Ισορροπία σε δύο πραγματικότητες...

Περπατώντας εχθές στην καρδιά της Αθήνας, στα στενά που έχουν ξεχαστεί από το χρόνο, αλλά τα κρατάνε ζωντανά οι άνθρωποι, αυτό το ερώτημα ήρθε κατευθείαν στο μυαλό...

Πώς αντέχουμε όλοι εμείς εδώ να ζούμε σε δύο πραγματικότητες;..
και μάλιστα, πραγματικότητες που πηγαίνει κόντρα η μία στην άλλη...
πραγματικότητες που από τη μια σφίγγουν το στομάχι από τη σκληρότητα και από την άλλη φέρνουν ένα ανεξήγητο χαμόγελο...

Παλιά μαγαζιά, με τις παλιές μεταλλικές (ακόμα) πινακίδες, με γραμματοσειρές που έχουν αναχθεί σε απόλυτο εικαστικό στοιχείο....
ψηλοτάβανα, με όλο και κάποιο σχέδιο στο ταβάνι που αχνοφαίνεται...
με «πραμάτιες» στην κυριολεξία, καθότι εδώ μπορεί να βρει ο καθένας ό,τι μα ό,τι ακριβώς θελήσει και έχει φανταστεί...

Μικρά καφενεία, μικρά σύγχρονα στέκια, τόσο περιποιημένα και κυρίως φτιαγμένα με τόση αγάπη...

Ανάμεσα σε όλα αυτά, μικρές γκαλερί, μικροί χώροι «τέχνης», από αυτούς όμως, που δεν είναι δήθεν, που δεν χρειάζεται να είναι κανείς «ειδήμων» για να καταλάβει αν αυτό που βλέπει είναι όμορφο (άρα, ταυτόχρονα, και αντικείμενο τέχνης), ή είναι «τέχνη» (τα εισαγωγικά διευκολύνουν τη δεύτερη ανάγνωση..).

Και κόσμος... αλλά διαφορετικός πια... Όχι αυτός που ήταν πάντα.... Χωρίς υστερική διάθεση για κατανάλωση, ψώνια κλπ... Χωρίς διάθεση να φανεί «εναλλακτικός» (με τη χειρότερη δυνατή έννοια, που χρειάζεται πάλι εισαγωγικά... χμμμ.. τυχαίο;) συχνάζοντας σε αυτά τα μέρη....

Κάποτε το κέντρο της Αθήνας ήταν αντιπαθητικό για αυτόν ακριβώς το λόγο. Ξαφνικά, τα πλέον κλασικά σημεία του είχαν ανακηρυχθεί «εναλλακτικά must-go-and-see». Τώρα δεν  υπάρχει χώρος για κάτι τέτοιο.
Τώρα όσοι υπάρχουν εκεί, με νύχια και με δόντια, προσπαθούν να κρατήσουν ζωντανό το πιο ωραίο κομμάτι της πόλης.
Και η προσπάθεια πια γίνεται με σοβαρότητα. Το «εναλλακτικό» δεν χωρά πια.

Και όλα αυτά, συμβαίνουν ταυτόχρονα με την άλλη γνωστή σε όλους πραγματικότητα... Αυτή που μέρα με τη μέρα γίνεται σκληρότερη, όλο και πιο απάνθρωπη, όλο και πιο σκοτεινή...
Ταυτόχρονα με την πραγματικότητα της πλήρους εξαθλίωσης (ηθικής και, φυσικά για αρκετούς συνανθρώπους, διαβίωσης), με την πραγματικότητα των κλειδαμπαρωμένων μαγαζιών, των απελπισμένων βλεμμάτων με την αγωνία «και αύριο;... θα τα καταφέρουμε και αύριο;...»...

Δύο πραγματικότητες.
Σαν να ζω δύο ζωές.
Σαν να βλέπω το πριν και μετά, χωρίς να είναι ξεκάθαρο ποιό είναι ποιό.
Ποιά πολεμά την άλλη;
Ποιά θα κυριαρχήσει;
Ποια θα καταφέρει να επιβληθεί;

Ή μάλλον:
Σε ποιά θα παραδοθούμε εμείς οι ίδιοι;
Εξακολουθώ να ελπίζω.
Και νιώθω πως δεν είμαι η μόνη...
Και αυτό είναι μια (τρίτη;) πραγματικότητα..