Η παράσταση αρχίζει..

Θέατρο.

Σκηνή.

Ηθοποιοί.

Θεατές.

Ρόλοι.

Πρόβες.

Πάντα πίστευα ότι όλοι οι άνθρωποι είναι οι πρωταγωνιστές της δικής τους ζωής. Της δικής τους παράστασης.

Ηθοποιοί. Εμείς οι ίδιοι. Πρωταγωνιστές στη δική μας παράσταση.

Θεατές. Όλοι οι συνάνθρωποί μας. Στις πρώτες θέσεις, είναι πάντα οι ίδιοι. Θέσεις «πιασμένες» από καιρό. Και ελπίζουμε για πάντα. Αγαπημένοι γονείς, αγαπημένοι φίλοι. Ακολουθούν οι άνθρωποι που γνωρίζουμε πολύ καλά, μοιραζόμαστε την ίδια την καθημερινότητά μας. Με τα καλά της και τα κακά της. Είναι όμως εκεί. Μας βλέπουν. Και μετά; Μετά, όπως και σε κάθε παράσταση, οι άνθρωποι αλλάζουν. Εναλλάσσονται. Από αυτήν την παράσταση περνάνε πολλοί. Άλλοι μένουν πιστοί και θέλουν την βλέπουν. Άλλοι όμως, όχι. Προσέρχονται, την παρακολουθούν, και ίσως δεν θα ξαναέρθουν ποτέ.

Σκηνή. Η σκηνή σε αυτήν την παράσταση είναι απέραντη. Αγαπημένα μέρη, αγαπημένες θέες, αλλά και καθημερινά σημεία. Όχι πάντα πολύ ρομαντικά. Όχι πάντα κάτω από ιδανικές συνθήκες. Είναι όμως η σκηνή μας. Σε αυτήν υπάρχουμε και εκεί διαδραματίζονται όλα.

Ρόλοι. Άπειροι. Άλλοτε εύκολοι και άλλοτε (για την ακρίβεια, τις περισσότερες φορές) δύσκολοι. Και όχι σπάνια, δυσκολότατοι. Επίπονοι. Ακόμα και τραυματικοί. Από αυτούς που κάνουν τα γόνατα να λυγίζουν από το βάρος. Που κάνουν τα μάτια να είναι σχεδόν πάντα βουρκωμένα. Από αυτούς που κάνουν τους άλλους να σκέφτονται «πόσο τυχερός είμαι που δεν είμαι σαν αυτόν..». Από αυτούς που απαιτούν ατελείωτες προσπάθειες για να πετύχουν. Πολλές φορές δεν τους επιλέγουμε καν. Καλούμαστε όμως να τους παίξουμε, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Άλλοτε, οι ρόλοι που παίρνουμε στα χέρια μας δεν είναι και τόσο ξεκάθαροι. Τουλάχιστον, όχι με τη πρώτη ματιά. Και όμως. Ακόμα και αυτούς, όταν θέλουμε, τους παίζουμε. Και πολλές φορές, αποδεικνύονται και πολύ πετυχημένοι.

Πρόβες. Πρόβες?

Μόλις αντιλήφθηκα την ειδοποιό διαφορά με το κανονικό θέατρο. Το επαγγελματικό.

Στη δική μας θεατρική παράσταση δεν υπάρχουν πρόβες. Δεν υπάρχει η πολυτέλεια να μελετάς το ρόλο σου. Να τον προετοιμάζεις και να προσπαθείς να εμβαθύνεις όσο το δυνατόν καλύτερα. Όχι. Εδώ οι παραστάσεις είναι καθημερινές. Με διαφορετικό κείμενο, σχεδόν κάθε μέρα. Δεν ξέρεις την ιστορία από την αρχή, ώστε να είσαι καλός στο ρόλο σου ακόμα και στο τέλος. Δεν σε προετοιμάζει κανείς για το τί θα αντιμετωπίσεις σε κάθε παράσταση. Δεν έχεις λόγια να αποστηθίσεις. Δεν γνωρίζεις τις ερωτήσεις, και για αυτό δεν ξέρεις πάντα τις απαντήσεις. Κρίνεσαι κάθε μέρα για την ευελιξία σου και την ικανότητά σου να αντιμετωπίσεις το πιο απρόοπτο που μπορεί να συμβεί.

Εδώ το χειροκρότημα είναι σιωπηλό. Δεν κάνει θόρυβο. Το καταλαβαίνεις όμως. Από τα χαμόγελα ή από την ζωγραφισμένη απογοήτευση στο πρόσωπο. Από τον τόνο της φωνής, που άλλοτε είναι γεμάτος ενθουσιασμό και αγάπη, και άλλοτε κρύβει προβληματισμό και ενδοιασμό. Από την αγκαλιά, που άλλοτε είναι ενθουσιώδης σε σημείο να σε πνίγει, και άλλοτε είναι αγκαλιά παρηγοριάς και μετάδοσης δύναμης για τα δύσκολα..

Ίσως δεν είμαστε όλοι γεννημένοι καλοί ηθοποιοί. Ίσως οι παραστάσεις μας να μην είναι πάντα επιτυχημένες. Μπορεί να παίζουμε και σε άδειο θέατρο, μερικές φορές.

Αυτό που νομίζω ότι είναι σημαντικό, είναι να είμαστε παρόντες πάντα. Στη σκηνή. Ακόμα και στα δύσκολα. Ή μάλλον, κυρίως σε αυτά. Να μη τρομάζουμε από το σκοτάδι και την ησυχία, όταν παίζουμε μόνοι μας. Να μη μας τρομάζουν οι δύσκολοι ρόλοι, όσο απαιτητικοί και αν είναι. Ακόμα και αυτοί που φαίνονται «έξω από μας», θα αφήσουν κάτι χρήσιμο για την επόμενη παράσταση.

Και εκτός από πρωταγωνιστές της δικής μας ζωής, είμαστε και εμείς με τη σειρά μας θεατές στη ζωή των άλλων. Καλό είναι να υπάρχει και αυτό στο  πίσω μέρος του μυαλού..

Μόλις τώρα κατάλαβα πόσες άπειρες παραστάσεις παίζονται κάθε μέρα σε όλα τα μέρη της γης..