The Smiths - Last Night I Dreamt That Somebody Loved Me

Όνειρα....

Όταν ήμουν μικρή, είχα όνειρο να γίνω αρχαιολόγος..

Όταν ολοκλήρωσα τις σπουδές μου στην αρχαιολογία, γοητεύτηκα από τον κόσμο των χρωμάτων και των γραμμάτων, και ήθελα να γίνω γραφίστας (γραφίστρια, χμμ... αδόκιμος όρος)...

Τώρα που αισίως συμπλήρωσα οκτώ χρόνια εργασίας ως γραφίστας, συνειδητοποίησα από πού προερχόταν η απέραντη αγάπη και ο σεβασμός μου για τα βιβλία..Χώθηκα μέσα στον κόσμο τους, από το πρώτο γράμμα μέχρι το εξώφυλλο..Και αυτό με έκανε να αγαπήσω ακόμα περισσότερο το αντικείμενό μου...

Όμως, ένα καινούργιο όνειρο έχει κάνει την εμφάνισή του τα τελευταία χρόνια..

που όσο περνά ο καιρός, κάνει όλο και πιο έντονη την παρουσία του..και μου κλείνει πονηρά το μάτι...

«ήρθα πάλι... εγώ είμαι, ξέρεις, το όνειρό σου... και αφού το έκανες μια φορά, γιατί όχι και δεύτερη;»...

Ονειρεύομαι ένα βιβλιοπωλείο...

Και υποψιάζομαι ότι ίσως η ιστορία να έχει μην έχει τέλος..Δηλαδή, ακόμα και αν αποκτήσω το βιβλιοπωλείο των ονείρων μου, κάτι άλλο θα προκύψει, που θα θέλω...

Όνειρα λοιπόν...

Άλλα πραγματοποιήσιμα, άλλα ίσως όχι..

Άλλα είναι προορισμένα από τη φύση τους να παραμένουν τέτοια, και άλλα γεννημένα για να γίνουν πραγματικότητα..

Πώς τα ξεχωρίζουμε;

Πώς καταλαβαίνουμε ποιά ανήκουν στην πρώτη κατηγορία και ποιά στη δεύτερη;...

Η προσωπική ιστορία που γράφει ο καθένας μας, νομίζω ότι δίνει την απάντηση..

Όλοι λίγο πολύ έχουμε και από τα δυο..

Άραγε είναι απληστία να κάνουμε συνέχεια όνειρα;

Και η μη πραγματοποίησή τους χρεώνεται ως προσωπική αποτυχία μας;

Γίνεται να ζούμε χωρίς αυτά;

Έχω την αίσθηση ότι δεν υπάρχει άνθρωπος πάνω στον πλανήτη αυτόν που να μην έχει όνειρα...

Ότι αν μπορούσα να κοιτάξω με έναν μαγικό τρόπο τα βλέμματα όλων των συνανθρώπων μου παντού, θα καθρεφτίζονταν ένα προς ένα όλα τα όνειρά τους...

Από τα πιο «απλά» μέχρι τα πιο «περίπλοκα»...

Λάθος.

Δεν υπάρχουν «απλά» και «περίπλοκα» όνειρα..

Τα όνειρα αποτελούνται από μια δική τους ουσία... ένα μυστικό συστατικό, που ακόμα δεν έχει βρεθεί η συνταγή...

και εύχομαι να μη βρεθεί ποτέ..

από τις πιο ωραίες ευχές λοιπόν, που μπορούμε να λέμε στους αγαπημένους μας,είναι αυτό...

«όνειρα, όνειρα, όνειρα»...

Και μόνο στη λέξη, το βλέμμα αλλάζει...και το καθρεφτίζει..

και είναι σαν έχει αρχίσει ήδη λίγο η πραγματοποίησή τους...

(σαν το βιβλιοπωλείο μου)...        

Rue Royale - These Long Roads

... ένας ανεμιστήρας μέσα στο λεωφορείο..
... ένα ποδήλατο στο μετρό...
... ένα καρότσι γεμάτο παλιά και άχρηστα αντικείμενα προσπαθεί να ανέβει στο τρόλευ...


... μια ζωή που τη μεταφέρουμε όπου εμείς θέλουμε...
... αλλά και μια ζωή που μας μεταφέρει όπου θέλει και εκείνη, αντίστοιχα...
... για μερικούς ανθρώπους όλη η ζωή τους χωράει σε ένα καρότσι...
... για άλλους, η ζωή είναι πάντα εν κινήσει..
... ζωή σαν δρόμος...
... τελικά τα πράγματα μας πάνε κάπου ή τα πάμε μόνο εμείς;..


αφού ακόμα και ένας ολόκληρος ανεμιστήρας χωράει σε ένα λεωφορείο,
και αφού σε ένα καρότσι χωράνε τα απομεινάρια της ζωής κάποιων άλλων άνθρώπων,
που δεν τα χρειάζονται πια,
τελικά, η ζωή δεν είναι παρά μια ατελείωτη βόλτα...
που άλλοτε την κάνουμε εμείς, και άλλοτε μας παίρνει από το χέρι και μας πηγαίνει εκείνη...
και ίσως δεν χρειάζεται να αντιστεκόμαστε πάντα στη δική της επιλογή..

Gustav Klimt, The Tree of Life

Κόσμος και «κόσμος»

Κόσμος.

Από το ρήμα κοσμώ. Στολίζω.

Ειρωνική σημασία. Ειρωνικό νόημα.

Για τον «κόσμο» των ενηλίκων.

Ο κόσμος στον οποίο ζει ο καθένας μας, είναι δικός του.

Τον βλέπει με τα δικά του μάτια.

Τον ζει με τον δικό του τρόπο.

Υπάρχει όμως κάτι που το βλέπουμε όλοι, με τον ίδιο τρόπο.

Και το ζούμε με τον ίδιο τρόπο.

Και αυτό είναι η σκληρότητα.

Ο κόσμος των ενηλίκων είναι ένας σκληρός κόσμος.

Υπάρχει όμως και ένας άλλος κόσμος.

Μικρότερος, μικρούλης, για την ακρίβεια.

Μικρό-κόσμος.

Των παιδιών.

Δεν χρειάζεται κανείς να έχει μεγάλη εμπειρία από συναναστροφή με παιδιά.

Λίγες στιγμές αρκούν.

Λίγες στιγμές για να ξαναθυμηθείς τί σημαίνει ενθουσιασμός, χαρά, γέλιο, ανάγκη για πραγματική τρυφερότητα..

Λίγες στιγμές για να δεις τα πιο λαμπερά χαμόγελα του κόσμου.

Για να ακούσεις το πιο αληθινά σπαρταριστό γέλιο.

Για να γίνεις μάρτυρας των πιο «σημαντικών μυστικών» αυτού του κόσμου.

Των «μυστικών» που λέγονται μόνο στο αυτί.

Και που για να γίνεις έμπιστος μάρτυρας, πρέπει να το έχεις αποδείξει.

Για να χορέψεις χορό που δεν θα διδαχθείς σε καμία σχολή χορού.

Για να τραγουδήσεις τραγούδια από το μυαλό, με στίχους που δεν υπάρχουν.

Για να νιώσεις το πιο πεταχτό φιλί στο μάγουλο που μπορεί να υπάρξει.

Για να καταλάβεις πόσο εύκολο είναι να σε παίρνει ο ύπνος, γλυκά, με ένα απλό χάδι.

Αλλά και για δεις πόσο ευάλωτος είσαι στην πραγματικότητα, που μπορείς να κλάψεις για κάτι μικρό.

Και που εσύ, στον κόσμο των ενηλίκων, το έχεις θάψει, γιατί δεν είναι σωστό και διπλωματικό να δείχνεις πόσο ευάλωτος είσαι.. Τόσον αγώνα έχεις κάνει να μάθεις να το κρύβεις..

Τα παιδιά δείχνουν τον κόσμο.

Με τα δικά τους λόγια, μας τον διηγούνται.

Με το δικό τους γέλιο, μας τον φωτίζουν.

Με το δικό τους κλάμα, μας τον ταράζουν.

Δεν υπάρχει άλλοθι στο να κλείνουμε τα αυτιά μας και τα μάτια μας σε όλα αυτά.

Δεν υπάρχουν μόνο τα «δικά» μας παιδιά.

Παιδιά υπάρχουν παντού γύρω μας.

Και αυτά έχουν ένστικτο αλάνθαστο. Και θα σου δείξουν όλα αυτά τα παραπάνω, ακόμα και αν δεν είσαι η αγαπημένη μαμά και ο αγαπημένος μπαμπάς.

Αρκεί να θελήσεις εσύ να ανοίξεις την πόρτα και να μπεις στον δικό τους κόσμο.

Τα παιδιά κοσμούν τον κόσμο.

Κόσμος.

Από το ρήμα κοσμώ. Στολίζω.

Πραγματικό νόημα και σημασία.

Για τον κόσμο (χωρίς εισαγωγικά) των παιδιών..

Pulp - This Is Hardcore

Η παράσταση αρχίζει..

Θέατρο.

Σκηνή.

Ηθοποιοί.

Θεατές.

Ρόλοι.

Πρόβες.

Πάντα πίστευα ότι όλοι οι άνθρωποι είναι οι πρωταγωνιστές της δικής τους ζωής. Της δικής τους παράστασης.

Ηθοποιοί. Εμείς οι ίδιοι. Πρωταγωνιστές στη δική μας παράσταση.

Θεατές. Όλοι οι συνάνθρωποί μας. Στις πρώτες θέσεις, είναι πάντα οι ίδιοι. Θέσεις «πιασμένες» από καιρό. Και ελπίζουμε για πάντα. Αγαπημένοι γονείς, αγαπημένοι φίλοι. Ακολουθούν οι άνθρωποι που γνωρίζουμε πολύ καλά, μοιραζόμαστε την ίδια την καθημερινότητά μας. Με τα καλά της και τα κακά της. Είναι όμως εκεί. Μας βλέπουν. Και μετά; Μετά, όπως και σε κάθε παράσταση, οι άνθρωποι αλλάζουν. Εναλλάσσονται. Από αυτήν την παράσταση περνάνε πολλοί. Άλλοι μένουν πιστοί και θέλουν την βλέπουν. Άλλοι όμως, όχι. Προσέρχονται, την παρακολουθούν, και ίσως δεν θα ξαναέρθουν ποτέ.

Σκηνή. Η σκηνή σε αυτήν την παράσταση είναι απέραντη. Αγαπημένα μέρη, αγαπημένες θέες, αλλά και καθημερινά σημεία. Όχι πάντα πολύ ρομαντικά. Όχι πάντα κάτω από ιδανικές συνθήκες. Είναι όμως η σκηνή μας. Σε αυτήν υπάρχουμε και εκεί διαδραματίζονται όλα.

Ρόλοι. Άπειροι. Άλλοτε εύκολοι και άλλοτε (για την ακρίβεια, τις περισσότερες φορές) δύσκολοι. Και όχι σπάνια, δυσκολότατοι. Επίπονοι. Ακόμα και τραυματικοί. Από αυτούς που κάνουν τα γόνατα να λυγίζουν από το βάρος. Που κάνουν τα μάτια να είναι σχεδόν πάντα βουρκωμένα. Από αυτούς που κάνουν τους άλλους να σκέφτονται «πόσο τυχερός είμαι που δεν είμαι σαν αυτόν..». Από αυτούς που απαιτούν ατελείωτες προσπάθειες για να πετύχουν. Πολλές φορές δεν τους επιλέγουμε καν. Καλούμαστε όμως να τους παίξουμε, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Άλλοτε, οι ρόλοι που παίρνουμε στα χέρια μας δεν είναι και τόσο ξεκάθαροι. Τουλάχιστον, όχι με τη πρώτη ματιά. Και όμως. Ακόμα και αυτούς, όταν θέλουμε, τους παίζουμε. Και πολλές φορές, αποδεικνύονται και πολύ πετυχημένοι.

Πρόβες. Πρόβες?

Μόλις αντιλήφθηκα την ειδοποιό διαφορά με το κανονικό θέατρο. Το επαγγελματικό.

Στη δική μας θεατρική παράσταση δεν υπάρχουν πρόβες. Δεν υπάρχει η πολυτέλεια να μελετάς το ρόλο σου. Να τον προετοιμάζεις και να προσπαθείς να εμβαθύνεις όσο το δυνατόν καλύτερα. Όχι. Εδώ οι παραστάσεις είναι καθημερινές. Με διαφορετικό κείμενο, σχεδόν κάθε μέρα. Δεν ξέρεις την ιστορία από την αρχή, ώστε να είσαι καλός στο ρόλο σου ακόμα και στο τέλος. Δεν σε προετοιμάζει κανείς για το τί θα αντιμετωπίσεις σε κάθε παράσταση. Δεν έχεις λόγια να αποστηθίσεις. Δεν γνωρίζεις τις ερωτήσεις, και για αυτό δεν ξέρεις πάντα τις απαντήσεις. Κρίνεσαι κάθε μέρα για την ευελιξία σου και την ικανότητά σου να αντιμετωπίσεις το πιο απρόοπτο που μπορεί να συμβεί.

Εδώ το χειροκρότημα είναι σιωπηλό. Δεν κάνει θόρυβο. Το καταλαβαίνεις όμως. Από τα χαμόγελα ή από την ζωγραφισμένη απογοήτευση στο πρόσωπο. Από τον τόνο της φωνής, που άλλοτε είναι γεμάτος ενθουσιασμό και αγάπη, και άλλοτε κρύβει προβληματισμό και ενδοιασμό. Από την αγκαλιά, που άλλοτε είναι ενθουσιώδης σε σημείο να σε πνίγει, και άλλοτε είναι αγκαλιά παρηγοριάς και μετάδοσης δύναμης για τα δύσκολα..

Ίσως δεν είμαστε όλοι γεννημένοι καλοί ηθοποιοί. Ίσως οι παραστάσεις μας να μην είναι πάντα επιτυχημένες. Μπορεί να παίζουμε και σε άδειο θέατρο, μερικές φορές.

Αυτό που νομίζω ότι είναι σημαντικό, είναι να είμαστε παρόντες πάντα. Στη σκηνή. Ακόμα και στα δύσκολα. Ή μάλλον, κυρίως σε αυτά. Να μη τρομάζουμε από το σκοτάδι και την ησυχία, όταν παίζουμε μόνοι μας. Να μη μας τρομάζουν οι δύσκολοι ρόλοι, όσο απαιτητικοί και αν είναι. Ακόμα και αυτοί που φαίνονται «έξω από μας», θα αφήσουν κάτι χρήσιμο για την επόμενη παράσταση.

Και εκτός από πρωταγωνιστές της δικής μας ζωής, είμαστε και εμείς με τη σειρά μας θεατές στη ζωή των άλλων. Καλό είναι να υπάρχει και αυτό στο  πίσω μέρος του μυαλού..

Μόλις τώρα κατάλαβα πόσες άπειρες παραστάσεις παίζονται κάθε μέρα σε όλα τα μέρη της γης..

ΠΛΑΣΤΗΡΑΣ, ὁ μεγάλος πολιτικός τῆς φτώχειας

Ἦταν τό 1951 ὅταν ἀνέλαβε πρωθυπουργός ὁ Νικόλαος Πλαστήρας, ὁ ἐπονομαζόμενος «Μαῦρος Καβαλάρης» καί ἡ χώρα μας μόλις εἶχε βγεῖ ἀπό τά ἐρείπια μιᾶς πολυετοῦς ἐμπόλεμης κατάστασης σμπαραλιασμένη.

Τόν πατριωτισμό, τήν ἐντιμότητα, τήν ἠθική καί ἀρετή του κανείς δέν ἀμφισβήτησε, ἀκόμη καί οἱ πολιτικοί του ἀντίπαλοι.

Μερικά ἀπό τά πολλά ἀξιόλογα συμβάντα τῆς ζωῆς του, τά ὁποῖα χαρακτηρίζουν τόν ἄνδρα καί τόν καθιστοῦν πρότυπο, παράδειγμα πρός μίμηση γιά παλιότερους, ἀλλά καί σημερινούς, δεδομένου ὅτι, τόσο ὁ ἴδιος ὅσο καί ἄλλοι, ἔμπαιναν πλούσιοι στήν πολιτική καί ἔβγαιναν πάμφτωχοι, καθιστῶντας τήν Ἑλλάδα σεβαστή σέ φίλους καί ἐχθρούς.

Ὁ ἀείμνηστος Ἀνδρέας Ἰωσήφ –πιστός φίλος του– λέει:

Ὁ στρατηγός εἶχε ἀπαγορεύσει στούς δικούς του νά χρησιμοποιοῦν τό ὄνομα «Πλαστήρας» ὅπου κι ἄν πήγαιναν. Ὁ ἀδελφός του ἦταν ἄνεργος. Τό ἐργοστάσιο ζυθοποιΐας «ΦΙΞ» ζητοῦσε ὁδηγό κι ἐκεῖνος ἔκανε αἴτηση. Ὁ ἁρμόδιος ὑπάλληλος τόν ρώτησε πῶς λέγεται: Κι ἐπειδή αὐτός δίσταζε νά πεῖ τό ὄνομά του, ἐνθυμούμενος τήν ἐντολή τοῦ στρατηγοῦ, τόν ξαναρώτησε καί δύο καί τρεῖς φορές, ὥσπου ἀναγκάστηκε νά ... ὁμολογήσει ὅτι τόν λένε Πλαστήρα.

Παραξενεμένος ὁ ὑπεύθυνος ζητάει νά μάθει ἄν συγγενεύει μέ τό στρατηγό καί πρωθυπουργό. Μετά ἀπό πολύ δισταγμό τοῦ ἀποκαλύπτει ὅτι εἶναι ἀδελφός του. Ἀφοῦ ἡ αἴτηση ἱκανοποιήθηκε, παρακάλεσε νά μή τό μάθει ὁ ἀδελφός του. Ὁ στρατηγός τό ἔμαθε κι ἀφοῦ τόν κάλεσε ἀμέσως στό σπίτι του τόν ἐπέπληξε καί τοῦ ἀπαγόρεψε νά ἀναλάβει αὐτή τήν ἐργασία λέγοντάς του: «Ἄν ἔχεις ἀνάγκη, κάτσε ἐδῶ νά μοιραζόμαστε τό φαγητό μου». Καί δέν πῆγε.

Ὁ Πλαστήρας ἦταν ἄρρωστος –ἔπασχε ἀπό φυματίωση– κι ἔμενε σ’ ἕνα σπιτάκι στό Μέτς, κοντά στό Παναθηναϊκό Στάδιο. Τοῦ πρότεινε νά τοῦ βάλουν ἕνα τηλέφωνο δίπλα στό κρεβάτι ἀλλ’ αὐτός ἀρνήθηκε λέγοντας: «Μά τί λέτε; Ἡ Ἑλλάδα πένεται κι ἐμένα θά μοῦ βάλετε τηλέφωνο;».

Πολλές φορές μέ τρόπο ἔστελνε καί ἀγόραζαν ψωμί, ἐλιές καί λίγη φέτα... Τότε οἱ γύρω του, τοῦ ὑπενθύμιζαν ὅτι εἶχε ἀνάγκη καλύτερου φαγητοῦ λόγω τῆς ἀρρώστιας κι ἐκεῖνος μέ ἁπλότητα τούς ἀπαντοῦσε: «Τί νά κάνω... σκάβω γιά νά καλοτρώγω;».

Ὁ Βάσος Τσιμπιδάρος, δημοσιογράφος στήν ἐφημερίδα «Ἀκρόπολη», περιγράφει τό ἑξῆς περιστατικό: «Κάποτε, ὁ στενός τους φίλος Γιάννης Μοάτσος, εἶχε πάρει τήν πρωτοβουλία νά τοῦ ἐξασφαλίσει μόνιμη στέγη, γιά νά μήν περιφέρεται ἐδῶ καί ἐκεῖ σέ ἐνοικιαζόμενα δωμάτια. Πῆγε λοιπόν σέ μία Τράπεζα καί μίλησε μέ τόν διοικητή. «Τί;», ἀπόρησε ἐκεῖνος. «Δέν ἔχει σπίτι ὁ Πλαστήρας; Βεβαίως καί θά τοῦ δώσουμε ὅ,τι δάνειο θέλει καί μάλιστα μέ τούς καλύτερους ὅρους!»

Ὁ Μοάτσος ἔτρεξε περιχαρής στόν Πλαστήρα, τοῦ τό ἀνήγγειλε καί εἰσέπραξε τήν ἀντίδραση: «Ἄντε ρέ Γιάννη, μέ τί μοῦτρα θά βγῶ στό δρόμο, ἄν μαθευτεῖ πώς ἐγώ πῆρα δάνειο γιά σπίτι;». Ἔσχισε τό ἔντυπο στά τέσσερα καί τό πέταξε.

Ὁ Δημήτριος Λαμπράκης «δώρισε» κάποια στιγμή στόν Πλαστήρα ἕνα ὡραῖο χρυσό στιλό κι ἀφοῦ ὁ στρατηγός κάλεσε τόν φίλο του Ἀνδρέα τοῦ λέει: – Ἐγώ δέν βάζω χρυσές ὑπογραφές. Μοῦ φτάνει τό στιλουδάκι μου. Νά τό στείλεις πίσω. – Μά θά προσβληθεῖ... – Δέν πειράζει... Ἄς μοῦ κόψει τό νερό ἀπό τό κτῆμα. Δέν θέλω δῶρα, Ἀνδρέα. Γιατί τά δῶρα φέρνουν καί ἀντίδωρα!

Τό 1952, πρωθυπουργός ὁ Πλαστήρας, ἦταν κατάκοιτος ἀπό τήν ἀρρώστια πού τόν βασάνιζε, ὅταν μία μέρα δέχθηκε τήν ἐπίσκεψη τῆς Βασίλισσας Φρειδερίκης. Μπαίνοντας ἐκείνη στό λιτό ἐνοικιαζόμενο διαμέρισμά του, ἐξεπλάγη ὅταν εἶδε τόν πρωθυπουργό νά χρησιμοποιεῖ ράντζο γιά τόν ὕπνο του, καί τόν ρώτησε μέ οἰκειότητα: «Νίκο, γιατί τό κάνεις αὐτό;» καί ἡ ἀπάντηση ἦρθε ἀφοπλιστική. «Συνήθισα, Μεγαλειοτάτη, τό ράντζο ἀπό τό στρατό καί δέν μπορῶ νά τό ἀποχωριστῶ...».

Ὁ στραγητός Νικόλαος Σαμψών, φίλος τοῦ Πλαστήρα, σέ ἐπιστολή του περιγράφει, τό παρακάτω: «Ὅταν πέθανε ὁ Πλαστήρας δέν ἄφησε πίσω του σπίτι, ἀκίνητα ἤ καταθέσεις σέ τράπεζες. Ἡ κληρονομιά πού ἄφησε στήν ὀρφανή προσφυγοπούλα ψυχοκόρη του, ἦταν 216 δρχ., ἕνα δεκαδόλλαρο καί μία λακωνική προφορική διαθήκη: «Ὅλα γιά τήν Ἑλλάδα!». Βρέθηκε ἐπίσης στά ἀτομικά του εἴδη ἕνα χρεωστικό τοῦ Στρατοῦ (ΣΥΠ 108) γιά ἕνα κρεβάτι πού εἶχε χάσει κατά τήν διάρκεια τῶν ἐπιχειρήσεων στή Μικρά Ἀσία καί 8 δρχ. μέ σημείωση νά δοθοῦν στό Δημόσιο γιά τήν ἀξία τοῦ κρεβατιοῦ, ὥστε νά μήν χρωστᾶ στήν Πατρίδα».

Ὅταν πέθανε ὁ Πλαστήρας στίς 26/7/1953 τόν ἔντυσαν μέ νεκρικό κοστούμι, πού τό ἀγόρασε ὁ φίλος του Διονύσιος Καρρέρ –γιατί ὁ ἴδιος τόν μισθό τοῦ τόν πρόσφερε διακριτικά σέ ἄπορους καί ὀρφανά παιδιά– ὁ δέ γιατρός, πού ἦταν παρών καί ὑπέγραψε τό σχετικό πιστοποιητικό θανάτου, μέτρησε στό ταλαιπωρημένο κορμί του: 27 σπαθιές καί 8 σημάδια ἀπό βλήματα. Τόν κιλλίβαντα –βάση πυροβόλου–, στόν ὁποῖο εἶχαν ἐναποθέσει τό φέρετρό του, δέν τό ἔσερναν ἄλογα, ἀλλά ἑβδομηντάρηδες εὔζωνοι τοῦ Συντάγματός του, ἕως τό Α΄ Νεκροταφεῖο.

Όταν τα σχεδόν αυτονόητα, ακούγονται σαν μύθοι..

Slowdive - Missing You

Απώλεια..

Απώλεια κατά λάθος.

Απώλεια από λάθος.

Απώλεια άδικη.

Απώλεια ξαφνική.

Απώλεια απάνθρωπη.

Απώλεια ανθρώπινη.

Απώλεια απολεσθείσα.

Απώλεια μη αναστρέψιμη.

Απώλεια προσωρινή.

Απώλεια λόγω αφέλειας.

Απώλεια λόγω θυμού.

Απώλεια λόγω εγωισμού.

Απώλεια λόγω αδυναμίας.

Απώλεια λόγω υπερβολικής δύναμης.

Όπως και να τη συνοδεύσεις αυτή τη λέξη,

η κοφτερή της έννοια δεν αλλάζει..

για κανέναν λόγο.

Και για οποιονδήποτε λόγο..

Ακόμα και για τον πιο απολεσθέντα..

Mogwai - Take Me Somewhere Nice

Keeper Of Bees ~ Come Wander With Me