Beach House - Better Times

...σημεία και γραμμές...


Τρία σημεία, τρεις κουκίδες στο χάρτη.
Η τελευταία, όχι κουκίδα, αλλά μια ολόκληρη γραμμή.
Σημεία που μυρίζουν θάλασσα και έχουν καταγραφεί στους χάρτες της παιδικής μνήμης..


Σημείο 1: Καλαμάτα.
Αγαπημένο σπίτι επί της οδού Αναγνωσταρά... Ακριβώς απέναντι από ένα από τα πιο όμορφα νεοκλασικά κτήρια της πόλης, το Ζουμπούλειο, το κτήριο όπου στεγάζεται το Φεστιβάλ Χορού... 
Ήχοι πιάνου, παρατηρήσεις της δασκάλας και μικροί ήχοι από τις pointes...
Ατελείωτες ώρες θαυμασμού για τις χορεύτριες που έβλεπα ακριβώς απέναντι από το παράθυρο.. 
Ποιός ξέρει; Ίσως μερικά από τα κορίτσια που χάζευα τότε, να είναι σημερινές επαγγελματίες μπαλαρίνες..
Κήπος με δένδρα, λουλούδια, με πιο αγαπημένα τα «δειλινά».. ανεξήγητο το πότε καταλαβαίνουν το ηλιοβασίλεμα και πότε την ανατολή..
Ατελείωτες μεσημεριάτικες βόλτες με το ποδήλατο... πάνω κάτω, πάνω κάτω..
Παγωτό χωνάκι από μηχανή, ή, κυπελλάκι «Σικάγο». Αδιαπραγμάτευτες αξίες.
Βόλτες μέχρι τον φάρο του Πανελληνίου..
Φίλοι του καλοκαιριού. Ήταν απόλυτα συνδυασμένοι και συνυφασμένοι με αυτό. Η ανάμνησή τους μυρίζει καλοκαίρι..
Αριστέα, Ελένη, Τζένη, Βασίλης, Γιώργος, Μαίρη, Αναστασία...
Και: λατρεμένη γιαγιά και λατρεμένος παππούς. (Πώς θα γινόταν αλλιώς;)..
Και θάλασσα.... θάλασσα... 
Φυσικά.


Σημείο 2: Λουτράκι.
Αγαπημένο σημείο συνάντησης με ανθρώπους που έμεναν πάντα μακριά από την Ελλάδα.
Κάτι σαν άτυπη συνάντηση αναπλήρωσης χαμένου χρόνου λόγω απόστασης..
Αυτό το τόσο μικρό σημείο στον χάρτη, γινόταν το κέντρο του κόσμου, για πολλούς ανθρώπους δικούς μου...
Ο απόλυτος τόπος της ζαβολιάς, των ζηλευτών σημείων για κρυφτό, της απόλυτης και μέχρι δακρύων αστείας ασυνεννοησίας (μέχρι να μάθουμε καλά οι μεν την γλώσσα των δε, εγώ γαλλικά εκείνοι ελληνικά*), των τιμωριών (γιατί πάντα μα πάντα παρεκτρέπετο η κατάσταση), αλλά και της απόλυτης ξεγνοιασιάς για μικρούς και μεγάλους...
Σα να γίνονταν και οι μεγάλοι μικροί..
Και: οι πιο αγαπημένοι συγγενείς.... (Πώς θα γινόταν αλλιώς;)..
Laurent, Anne-Sophie, Emmanuel, Jannine, Irene, Ρόη, Χάρης, και φυσικά Στέλλα (μητέρα)..
Και θάλασσα.. θάλασσα..
Φυσικά.


Σημείο 3: Θάλασσα.
Εδώ δεν υπάρχει αναφορά σε σπίτι. Ούτε σε συγκεκριμένο γεωγραφικό σημείο.
Eδώ υπάρχουν μόνο ταξίδια με προορισμό που προέκυπτε στην πορεία.
Με αφετηρίες μακρυνές και προορισμούς ακόμα πιο μακρυνούς...
Με αλλαγές πορείας τελευταίας στιγμής.
Με «μπουνάτσα» αλλά και «θάλασσα».
Άλλοτε με πανιά, και άλλοτε με μηχανή.. (στην χειρότερη και έχοντας εξαντλήσει κάθε άλλη εναλλακτική λύση..)..
Με πυξίδες, σκοινιά, άγκυρες, χάρτες, νιτσεράδες...
Και με δύο λατρεμένους ανθρώπους στο επίκεντρο.
Καρολίνα και φυσικά Γιάννης (πατέρας). (Πώς θα γινόταν αλλιώς;)..
Άλλος κόσμος. Ή μάλλον, ο ίδιος κόσμος αλλά από διαφορετική διαδρομή.
Νησιά, λιμανάκια, βραδυνή έξοδο με τα «καλά» μας και επιστροφή με μικρό φουσκωτό στη βάση μας, δυνατά γέλια χωρίς φόβο μήπως ενοχλήσουν τον γύρω κόσμο, ατελείωτες συζητήσεις ακριβώς κάτω από τον ουρανό και ακριβώς στη μέση της θάλασσας...
... οπότε και εδώ, θάλασσα.. θάλασσα..
Φυσικά.


Τρία σημεία.
Τρεις κουκίδες.
Ή καλύτερα: δύο σημεία και μια γραμμή.
Τρία albums.
Διαφορετικά, με διαφορετικούς ανθρώπους, σε διαφορετικά μέρη, αλλά όχι ασύνδετα μεταξύ τους.
Ο συνδετικός κρίκος είναι προφανής...


Θάλασσα.. θάλασσα..
Φυσικά..


έχουν αλλάξει πολλά από τα παραπάνω..
μέρη, άνθρωποι, συγκυρίες, παρουσίες...


... παιδικές μνήμες με μια μικρή ενήλικη νοσταλγία ...
και με λίγο άρωμα θαλασσινού νερού..
και όλα αυτά.. σε δυο σημεία και μία γραμμή..

 Joan Miro, Blue III (1961), Musee National d' Art Moderne, Centre Georges Pompidou, Paris

(* για την ιστορία, με ξεγέλασαν, δεν έμαθαν παρά κάποια στοιχειώδη υποτυπώδη ελληνικά... ας είναι..)