* Σαμάν Αμπάς. Το 18χρονο κορίτσι, από το Πακιστάν, που βρήκε καταφύγιο στην Ιταλία, προκειμένου να γλυτώσει τον υποχρεωτικό γάμο με τον ξάδελφό της. Τελικά, βρήκε φρικτό θάνατο [με τεμαχισμό] από τον ίδιο της τον θείο.

* Δώρα. Η 32χρονη γυναίκα, από την Ρόδο, που βρήκε φρικτό θάνατο ακαριαία, εν ψυχρώ, έξω από το σπίτι της, από τον πρώην σύντροφό της, επειδή του είχε ζητήσει να χωρίσουν. Εκείνος μετά αυτοκτόνησε. Γιατί δεν μπορούσε, λέει, να ζήσει χωρίς αυτήν.

Η Σαμάν είναι ένα από τα πάρα πολλά περιστατικά γυναικών που είναι υποχείρια των ανδρών συγγενών (κι όχι μόνο) και θύματα καταπίεσης (στην καλύτερη) αλλά και θανάτου.

Η Δώρα είναι το 11ο (αν έχω μετρήσει σωστά) θύμα γυναικοκτονίας στην Ελλάδα, από την αρχή του χρόνου. Μετά από σχέση με χειριστικό «σύντροφο», που την ήλεγχε μέχρι εκεί που δεν πάει, πήρε την απόφαση να χωρίσει. «Λυτρώθηκα, χωρίσαμε».

11 μέσα σε 9 μήνες.

Οι 4 μόνο τους τελευταίους 3 μήνες.

Τα κοινά και στις δύο περιπτώσεις είναι το φύλο. 

Οι συνθήκες, οι «αιτίες», οι «αφορμές», οι χώρες, διαφέρουν.

Αλλά δεν έχει και τόση σημασία, στο τέλος.

Κάτι συνεχίζει να είναι πολύ λάθος.

Παγκοσμίως.

Κι όχι μόνο στις «τριτοκοσμικές» χώρες, που η γυναίκα θεωρείται κατώτερο ον κλπ.

Και στην Ευρώπη, μια χαρά τα πάμε.

Κι αν δεν γίνει κάτι πολύ άμεσα, θα συνεχίζουμε να μετράμε... 

12, 13... 

[This is psychosis]

untitled

Ξέρω πώς είναι να βλέπεις το σπίτι σου να μην υπάρχει πια. Στον σεισμό της Καλαμάτας το 1986, το σπίτι του παππού και της γιαγιάς, στο κέντρο της πόλης, καταστράφηκε ολοσχερώς. Ένα σπίτι από τα πιο χαρακτηριστικά της πόλης που συνδύαζε αστική αρχιτεκτονική αλλά και εξω-αστική. Με έναν τεράστιο κήπο με κάθε λογής δένδρα και φυτά και λουλούδια που μέρος αυτών έβλεπε ο παππούς μου από το ιατρείο του στο ισόγειο.

Ένα σπίτι που κάθε του σπιθαμή κάθε καλοκαίρι κυρίως (*αλλά όχι μόνο) την ξαναζούσα και την ξαναμάθαινα και τηνξανα-ανακάλυπτα από την αρχή.

Ξέρω πώς είναι να αγωνιάς αν οι άνθρωποί σου σώθηκαν (στη δική μου περίπτωση, ευτυχώς).

Ξέρω πώς είναι να κλαις στους μισογκρεμισμένους τοίχους.

Ξέρω πώς είναι να βλέπεις τον μικρόκοσμό σου να έχει γίνει σκόνη, γκρέμισμα, ερείπιο.

Ξέρω πώς είναι να μην έχεις προλάβει να πάρεις τίποτα και απλά αν είσαι τυχερός να περισώσεις ό,τι έχει περισωθεί.

Ξέρω πώς είναι να λες για πάντα «σπίτι μου» αυτό το σπίτι που ήταν τότε, και το όποιο νέο δημιουργηθεί, δεν θα είναι ποτέ μα ποτέ «το σπίτι μου». Θα είναι «το νέο σπίτι μου» κι ας έχουν περάσει 80 χρόνια.

Ο σεισμός όμως δεν προκαλείται, δεν φτιάχνεται από ανθρώπινο χέρι, δεν στήνεται σε μια νύχτα, δεν έχει απώτερους σκοπούς εκμετάλλευσης, δεν περιμένει το δελτίο καιρού για να χτυπήσει στις κατάλληλες καιρικές συνθήκες.

Καταστροφή ο σεισμός, καταστροφή και η φωτιά.

Και όταν η τελευταία γίνεται παράδοση πια, με συγκεκριμένη μεθοδολογία και με συγκεκριμένο project plan, γίνεται πολλαπλά καταστροφική.

Γιατί μαζί της συμπαρασύρει και τον φυσικό κόσμο που χωρίς αυτόν τίποτα δεν είναι φυσιολογικό.

Το πρώτο μέλημα της οικογένειας όταν χτίστηκε το νέο σπίτι ήταν να φτιαχτεί ξανά ο κήπος. Από την αρχή. Κλαράκι κλαράκι, λουλούδι λουλούδι, με υπομονή και μεγαλύτερη προσμονή από το κυρίως σπίτι.

Γιατί χωρίς τον κήπο το σπίτι δεν είχε ιδιαίτερο νόημα.

Όπως χωρίς την φύση, κανένα σπίτι και ντουβάρι δεν έχει νόημα.

μη εγχώριο προϊόν

Περιμένοντας να περάσει η ώρα και πίνοντας έναν γρήγορο καφέ.

Στο ακριβώς απέναντι τραπέζι είναι ζευγάρι αμερικάνων τουριστών, 70+, η σύζυγος σε αναπηρικό καροτσάκι. Ο σύζυγος έχει μπροστά του τρία πιάτα φαγητό, ένα μεγάλο ποτήρι μπύρα και ένα ποτήρι κόκκινο κρασί. Πίνει και τρώει ασταμάτητα. Η γυναίκα εμφανώς κουρασμένη και καταπονημένη αρχίζει να του λέει σιγά σιγά να φύγουν. Δεν της δίνει σημασία καμία. Συνεχίζει το φαγοπότι. Και εναλλάξ το κρασί με την μπύρα. Η γυναίκα αρχίζει να νιώθει έντονη δυσφορία, η βεντάλια δεν βοηθά πια κι η υπομονή της τελειώνει. «Should we go please...». «No, honey, not yet» και παραγγέλνει άλλη μια γύρα τον μοναδικό συνδυασμό κόκκινου κρασιού και μπύρας. Και την κοιτά με ειρωνεία. Και εκείνη αρχίζει να μαζεύει τα πράγματά της. Και εκείνος ακίνητος να την παρακολουθεί με το ύφος «και πού νομίζεις ότι θα πας χωρίς εμένα».

Από αυτά που συμβαίνουν δίπλα σου και δεν γίνεται να μην τα δεις.

Από αυτά που ξέρεις ότι συμβαίνουν αλλά δεν θέλεις να το πολυπιστεύεις.

Από αυτά που ελπίζεις να είναι οι εξαιρέσεις αλλά κι οι εξαιρέσεις μετράνε.

Από αυτά που σε κάνουν να αναρωτιέσαι για εκατομμυριοστή φορά «τί σκατά πάει τόσο λάθος».

Και από αυτά που σε κάνουν να σκέφτεσαι ότι η μαγκιά δεν είναι μόνο εγχώριο προϊόν.

Η τσάμπα μαγκιά, για την ακρίβεια.

ρινοκερίτιδα εποχής 2021

Μία από τις τελευταίες (για να μην πω η τελευταία) παραστάσεις που πρόλαβα να δω πριν σταματήσει ο κόσμος γύρω μας, ήταν ο Ρινόκερος του Ε. Ιονέσκο. Και ήταν ανατριχιαστικά προφητικό, όπως αποδείχτηκε.

Είναι η  ιστορία του Beranger, κατοίκου ενός μικρού γαλλικού χωριού που αρχίζει να κατακλύζεται από ρινόκερους. 

Επιδημία δηλαδή.

Σχεδόν όλοι οι κάτοικοι υποκύπτουν στη μεταμόρφωση σε αυτό το καταστροφικό είδος, που ξαφνικά αρχίζει να φαντάζει στα μάτια τους πιο ανθρώπινο από τον υποτιθέμενο ανθρωπισμό του ανθρώπινου είδους. 

Όλοι, εκτός από τον Μπερανζέ που, έχοντας χάσει μέχρι και την αγαπημένη του στη μανία της ρινοκερίτιδας, θυσιάζοντας τον έρωτα για τη σωτηρία της ανθρωπότητας, μένει μόνος.

Γράφτηκε το 1959 με κυρίαρχο σκοπό μέσα από τον όλο συμβολισμό να δοθεί ένα φωναχτό αντιναζιστικό μήνυμα.

Όμως αποδεικνύεται ένα απερίγραπτα πλούσιο σε συμβολισμούς κείμενο που δεν έχει φύγει από το μυαλό μου από εκείνο το βράδυ του Οκτωβρίου του 2019.

Μαζική υστερία, απώλεια λογικής, φόβος, εκφοβισμός, απομόνωση, μοναξιά, διχασμός, διλήμματα, επαΐοντες, αφέλεια, ρομαντισμός και η απώλειά του.

Όλα ήταν εκεί μπροστά στη σκηνή.

Διαγγέλματα της εποχής: «Ομάδες πάνω από τρία άτομα θα διαλύονται. Επίσης, απαγορεύεται να περιφέρεστε άσκοπα. Όλοι οι πολίτες επιβάλλεται να κυκλοφορείτε ανά δύο, για να επιτηρείτε ο ένας τον άλλο. Τώρα γυρίστε στα σπίτια σας και μείνετε εκεί. Θα βγείτε μόνο σε περίπτωση μεγάλης ανάγκης. Ειδικά συνεργεία θα στιγματίζουν την πόρτα κάθε μολυσμένου σπιτιού: θα κάνουν έναν μεγάλο κόκκινο σταυρό με μπογιά στην πόρτα και θα γράφουν, «Ελέησόν με, Κύριε!».   

Lockdown της εποχής: «Απαγορεύονται οι συνεστιάσεις και όλα τα θεάματα. Τα καταστήματα, τα εστιατόρια και τα καφενεία θα λειτουργούν ελάχιστες ώρες, για να περιοριστεί η εξάπλωση ψευδών ειδήσεων. Διότι υπάρχει η υποψία πως το κακό που μας βρήκε προέρχεται από κάτι ανώτερό μας, από τον ουρανό, και καθετί από τον ουρανό διαβρώνει σαν αόρατη βροχή τις στέγες, τους τοίχους και τις ψυχές μας».

Και με μερικά τελευταία λόγια: «Δεν αντέχω να τους ακούω. Θα βουλώσω τ'αφτιά μου με μπαμπάκι. Δεν υπάρχει άλλη δυνατή λύση, θα πρέπει να τους πείσω. Να τους πείσω, για ποιο πράγμα; Κι ύστερα, μπορούν άραγε ναξαναμεταμορφωθούν, να ξαναγίνουν άνθρωποι; Μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο; Αυτό θα ήταν ηράκλειος άθλος, ξεπερνάει κατά πολύ τις δικές μου δυνάμεις. Και πριν απ' όλα, για να τους πείσω, θα πρέπει να τους μιλήσω. Και για να τους μιλήσω, θα πρέπει να μάθω τη γλώσσα τους. Ή μήπως, θα 'πρεπε να μάθουν αυτοί τη δική μου γλώσσα; Αλλά, ποια γλώσσα μιλάω εγώ; Ποια είναι ηγλώσσα μου; Η γλώσσα των μαύρων, των κιτρίνων, των λευκών; Μιλάω μια από τις γλώσσες των λευκών; Έτσι φαίνεται, αυτή τη γλώσσα μιλάω. Αλλά, τι θα πει μια από τις γλώσσες των λευκών; Μπορώ, μια χαρά, να πω ότι μιλάω μια γλώσσα λευκών, αφού δεν υπάρχει κανένας να με αντικρούσει! Απόμεινα ο μόνος που μιλάει αυτή τη γλώσσα. Αλλά, τι κάθομαι και λέω, τώρα. Καταλαβαίνω αυτά που λέω, καταλαβαίνω τον εαυτό μου;».

Θέατρο του Παραλόγου, επίσημα στο θεατρικό είδος.

Σκληρή πραγματικότητα, στην αληθινή ζωή.

Ιονέσκο, τα έχεις πει όλα (κι εσύ).

(* Άρης Σερβετάλης στον ρόλο του Beranger. Αυτό ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Για να μη πω η τούρτα στο κερασάκι.)

δεν βρίσκω τίτλο

Μία από τις ωραίες στιγμές είναι πάντα όταν ετοιμάζεις τη βαλίτσα σου για καλοκαιρινές διακοπές. Με τις φίλες σου, με την παρέα σου, με τον φίλο σου. 

Θα σταθώ στο τελευταίο. Διακοπές με τον φίλο σου. Το αγόρι σου. Με αυτόν που έχεις γνωρίσει αρκετά ώστε να πεις «περνάω τόσο καλά μαζί του που ανυπομονώ να πάω και διακοπές μαζί του». Με αυτόν που τον χειμώνα πίνοντας καφέ αρχίζουν να πέφτουν οι πρώτοι προορισμοί «έχεις πάει εκεί?», «έχω ακούσει τα καλύτερα για αυτό το νησί», και φυσικά με ένα από τα βασικότερα ερωτήματα που μπορεί να αλλάξει και τα πάντα «κάμπινγκ κάνεις?» «ούτε κατά διάνοια, δεν υπάρχει περίπτωση» κ.λπ.

Και το πλάνο αρχίζει να μπαίνει σε εφαρμογή, ψάξιμο τελικού προορισμού, εισιτήρια, πλοία, ημερομηνίες, και φτάνει η στιγμή που όλα είναι έτοιμα πια.

Όσο νεότερος/η είσαι, τόσο και πιο διψασμένος είσαι για όλο αυτό. Γιατί στα 26 σου έχεις τον κόσμο στα πόδια σου. Γιατί στα 26 σου μόλις έχεις αρχίσει να βλέπεις τον κόσμο όπως εσύ θες. Γιατί στα 26 σου δεν μπορείς να διανοηθείς ότι κάτι θα πάει στραβά.

Ότι ίσως π.χ. γίνει ένας καβγάς, και εκείνος πάνω στα νεύρα του, σε σπρώχνει στον γκρεμό.

Είναι παράλογο και σχιζοφρενικό να φτάσουμε στο επίπεδο να σκεφτούμε «πόσο τυχερή είμαι που είμαι σώα και αβλαβής μετά από τόσα καλοκαίρια διακοπών με τον τάδε και τον δείνα».

Είναι σχιζοφρενικό μια κοπέλα να πηγαίνει διακοπές με το αγόρι της και  να βρίσκεται νεκρή στη θάλασσα.

Είναι σχιζοφρενικό να είναι τόσο απλό και εύκολο να σκοτώνεις την κοπέλα σου, μετά από καβγά.

Τα γεγονότα και η συχνότητά τους {*τραγική ειρωνεία η ακριβώς προηγούμενη ανάρτησή μου} πλέον αρχίζουν και δείχνουν σημάδια ανησυχητικής εξάπλωσης.

Κάτι πάει πάρα πολύ στραβά.

Και δεν  έχω ιδέα πώς μπορεί να σταματήσει.

η αριθμητική - γροθιά

Συντροφική βία  -  Ενδοοικογενειακή βία.  Σύμφωνα με το ΚΕΘΙ (Κέντρο Ερευνών για Θέματα Ισότητας), η πιο συχνή βία προέρχεται από τον ερωτικό σύντροφο ή σύζυγο, με τις γυναίκες από 15-44 ετών να κινδυνεύουν περισσότερο από βιασμό/ενδοοικογενειακή βία παρά από καρκίνο και κάθε είδους ατυχήματα.

Σεξουαλική παρενόχληση σε φυσικό χώρο/εργασιακό. 1 στις 3 γυναίκες έχουν παρενοχληθεί σεξουαλικά στον χώρο εργασίας τους.

Σεξουαλική παρενόχληση στο διαδίκτυο. 1 στις 5 γυναίκες (από 18-30) το έχουν ζήσει.

Ψυχολογική βία. 1 στις 2 γυναίκες το έχει ζήσει από τον σύντροφό της.

Το σύνολο των βιασμών που καταγγέλθηκαν ετησίως στην Ελληνική Αστυνομία κατά τα έτη 2010-2017 κυμαίνονταν από 163-264.

(*οι αριθμοί έχουν εκτοξευθεί μέχρι σήμερα προφανώς)

Ο αριθμός καταγγελιών για βιασμό από γυναίκες κατα το διάστημα 2012-2017 παρουσιάζει αύξηση της τάσης του 50%.

Το 55-95% των θυμάτων ενδοοκοιγενειακής βίας δεν καταγγέλουν το πρόβλημα.

Στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, τον Νοέμβριο του 2019, στην εκδήλωση με θέμα «Έμφυλη Βία και Κοινωνικο-Πολιτικές Πρακτικές -  Η ακραία περίπτωση της «Γυναικοκτονίας», οι αριθμοί σοκάρουν:

2.600 γυναίκες στην ΕΕ χάνουν τη ζωή τους κάθε χρόνο από ενδοοικογενειακή βία.

Το 82% των περιστατικών της ενδοοικογενειακής βίας έχει θύμα την γυναίκα.

1 στις 2 δολοφονίες γυναικών ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ γίνεται από τους συζύγους/συντρόφους.

1 στις 3 γυναίκες και κορίτσια ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ βιώνουν σωματική ή σεξουαλική βία κάποια στιγμή στη ζωή τους.

Με τα μαθηματικά δεν πήγαινα ποτέ καλά.

Με τους αριθμούς όμως, κάνω εικόνες.

Και πίσω από αυτούς τους αριθμούς, κρύβονται πρόσωπα, γυναίκες με όνομα και επώνυμο.

Κι η ιστορία δεν έχει τέλος, καθότι όλο και διανθίζεται (με  trafficking γυναικών με εμπλεκόμενους αστυνομικούς π.χ.).

Όποιος πιστεύει ότι η ελληνική κοινωνία (για αυτήν μπορώ να μιλήσω καθότι μέσα σε αυτήν ζω), έχει κάνει «άλματα», και έχει «προχωρήσει» μπροστά, και έχει αφήσει πίσω της τα «κακώς κείμενα του παρελθόντος», και δίνει «ίσες ευκαιρίες στις γυναίκες πλέον», και τις αντιμετωπίζει με τον σεβασμό και την αξιοπρέπεια που δικαιούνται, οι λέξεις περισσεύουν.

Οι αριθμοί τα λένε πολύ καλύτερα.

Και όχι, δεν ποινικοποιούμε το φλερτ.

Και όχι, δεν απαγορεύουμε στους άνδρες να πλησιάζουν τις γυναίκες.

Και όχι, δεν φταίει το κοντό φόρεμα.

Ούτε η φύση «που κάνει τους άντρες να κινούνται με το ένστικτο».

Το σώμα είναι ιερό.

Και διατίθεται ΚΑΤΑ ΒΟΥΛΗΣΗ εκεί που ΒΟΥΛΕΤΑΙ.

Απλά πράγματα.

Τα λένε και οι Lush κατά κάποιο τρόπο. Με τον δικό τους τρόπο δηλαδή.

criminal minds.

Άλλοι το είχαν υποψιαστεί από την αρχή. Άλλοι άρχιζαν να το υποψιάζονται στην πορεία. Άλλοι δεν μπορούν ακόμα να το συνειδητοποιήσουν.

Για άλλη μια φορά, όπως πάρα πολύ συχνά συμβαίνει τον τελευταίο καιρό, μια γυναίκα δολοφονείται επείδη, κατά βάση, θέλησε να φύγει από τον γάμο/σχέση. Για άλλη μια φορά ένα από τα «καλύτερα παιδιά» τελικά δεν ήταν και τόσο. Για άλλη μια φορά σε ένα «πολύ αγαπημένο ζευγάρι» πίσω από τις πόρτες ο ένας από τους δύο δεν περνούσε καλά, έπεφτε θύμα κακοποίησης, οποιασδήποτε μορφής. Για άλλη μια φορά είναι γυναίκα το θύμα. Για άλλη μια φορά, τα χέρια που αγκάλιαζαν  το γυναικείο σώμα, αυτά που πρόσφεραν χάδια, στοργή, ζεστασιά και αγάπη, αυτά τα χέρια κλείδωσαν τον λαιμό κι έκοψαν την αναπνοή. Είτε μεταφορικά είτε κυριολεκτικά.

Το πόσο νοσηρό είναι να σκοτώνεις την σύντροφό σου/γυναίκα σου και μητέρα του παιδιού σου, μπροστά στα μάτια του, δεν χρειάζεται ανάλυση ούτε αμφισβήτηση.

Το πόσο νοσηρό είναι να θανατώνεις τον ίδιο σου τον σκύλο με αυτόν τον αποτρόπαιο τρόπο, το ίδιο.

Η στιγμή που τα χέρια του δολοφόνου αγκαλιάζουν τη μαμά του θύματος στο μνημόσυνο, σπάει το στομάχι.

Και η στιγμή που ο δολοφόνος κοιτάζει την κάμερα, παγώνει το αίμα.

Η γλώσσα του σώματος και το βλέμμα σχεδόν πάντα λένε περισσότερα από τις λέξεις.

Τέλειο έγκλημα δεν υπάρχει.

Ούτε τέλεια ζευγάρια. Ούτε τέλειες σχέσεις.

Ας μην κυνηγάμε το τέλειο.

Ας ψάχνουμε το ανθρώπινο, το αληθινό.

Κι ας ακούμε την φωνή μέσα μας που λέει «είναι ωραία εδώ» είτε «φεύγεις τρέχοντας».

Βγαίνει σχεδόν πάντα αληθινή.