταν σαφώς λιγότερες από τις συνηθισμένες...

Χωρίς όμως τις εκατοντάδες συνηθισμένες, πώς θα μας έκαναν εντύπωση οι σπάνιες;

Το τί είναι σπάνιο και τί συνηθισμένο, ίσως δεν είναι κοινό για όλους μας.
Αυτό που είναι σίγουρο, όμως, είναι ότι χωρίς τα μεν, δεν μπορούν να υπάρξουν τα δε.
Συνυπάρχουν, έτσι ώστε να μας κάνουν άλλοτε απλά να τα παρατηρούμε, και άλλοτε να λάμπουμε από χαρά που τα ανακαλύψαμε..

Γιατί, με την Ελένη, τις συνηθισμένες τις αφήσαμε ξανά ακριβώς στο σημείο του βυθού που τις βρήκαμε..
Θα τις ξαναβρούμε εύκολα..

Ενώ τις σπάνιες... 
χμμ..  τις κόψαμε με ένα μαγικό μαχαιράκι στα δύο και κράτησε η κάθε μία μας από μισή...

Τί ωραίος τρόπος να ξαναθυμηθώ τις απαντήσεις μου...

Kaito - We Are Living Here

Μέρα διαφήμισης...

Παραλία, ατελείωτα γέλια, παρέα, πειράγματα, απουσία χρόνου, παρουσία στο χρόνο..

Αυτή είναι μια συνηθισμένη εικόνα διαφήμισης, συνήθως, αναψυκτικών, χυμών και αλκοολούχων ποτών...

Και όμως..

Συμβαίνει και στην πραγματική ζωή...

Πριν δύο μέρες έζησα μια ολόκληρη μέρα «διαφήμισης»..

Γέλια...

Ρούχα που τρόμαξαν να στεγνώσουν καθότι μέχρι το βράδυ όλο και κάποιος έριχνε τον άλλον στη θάλασσα...

Ιδέες που κυριολεκτικά σκηνοθέτησαν όλη την πορεία της μέρας...

Διάθεση ειλικρινά θετική, χωρίς επιφυλάξεις, χωρίς ενδοιασμούς, χωρίς δεύτερες σκέψεις...

Στιγμές με μεγάλη διάρκεια...

Από τις πιο ωραίες καλοκαιρινές μου μέρες...

Αγγελίνα-Σέργιος: οι δωρητές του χώρου και φυσικά της ευκαιρίας και της ιδέας για αυτή τη συνεύρεση... (αν και τραυματισμένη, ήταν η καλύτερη διοργανώτρια και οικοδέσποινα)...

Πέτρος: ο «Γερμανός» της παρέας. Ο εμπνευστής για το υπαίθριο αυτοσχέδιο αλλά ίσως το πιο καλαίσθητο και πανέμορφο παραθαλάσσιο μπαρ που κράτησε μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες...

Τζου (Γιάννης): η προσωποποίηση του να μοιράζεις τη χαρά στους ανθρώπους, όπως πάντα, ήταν ο συνεχής και ανύστακτος βοηθός, «ο Βέγγος» της παρέας..

Αλέξης, Βάλια, Πάνος: οι μόνιμοι φωτογράφοι, που πάγωσαν κάθε δευτερόλεπτο και κάθε στιγμή από όλο αυτό... Με μια κάμερα στο χέρι.. Αλλά με διαφορετικά μάτια ο καθένας..
Αν και τώρα που το ξανασκέφτομαι, όλες οι φωτογραφικές μηχανές παντός τύπου, δούλευαν ασταμάτητα..
Kαι με εμένα μόνιμα να τους γκρινιάζω και να τους δυσκολεύω στο έργο τους..!

(Του)Αρίστη: ο σωτήρας μας, που έφερε στεγνά ρούχα... αιώνια ευγνωμοσύνη..


Και άλλοι και άλλοι... Όλοι εκεί.. 

Και ναι... πάλι, για άλλη μια φορά, η κατσαρόλα μου ήταν εκεί ψηλά και μου έκλεισε πονηρά το μάτι..

Από τις μέρες που δύσκολα θα ξεχαστούν...

Και από τις εικόνες που δύσκολα θα ξεθωριάσουν..

Καλή αρχή για μερικούς, καλό τέλος για άλλους..

Όπως και να έχει, όλοι έχουμε κάτι κοινό:

αυτό που ζήσαμε..

Το πόσο αγαπώ το καλοκαίρι, είναι επομένως, περιττό να το (ξανα)πώ..

Sensitive by The Field Mice (1989)

... και έζησαν αυτοί καλά...

όπως στα περισσότερα έργα, άλλωστε..

εκεί όλα με ένα μαγικό τρόπο λύνονται..

τα δύσκολα γίνονται εύκολα..

τα περίπλοκα γίνονται απλά..

τα βαρετά καταλήγουν συναρπαστικά..

τα τραύματα θεραπεύονται...

και τα τελευταία βλέμματα ξαναγίνονται πρώτα...

από το πουθενά, βρίσκεσαι στο επίκεντρο της προσοχής κάποιου άλλου..

ή, αντίστροφα: στο δικό σου επίκεντρο μπαίνει κάποιος..

και αυτό, δεν λέω, συμβαίνει..

η κινηματογραφική ειρωνεία είναι ότι σχεδόν ΠΑΝΤΑ,

όλο αυτό συμβαίνει την ΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΣΤΙΓΜΗ..

και για τους δύο..

ή, στη χειρότερη περίπτωση,

με απειροελάχιστη χρονοκαθυστέρηση,

η οποία, όμως, με απλό τρόπο, ξεπερνιέται..

και όλα αρχίζουν από την αρχή..

κάπως έτσι γίνονται οι παρεξηγήσεις..

κάπως έτσι γεννιούνται ελπίδες..

κάπως έτσι μπαίνουν σκέψεις...

κάπως έτσι άρχίζεις να βλέπεις όσα θέλεις..

και μετά..

ακούς ένα τρομακτικό θόρυβο που σε κάνει να τιναχτείς..

δεν είναι τίποτα..

είναι ο θόρυβος από την πτώση από το συννεφάκι..

και κάτι τελευταίο:

η ζωή σε ένα μικρό κουτάκι είναι δύσκολη..

σκοτάδι..

δεν αναπνέεις εύκολα..

γι’ αυτό, κάθε φορά που αυτό ανοίγει, τι να πρωτοκάνεις;

να αναπνεύσεις, να δεις, να μυρίσεις, να αγγίξεις;...

προσπαθείς να τα κάνεις όλα μαζί..

και μάλλον με σπασμωδικό τρόπο..

απλά για να προλάβεις..

μέχρι να ξανακλείσει αυτό το μαγικό κουτί..

είναι άδικο να βγάζεις συμπεράσματα από ένα κλειστό κουτί...

ή μήπως όχι;...

Morrissey - You Should Have Been Nice To Me

Πώς να οργανώσετε την καλύτερη συναυλία (βήμα προς βήμα)


Αν νομίζετε ότι το να οργανωθεί μια συναυλία (κατά προτίμηση με ξένους καλλιτέχνες, εννοείται), είναι δύσκολη υπόθεση, απατάσθε οικτρά.
Είναι πολύ απλά τα πράγματα.
Με πρόσφατο το παράδειγμα της συναυλίας της 16ης Ιουλίου 2012 του λατρεμένου Morrissey, στον Λυκαβηττό, κατέγραψα τις απαραίτητες κινήσεις, βήμα προς βήμα, ώστε όλοι μας να μπορούμε να το κάνουμε και με επιτυχία..


Ξεκινάμε λοιπόν.


Βήμα 1ο. Απλό, εύκολο και λακωνικό. Κόβετε υπεράριθμα εισιτήρια.
(Δεν χρειάζεται διευκρίνιση, πιστεύω..)


Βήμα 2ο. Δεν καθορίζουμε ποτέ μα ποτέ την ακριβή ώρα της έναρξης. Αφήνουμε να πλανάται ένα μυστήριο, διαρρέοντας ασαφείς πληροφορίες στα ΜΜΕ, blogs, sites κ.λπ.
(Για την συναυλία-υπόδειγμα, τα περισσότερα ΜΜΕ ανέφεραν ως ώρα έναρξης την 22:15ην προς 22:30ήν, π.χ. Στην πραγματικότητα όμως, ο Morrissey άρχισε να παίζει στις 22:00 ΑΚΡΙΒΩΣ). Εκεί είναι το μυστικό..


Βήμα 3ο. Έχοντας λάβει υπόψιν το παραπάνω βήμα, είναι φυσικό να υπάρξει σύγχυση, έτσι ώστε με την έναρξη, να έχετε εξασφαλίσει σίγουρα το γεγονός ότι ακόμα θα υπάρχουν εκατοντάδες άνθρωποι που δεν έχουν προλάβει καν να τσεκάρουν τα εισιτήριά τους.


Βήμα 4ο. Για να ολοκληρώσετε τα δύο παραπάνω βήματα, καλό θα είναι ο έλεγχος των εισιτηρίων να γίνεται από δύο (όσο πιο μικρές, τόσο καλύτερα) εισόδους, και να περνάνε δύο δύο άτομα, τη φορά. ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΕ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΣΕ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΑΠΟ ΔΥΟ. 
Έτσι, και η συμφόρηση θα γίνει εντονότερη και το ποδοπάτημα σίγουρο.
(Συναυλία-υπόδειγμα: αργά και βασανιστική η είσοδος, ποδοπάτημα και ο ιδρώτας να ρέει...)


Βήμα 5ο. Αν η συναυλία λαμβάνει χώρα σε θερμή χώρα, και δη σε ημέρες καύσωνα (η καλύτερη περίπτωση, για να είμαστε ειλικρινείς, αλλά δυστυχώς όχι πάντα ελέγξιμη και προβλέψιμη), θα απαγορεύετε να μπαίνουν οι θεατές με ΜΠΟΥΚΑΛΙΑ ΝΕΡΟ. Θα τους τα αφαιρείτε με χαρακτηριστική άνεση και ύφος αυστηρό. ΠΡΟΣΟΧΗ, ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ.
Έτσι εξασφαλίζετε τη υπερφόρτωση της υπάρχουσας στον συναυλιακό χώρο καντίνας, ώστε οι περισσότεροι να περάσουν την περισσότερη ώρα περιμένοντας στην ουρά, παρά παρακολουθώντας τη συναυλία.
(Αυτό έγινε και στην περίπτωση μας. Τα μπουκάλια νερό κατασχέθηκαν. Αν είναι δυνατόν, να εισέρχεσαι σε ανοιχτό χώρο, σε ημέρα με θερμοκρασία τους 40 βαθμούς και να μεταφέρεις νερό...).


Βήμα 6ο. Ο συνδυασμός των Βημάτων 1 και 3 (κυρίως) θα έχει σαν αποτέλεσμα όσοι εισέρχονται πια στον συναυλιακό χώρο, να μην έχουν προς τα πού να κατευθυνθούν, καθότι θα είναι ΗΔΗ ΓΕΜΑΤΟΣ Ο ΧΩΡΟΣ (από αυτούς που είχαν διαβάσει ότι η συναυλία ίσως να άρχιζε και από τις 9. Σατανικό ε?). Άρα; Θα μείνουν εκεί που είναι, μπαίνοντας. Δηλαδή στα πεζούλια. Άλλωστε, δεν χρειάζεται σε μια συναυλία να έχεις και θέα τη σκηνή. 
(Καθίσαμε στα ωραιότατα πεζούλια, έχοντας θέα πότε-πότε τα υπέροχα ηχεία. Ευτυχώς που ένας γενναίος φίλος μας πληροφόρησε ότι στη σκηνή, δεξιά και αριστερά των drums υπήρχαν ελληνικές μικρές σημαίες. Ασήμαντη λεπτομέρεια, βέβαια. Ποιά σκηνή; Σε συναυλία είμαστε; Ἠ μήπως πληρώσαμε;)..


Βήμα 7ο. ΑΠΟ ΤΑ ΒΑΣΙΚΟΤΕΡΑ ΣΤΑ ΟΠΟΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΩΣΕΤΕ ΤΗΝ ΜΕΓΙΣΤΗ ΠΡΟΣΟΧΗ.
Φροντίζετε έτσι ώστε το πλήθος του κόσμου που θα έχει μπει πια στον χώρο, και ειδικότερα, αυτοί που έχουν προωθηθεί στα καθίσματα (αν διαθέτει τέτοια ο χώρος σας, που καλό θα είναι να διαθέτει, θα καταλάβετε στη συνέχεια), να είναι κυριολεκτικά ο ένας πάνω στον άλλον. Έτσι ώστε, να υπάρχει ο μεγάλος δυνατός παράγοντας μη-ασφάλειας, συγνώμη, ΜΗ-ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ, για τις ανθρώπινες ζωές που βρίσκονται σε εκείνο σημείο. Δηλαδή, με λίγα λόγια. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΘΕΣΕΤΕ ΣΕ ΑΜΕΣΟ ΚΙΝΔΥΝΟ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΤΩΝ ΘΕΑΤΩΝ.
Και για να το πετύχετε όσο το δυνατόν αποτελεσματικότερα, υπάρχει κόλπο, το οποίο μας οδηγεί στο ....


Βήμα 8ο. Αφήνετε τους ανθρώπους της Ασφάλειας του Χώρου (τους γνωστούς Security) έξω από τον χώρο της συναυλίας. Επ’ ουδενί και για κανέναν λόγο δεν τους επιτρέπετε την είσοδο. Τους αγοράζετε και μερικές μπύρες, (κρίμα είναι και με τόση ζέστη, μην το ξεχνάμε αυτό), και τους βάζετε στη σειρά, να θαυμάζουν το αστικό τοπίο.
Δεν θα θέσετε σε κίνδυνο τη ζωή αυτών των ανθρώπων. Οι άλλοι, ας πρόσεχαν.
Άλλωστε, ο βασικός ρόλος τους είναι να ελέγξουν μη τυχόν έχει διαφύγει άνθρωπος που δεν έχει πληρώσει τα 30-35-40 Ευρώ του εισιτηρίου. Μετά από αυτό, δεν έχουν άλλη αρμοδιότητα.
(Ακριβώς αυτό έγινε και προχθές, και από ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΤΥΧΗ δεν υπήρξαν παρατράγουδα και ατυχήματα).


Βήμα 9ο. Επειδή όμως δυστυχώς, υπάρχουν πάντα μα πάντα και οι περίεργοι και παράξενοι άνθρωποι, οφείλετε να είστε προετοιμασμένοι για τυχόν παραπονάκια και αντιδράσεις. Σε αυτό το σημείο χρειάζεται ψυχραιμία, και κυρίως, ΠΛΗΡΗΣ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ.
Σε περίπτωση που οποιοσδήποτε αρχίζει να πλησιάζει τους ανθρώπους της ασφάλειας, ή να ζητά να μιλήσει με τους διοργανωτές (δηλαδή εσάς), υπάρχουν μερικά κολπάκια για τους αποφύγετε, (ξεφορτωθείτε, για την ακρίβεια). Ποιά είναι αυτά:


Βήμα 10. «Έχετε απόλυτο δίκιο. Πραγματικά, έχετε δίκιο. Δεν μπορώ να σας πω κάτι άλλο».


Βήμα 11ο. «Δυστυχώς, αυτή τη στιγμή δεν βρίσκεται εδώ κανένας από τους διοργανωτές. Αν θέλετε, μπορείτε να διαμαρτυρηθείτε γραπτώς ή κάνετε κάποιο τηλέφωνο.. Δυστυχώς..». Διότι....


Βήμα 12ο. ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ΟΤΙ ΕΣΕΙΣ ΩΣ ΔΙΟΡΓΑΝΩΤΕΣ ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΡΕΥΡΙΣΚΕΣΤΕ ΕΚΕΙ! Αν είναι δυνατόν! Από πού και ως πού; Ας βγάλουν οι υπόλοιποι την άκρη. Δηλαδή, αν ο μη γένοιτο, συμβεί κάτι άσχημο, να εμπλακείτε και βρεθείτε και υπεύθυνοι; Αυτά είναι για τους αδαείς και τους άπειρους.


Βήμα 13ο (και καλύτερο). Αφού έχει ξεκινήσει λοιπόν η επιτυχημένη συναυλία σας, μετά από μία ώρα περίπου (είναι καλή στιγμή), θα κάνετε την κίνηση ματ, αυτή που θα ξετρελάνει όλον τον κόσμο. ΘΑ ΑΦΗΣΕΤΕ ΤΙΣ ΕΙΣΟΔΟΥΣ ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ. ΕΙΣΟΔΟΣ ΔΩΡΕΑΝ. Αυτό θα ανάψει τα αίματα, θα κάνει να νιώσουν 100 φορές πιο ηλίθιοι οι ήδη ταλαιπωρημένοι θεατές που έχουν ΠΛΗΡΩΣΕΙ, και επίσης, θα δοθεί η ευκαιρία να αποδειχθεί η θεωρία του Horror Vacui.. Η θεωρία του Τρόμου του Κενού. Γιατί να υπάρξει έστω και σπιθαμή χωρίς άνθρωπο να την πατά; Γιατί να στέκονται οι άνθρωποι χωρίς κάποιον από πίσω, μπρος, δεξιά, αριστερά να τον σπρώχνει; Να τον τσαλαπατά; Κρίμα δεν είναι; Τόσα χρήματα πληρώσατε για να κλείσετε τον συγκεκριμένο συναυλιακό χώρο, να μείνει άδειος;


Και τώρα ώρα για το ΒΗΜΑ 14ο.
Χωρίς αυτό, μην ξεκινήσετε το παραμικρό.
Θα είναι αποτυχία, πιστέψτε με.
Το βασικότερο λοιπόν, είναι Η ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΟΥ ΧΩΡΟΥ. Θα επιλέξετε έναν χώρο μικρό, κατά προτίμηση προβληματικό (δηλαδή να έχει παρουσιάσει και κάποια «μικροπροβληματάκια» στο παρελθόν, αν δε, έχει ΚΛΕΙΣΕΙ ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΑΠΑΓΟΡΕΥΤΕΙ έστω και για ένα μικρό χρονικό διάστημα, κρινόμενος ως ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΟΣ ΚΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ, τότε Ο,ΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ!). 
Έτσι, η αναλογία πώλησης εισιτηρίων και χώρου, θα απογειώσει το αποτέλεσμα και θα τους αφήσετε όλους άφωνους από κατάπληξη και συγκίνηση (για το ότι κατάφεραν να μπουν και να βγουν ζωντανοί).


Έτσι θα εκτιμήσουν οι θεατές το αγαθό της ζωής και το πόσο μα πόσο εφήμερα και ανατρεπτικά είναι όλα σε αυτή τη ζωή... Πας σε μια συναυλία, αλλά χμμ.. θα γυρίσεις ζωντανός; Ιδού το ερώτημα.


Και ΕΣΕΙΣ ΔΙΝΕΤΕ ΤΗΝ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΠΛΕΟΝ ΑΠΑΝΘΡΩΠΟ, ΔΕΙΛΟ, ΑΝΗΘΙΚΟ ΚΑΙ ΚΤΗΝΩΔΗ ΤΡΟΠΟ.


ΕΥΓΕ ΛΟΙΠΟΝ.
Μόλις τα καταφέρατε.


ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΠΟΣΟ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΕ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΤΕ ΧΩΡΙΣ ΚΥΡΩΣΕΙΣ;....


Υ/Γ 1.Αν τυχόν υπάρχει φωτογραφικό υλικό, που υπάρχει δηλαδή, θα ήθελα να μου αποσταλεί, για να φανούν με εικόνες όλα τα παραπάνω...).

Υ/Γ 2. Δεν τελείωσε το θέμα εδώ.. θα ειπωθούν και άλλα.. και προσκαλώ όποιον έχει διάθεση, να γράψει στα σχόλια λεπτομέρειες που τυχόν μου διαφεύγουν..


Υ/Γ 3. Ζητώ συγνώμη για τυχόν ορθογραφικά λάθη ή παραδρομές του γραπτού λόγου.. Σύγχυσις η αιτία..

Nouvelle Vague, Waves

Καλοκαιρινές διακοπές και μελαγχολία στην ίδια βαλίτσα;...


Πολύχρωμα και ανάλαφρα ρούχα.
Καλοκαιρινά παπούτσια.
Μαγιό.
Βιβλία.
Μουσική.

Ανάγκη για αλλαγή τοπίου.
Ουρανός, θάλασσα, θάλασσα, ουρανός.
Ανυπέρβλητη επιθυμία για βουτιά που μακάρι να κρατούσε ώρες...
Διάλειμμα από τον (όχι και τόσο αγαπητό σε μένα) χειμώνα.

Αυτά συνήθως είναι τα είδη πρώτης ανάγκης που βάζω στη δική μου καλοκαιρινή βαλίτσα.
Υπάρχει και κάτι άλλο, όμως, που τρυπώνει..
Λίγο στα κλεφτά..

Α, μάλιστα...
Μια περίεργη, ανεξήγητη και σχεδόν αδιόρατη αλλά αισθητή μελαγχολία...


... Έχει μυρωδιά λίγο σαν από παιδικά σχολικά χρόνια..
Όταν τελείωνε το σχολείο, και υπήρχε αυτή η αγωνία:
Και τώρα; θα χαθούμε για τόσο καιρό;
Πώς θα περνάνε οι μέρες μου χωρίς τους φίλους μου;
Πόσο μακριά θα πάει ο καθένας μας;
Θα ξαναγυρίσουν;


Αυτός ο αποχωρισμός που φάνταζε παντοτινός, και φυσικά σχεδόν αστείος στους «μεγάλους»..


Έτσι και τώρα.
Όσο μεγαλώνουμε, ο συγχρονισμός είναι δύσκολος.
Αλλά όχι ακατόρθωτος.
Όμως, πάντα μα πάντα, κάποιους θα αφήσουμε πίσω και κάποιοι θα αφήσουν πίσω εμάς.
Θα χαθούν οι καθημερινότητές μας, οι ρουτίνες μας...
Για λίγο..


Και σε κλάσματα δευτερολέπτου ξαναγυρνώ στην τελευταία μέρα του σχολείου....
Αλλά τώρα..
Ξέρω την απάντηση στην τελευταία ερώτηση..
Ναι, θα ξαναγυρίσουν..

Και θα μας περιμένουν οι πρώτες συναντήσεις για διηγήσεις, εξιστορήσεις, περιγραφές...


Και τότε όλα θα ξαναρχίσουν από εκεί που τα αφήσαμε..


Για αυτό αγαπώ το καλοκαίρι...
και τη γλυκειά μελαγχολία του...

Divine Comedy - A Lady of a Certain Age

Σκέψεις ετών 37... (ημερολογιακά τουλάχιστον)

Ηλικία..

Δύσκολη λέξη.

Μερικές φορές σχεδόν δύσπεπτη..

Γιατί κρύβει μια πιο δύσκολη ακόμη έννοια.

Την έννοια του «μεγαλώνω».

Το «μεγαλώνω» από την άλλη, είναι μια έννοια όχι πάντα δύσκολη.

Εξαρτάται με τί φως θα τη φωτίσεις..

Με το σκληρό φως του προβολέα, που τη στήνεις στη γωνία και την ανακρίνεις;

Αν είναι αυτό, ναι, είναι σκληρή λέξη.

Είναι η λέξη που κάνει φανερές τις ρυτίδες, το πέρασμα του χρόνου στο σώμα, το πέρασμα του χρόνου στην καρδιά, αποκαλύπτει ρωγμές, πληγές, κενά....

Αν τη φωτίσεις με ένα απαλό φως, όσο πρέπει δυνατό για να βλέπεις τα καλοφτιαγμένα σημεία σου, αλλά και αρκετά δυνατό για να διακρίνεις τις ατέλειές σου, τις αδυναμίες σου, τις ελλείψεις σου, τα λάθη σου, τότε αυτό το φως είναι πραγματικά απαλό..

Τότε μεταμορφώνεται σε λέξη που φέρνει στο φως αναμνήσεις, εικόνες, συναισθήματα, στιγμές, καλές και κακές ταυτόχρονα..

Όταν, βέβαια, έχεις την τύχη αυτό το φως να σε βοηθάνε οι πιο αγαπημένοι σου άνθρωποι να το κρατάς ακόμα πιο σταθερό, τότε ...

Η ηλικία σπάει τα δεσμά των εισαγωγικών και γίνεται μια σχεδόν, θα τολμούσα να πω, γλυκιά λέξη..

Μ ε γ α λ ώ ν ω ..

Σημαίνει όχι πάντα ωριμάζω.. Τουλάχιστον όχι με την κλασική έννοια του όρου.

Σίγουρα σημαίνει συμπληρώνω χρόνια αγάπης.

Αγάπης στους γονείς, στους φίλους, στους ανθρώπους που επιλέγω να με βλέπουν να μεγαλώνω και να τους βλέπω και εγώ με τη σειρά μου να μεγαλώνουν..

Μ ε γ α λ ώ ν ω ..

Καταλαβαίνω καλύτερα τον κόσμο.

Καταλαβαίνω καλύτερα γιατί αγαπώ αυτούς που αγαπώ..

Και μαθαίνω να αγαπώ τον εαυτό μου... την πιο δύσκολη παρέα...

Αλήθεια, πόσοι από μας έχουμε πει στον εαυτό μας «χρόνια πολλά και καλά, εαυτέ μου;»...

Με τον εαυτό μας συμπορευόμαστε... αυτόν κουβαλάμε παντού...

Αυτόν προσπαθούμε τις περισσότερες φορές να αλλάξουμε, αυτόν στήνουμε στη γωνία για τα λάθη μας... ακόμα και τον μισούμε, μερικές φορές...

Αυτόν κακομεταχειριζόμαστε, αυτόν κατηγορούμε..

Αυτός είναι ο απόλυτος σύντροφος της ζωής μας..

Και αφού όλοι οι υπόλοιποι μας το εύχονται, δεν είναι άδικο να μην το ευχόμαστε και εμείς οι ίδιοι σε αυτήν την εφόρου ζωής συντροφιά μας;...

Χρόνια καλά και πολλά, λοιπόν, εαυτέ μου...

Να γίνεις καλύτερος από τα καλά σου, και σοφότερος από τα λάθη σου...

Ηλικία.

Δύσκολη λέξη.

Συνοδευόμενη ΠΑΝΤΑ και από αριθμούς..

37.

Λίγο πριν το 40 και λίγο μετά το 35.

Χμμμ....

Best Coast - No One Like You

Mια παράξενη ιστορία (ή μήπως όχι τόσο;)..

....

«Είσαι γλάρος. Όλοι σε αγαπάμε, Καλότυχη. Και σ’ αγαπάμε, γιατί είσαι μια γλαροπούλα, μια όμορφη γλαροπούλα. Δεν σου αντιλέγουμε όταν σ’ ακούμε να κρώζεις ότι είσαι γάτος, γιατί μας κολακεύει που θέλεις να είσαι γάτος, γιατί μας κολακεύει που θέλεις να ’σαι σαν κι εμάς· όμως, είσαι διαφορετική από μας, και μας αρέσει που είσαι διαφορετική. Τη μάνα σου δεν μπορέσαμε να τη βοηθήσουμε, εσένα όμως, ναι. Σε προστατέψαμε ώσπου να βγεις από το αυγό. Σου χαρίσαμε όλη μας τη στοργή, χωρίς να θέλουμε ποτέ να σε κάνουμε γάτο. Σε θέλουμε γλάρο, κι έτσι σ’ αγαπάμε. Νιώθουμε πως κι εσύ μας αγαπάς, πως είμαστε οι φίλοι σου, η οικογένειά σου, κι είναι καλό να ξέρεις πως μαζί σου μάθαμε κάτι για το οποίο καμαρώνουμε· μάθαμε να εκτιμάμε, να σεβόμαστε. Είναι πολύ εύκολο ν’ αποδέχεσαι και ν’ αγαπάς αυτούς που είναι σαν κι εσένα, αλλά πολύ δύσκολο κάποιον που είναι διαφορετικός. Κι εσύ μας βοήθησες να το κατορθώσουμε. Είσαι γλάρος, και πρέπει να ακολουθήσεις τον προορισμό των γλάρων. Πρέπει να πετάξεις. Όταν θα τα καταφέρεις, Καλότυχη, σε βεβαιώνω πως θα είσαι ευτυχισμένη, και τότε, τα αισθήματά σου για μας, και τα δικά μας για σένα, θα ’ναι πιο έντονα και πιο όμορφα, γιατί θα ’ναι μια αγάπη ανάμεσα σε εντελώς διαφορετικά πλάσματα»...

Όταν πρωτοδιάβασα τον τίτλο παραξενεύτηκα...

«Η ιστορία του γάτου που έμαθε σ’ ένα γλάρο να πετά».

Αλληγορικό, σκέφτηκα. Μεταφορικό.

Διαβάζοντάς το κυριολεκτικά χωρίς σταματημό, κατάλαβα.

Κατάλαβα πώς μπορείς να γράψεις για τα πιο βασικά πράγματα της ζωής, με έναν απλό αλλά και γεμάτο φαντασία τρόπο.

Το διαφορετικό.

Η αποδοχή του και, τελικά, η αγάπη γι’ αυτό..

Αυτό που μας δυσκολεύει τη ζωή, τόσο με τον εαυτό μας όσο και με τους άλλους. 

Αυτό που μας κάνει να κάνουμε πίσω, ακόμα και σε πράγματα που δεν θα μπορούσαμε εύκολα να φανταστούμε..

Μήπως αυτό το πίσω, στην πραγματικότητα, είναι μπροστά;

Είναι θέμα ζυγαριάς.

Στο ένα ζύγι βάζουμε τη διαφορετικότητα, της οποίας η ποσότητα ποικίλει. Μπορεί να είναι ένας κόκκος άμμου, μπορεί όμως και μια μεγάλη σακούλα ξέχειλη.

Στο άλλο ζύγι, βάζουμε τα υλικά μας, ανάλογα την περίπτωση.

Όμως εδώ τα πράγματα είναι λίγο περίεργα.

Μπορεί έστω και ένα ψήγμα σεβασμού και συμπάθειας, να νικήσουν κατά κράτος ακόμα και τη πιο βαριά σακούλα διαφορετικότητας.

Και το αντίστροφο.

Μπορεί ένας κόκκος διαφορετικότητας να συντρίψει όλα τα καλά και θετικά πράγματα...

Γιατί άραγε;

Μήπως επειδή πρώτα θα έπρεπε να έχουμε κάνει ένα πρώτο ζύγισμα οι ίδιοι με τον εαυτό μας;

Μήπως πρέπει να πιστεύουμε πρώτοι εμείς ότι είμαστε διαφορετικοί από τους άλλους, και όπως επιθυμούμε να γινόμαστε αποδεκτοί όπως είμαστε, το ίδιο ισχύει και για τους άλλους ανθρώπους;

Μήπως, δηλαδή, η διαφορά που κάνει αυτή τη ζυγαριά να είναι διαφορετική, είναι ότι τα υλικά που μπαίνουν επάνω της, δεν έχουν τόσο αξία ποσότητας αλλά ποιότητας και δύναμης πίστης;

Αποδέχομαι το διαφορετικό.

Αποδέχομαι ότι ΕΓΩ δεν είμαι ο καλύτερος, ο ανώτερος.

Αποδέχομαι ότι δεν υπάρχει ένας και μοναδικός τρόπος γνώσης, άποψης, συμπεριφοράς.

Και φυσικά, αποδέχομαι ότι δεν κατέχω ΜΟΝΟ ΕΓΩ «τα μυστικά της ζωής».. (σαρκαστικό μέχρι θανάτου, έτσι κι αλλιώς..)

Δηλαδή, στην πραγματικότητα, αποδέχομαι το διαφορετικό, σημαίνει παραγκώνιση του ΕΓΩ..

Το αφήνω για λίγο στην άκρη, και ανοίγω το χώρο για το εμείς..

Αυτό το εμείς, δεν είναι τόσο επιθετικό όσο το ΕΓΩ..

Αυτό το ε μ ε ί ς, όταν αποτελείται από πολλά ξεχωριστά εγώ, τα οποία όμως  μεταξύ τους συνδέονται με σεβασμό και εκτίμηση και ό,τι άλλο, τότε, μπορεί να κάνει θαύματα...

Σαν αυτό της ιστορίας...

ποιός θα φανταζόταν ότι ένας γάτος μπορεί να μάθει σε έναν γλάρο να πετά...

* Luis Sepulveda, Η ιστορία του γάτου που έμαθε σ’ ένα γλάρο να πετά (Εκδ. Opera)

(Δώρο πρόωρων γενεθλίων. Ευχαριστώ Πάνο!)...

Club 8 - She lives by The water

Το αρκτικό περιβάλλον των Ανθρώπων

Για το δυτικό, λεγόμενο, πολιτισμό, που εδώ και αιώνες έχει ταυτίσει το «περιβάλλον» με κάθε λογής καρπούς και ζώα σ’ ανθισμένους καταπράσινους παραδείσους, το απέραντο κατάλευκο τοπίο της Αρκτικής μοιάζει σχεδόν με άρνηση του περιβάλλοντος.

Τα καλοκαίρια είναι σύντομα, αλλά φέρνουν υπέροχη ανθοφορία της τούντρας* και την ανάπτυξη τόσο των μόνιμων όσο και των μεταναστευτικών ζώων που την κατοικούν. Οι χειμώνες είναι ατελείωτοι, φοβερά κρύοι και επιβαρύνουν πολύ τις ικανότητες των κατοίκων της Αρκτικής για επιβίωση. Στη ζώνη της τούντρας οι θερμοκρασίες κυμαίνονται από 10ο έως -60ο C.

Tο καλοκαίρι πέφτει βροχή και χιονόνερο, ενώ το χειμωνιάτικο χιόνι είναι μάλλον ελαφρύ. Μόνο το βαρύ χιόνι συνοδεύεται από ισχυρούς ανέμους, που όταν συνδυάζονται με απότομη πτώσης της θερμοκρασίας, κάνουν τη ζωή πραγματικά δύσκολη.


Οι Ίνουιτ έχουν δεκάδες όρων για τα διάφορα είδη του χιονιού, ανάλογα με το μέγεθος και το σχήμα των νιφάδων.
 Το χειμωνιάτικο τοπίο, που διακόπτεται από τις κινούμενες μορφές των ζώων και των ανθρώπων με όσα κουβαλούσαν μαζί τους, ορίζεται από τις πετρωμένες μορφές των Ίνουκσουτ.
Που σημαίνει «σαν άνθρωποι».

Τα «σαν άνθρωποι» σκιάχτρα ή ξόανα ή αγάλματα από ένα είδος ξερολιθιάς, στέκονται στα όρια. Τα περισσότερα όρθια στα πόδια τους σημαδεύουν τον χώρο, τις κορυφογραμμές, τα μονοπάτια των ζώων, τα σταυροδρόμια των ανθρώπων, τις εισόδους των οικισμών ή τα νεκροταφεία. Κάποια άλλα έρπουν στις ράχες των υψωμάτων και περικλείουν τον χώρο φυλακίζοντας τα κοπάδια των ζώων. 

Εδώ κι εκεί, μόλις που διακρίνονται οι χαμηλοί σωροί από χιόνι που σκεπάζουν τα ίγκλου. Η ιδιότητα του πάγου να συγκρατεί στρώματα παγιδευμένου αέρα και να λειτουργεί ως μονωτικό είναι σημαντική για τους ανθρώπους και για τα ζώα που βρίσκουν καταφύγιο σε κοιλώματα του πάγου ή κάτω από αυτόν.

Την άνοιξη όλα αλλάζουν, όσο μπορούν να αλλάξουν. Η βλάστηση περιορίζεται στα ριζά των βράχων ή κάτω από το χιόνι. Η φυτική μάζα είναι πέντε φορές μεγαλύτερη κάτω από το έδαφος παρά πάνω σε αυτό. Εμφανίζονται δροσερά λιβάδια...

Τα ζώα είναι προσαρμοσμένα στο αρκτικό περιβάλλον, στην εναλλαγή των εποχών και στη δυνατότητα εξεύρεσης τροφής.

Παίζεις για να μάθεις να ετοιμάζεσαι.
Χορεύεις για να χαρείς με το χορό τα συναισθήματά σου.

Τραγούδι

Η απουσία, όπως και η υπερβολική παρουσία, θέτουν σε κίνδυνο τη συνοχή της ομάδας. Χειμώνα καλοκαίρι. Στις χειμερινές και στις θερινές εγκαταστάσεις, αλλά κυρίως τον χειμώνα όταν εκ των πραγμάτων οι εξωτερικές δραστηριότητες περιορίζονται ή και αποκλείονται, οι Ίνουιτ απασχολούνται σε διάφορες κοινωνικές δραστηριότητες. 

«Το κατάτζαϊτ, το λαρυγγικό τραγούδι, το επινόησαν οι γυναίκες για να περνούν την ώρα τους όταν οι άνδρες έλειπαν στο κυνήγι. Τα τραγούδια εκτελούνται από ζεύγη γυναικών που στέκονται πολύ κοντά, η μια απέναντι στην άλλη, και τραγουδούν α καπέλα. Με τον χειρισμό της φωνής και τις τεχνικές της αναπνοής οι γυναίκες μιμούνται τους ήχους του περιβάλλοντος: το σφύριγμα του ανέμου μέσα απ’ τις χαραμάδες του ίγκλου, το λαχάνιασμα του σκύλου, την αγωνιώδη ανάσα του κυνηγημένου ζώου. Είναι αδύνατο να περιγραφεί το λαρυγγικό τραγούδι των Ίνουιτ. Οι λαρυγγισμοί μοιάζουν με τη βοή του αέρα ή με τον ήχο μιας τεράστιας ατμομηχανής που ξεκινάει απότομα. Είναι ένα μείγμα από ήχους που έρχεται από το βάθος του λαρυγγιού. Η εκτέλεσή του είναι τόσο έντονη που οι τραγουδίστριες συχνά διστάζουν και ξεσπούν σε ασυγκράτητα γέλια».

Γέλιο ζωής, σα χιονοστιβάδα που διαλύεται. Μετά η σιωπή του χιονιού πάνω στον πάγο. Γέλιο κοινωνικό που χαλαρώνει, προς στιγμήν, την πίεση της προσπάθειας. Γέλιο που αίρει χρονίζουσες εντάσεις και μετατρέπει τη συμβίωση σε κοινωνία.

Παιχνίδι

Το Δεκέμβριο έπεφτε το βαθύ σκοτάδι του χειμώνα. Οι εξωτερικές δουλειές λιγόστευαν κι οι Ίνουιτ περνούσαν ατέλειωτες ώρες ή και μέρες κλεισμένοι σε στενό χώρο. 

Όταν έρθει ο χειμώνας, μαθαίνεις να παίζεις, λένε. Όμως παίζεις για να μαθαίνεις να ετοιμάζεσαι.

Να μερικά παιχνίδια:
Το άγιαρατ: τα χέρια πλέκουν ιστορίες και σχέδια με τον σπάγκο
Το ίνουκατ: ζάρια με κότσι
Το ιλλούκιταατ: πεντόβολα
Το ποιός θα γελάσει πρώτος ή το ποιά θα γελάσει τελευταία
Το ιλλάκιταατ: μονωδία

Χορός

«Οι Ίνουιτ χορευτές μοιράζονται τις στροφές, μοιράζονται τους ρυθμούς, οι μουσικοί παίζουν τον χορό και οι χορευτές χορεύουν τη μουσική και όλοι μοιράζονται τη συγκινησιακή φόρτιση της ομάδας. Ο χορός έχει σαφείς αναφορές στο συμβολισμό του κυνηγιού. Αρχίζει με αργό ρυθμό που σιγά σιγά κλιμακώνεται. Οι χορευτές, όπως και οι κυνηγοί, εκθέτουν το προσωπικό τους στυλ και την υπεροχή τους με σεμνότητα, για να μη θίξουν τους άλλους».

Χορεύεις με τον ήχο της μουσικής για να δηλώσεις παρουσία και συμμετοχή στην ομάδα.
Με το ίδιο σου το σώμα.

«Στην ανατολική και την κεντρική Αρκτική ο χορός είναι ατομικός κι ο χορευτής παίζει ο ίδιος, το μεγάλο τύμπανο· στη δυτική, οι χοροί είναι ομαδικοί και τους συνοδεύει μια ορχήστρα, που αποτελείται από αρκετά πρόσωπα που παίζουν και τραγουδούν».

Οι Ίνουιτ πιστεύουν πως η σκέψη βρίσκεται εκτός, έξω από τον άνθρωπο, πέρα. Η ίδια λέξη σημαίνει σκέψη και έξω, εξωτερικός κόσμος: η σκέψη, η πνοή, η ανάσα, η ψυχή ταυτίζονται με τον αέρα, τον καιρό, τον ουρανό, τον κόσμο, το σύμπαν.

«Κάθε κομματάκι της φύσης έχει μέσα του ζωή, ακόμη και το πιο ταπεινό αποκτά δύναμη, φτάνει να γνωρίζει ο άνθρωπος να τη αποκαλύψει».

Κατοικούν κυριολεκτικά στα όρια της Οικουμένης.

Inuit Mother & Child  marnicdesigns.com

Ίνουιτ, όπως Άνθρωποι.

* τούντρα: σημαίνει γύμνια, από τη φινλανδική λέξη tundren (που δηλώνει την άδενδρη πεδινή έκταση).


Βιβλιογραφία:

Boas Franz, The Eskimo of Baffin Land and Hudson Bay
Riesman Paul, The Eskimo Discovery of Man’s Place in the Universe
Williams Stephen, The Inuit Today