Στον κάδο ανακύκλωσης ή στον κάδο σκουπιδιών?..

Απολογισμοί..
Άλλοι ηθελημένοι και εσκεμμένοι, άλλοι όχι...
Γίνονται ασυναίσθητα..

Κάθε νέα χρονιά κουβαλάει ένα ακόμα βάρος από την προηγούμενη..
Αλλά δεν παύει να είναι και μια καλή ευκαιρία για ξεκαθαρίσματα..

Και η απορία που προκύπτει: τί πετώ για ανακύκλωση και τί πετώ στα σκουπίδια;...

Ξεκινάμε λοιπόν..
Κακές στιγμές με αγαπημένους ανθρώπους..
Λόγια που ίσως πλήγωσαν, συμπεριφορές ίσως  σκληρότερες από ό,τι έπρεπε...
Συναισθήματα που δεν προέκυψαν όπως θέλαμε.. 
Άνθρωποι που δεν αποδείχθηκαν τόσο «ικανοί» να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις μας..
Στιγμές που συνειδητοποιήσαμε λάθη.. λανθασμένους χειρισμούς, λανθασμένες κινήσεις...
Άνθρωποι που ίσως δεν τους δώσαμε ποτέ την κατάλληλη ευκαιρία για να μας δείξουν ότι είναι δίπλα μας.. 
Που τους δυσκολέψαμε περισσότερο από ό.τι έπρεπε...
Στιγμές αδυναμίας, παραίτησης, άρνησης, θυμού και φυγής...

Αυτά πάνε για ανακύκλωση.
Γιατί περιλαμβάνουν ανθρώπους και στιγμές..
.. είτε κακές είτε καλές, είτε εύκολες είτε δύσκολες..
Μαζί με τους ανθρώπους και τις στιγμές μεγαλώνουμε, ωριμάζουμε, κρίνουμε και κρινόμαστε, απογοητευόμαστε αλλά και νιώθουμε υπερήφανοι..
Συγνώμες, αγκαλιές, ψύχραιμες σκέψεις, συζητήσεις..
Μαζί με τους ανθρώπους και τις στιγμές γνωρίζουμε τον εαυτό μας, χτίζουμε τον μικρόκοσμό μας..
Αναγνωρίζουμε τα λάθη και επανορθώνουμε.. Χρησιμοποιούμε όλα τα υλικά από την αρχή, σαν να ήταν η πρώτη φορά..
Ενώνουμε τα καλύτερα κομμάτια και φτιάχνουμε το καλύτερο τείχος..
Συλλέγουμε τα πιο κακοποιημένα και τα καλλωπίζουμε με προσοχή..
Μαζί ανακαλύπτουμε τον κόσμο, όποιος και αν είναι αυτός.. όσο κακοφτιαγμένος και αν μας φαίνεται..
Γιατί μαζί με τους ανθρώπους και τις στιγμές νιώθουμε ότι μπορούμε να φέρουμε τα πάνω κάτω, να τα ξαναφτιάξουμε όλα από την αρχή..
Ανακύκλωση στιγμών, συναισθημάτων..

Γιατί μαζί με τους ανθρώπους και μέσα στις στιγμές μας νιώθουμε μικροί θεοί..
Και όλα αυτά είναι ζωή..


Κακοτοπιές..
Αδικία..
Ύπουλα παιχνίδια..
Εσκεμμένοι κακοί συλλογισμοί..
Κίνητρα αρρωστημένα..
Άνθρωποι που πάνω από τον εαυτό τους δεν βάζουν τίποτα και κανέναν.
Άνθρωποι που κινούν τα νήματα και τις ζωές των άλλων σαν μαριονέτες..
Άνθρωποι που το «επί πτωμάτων» το έχουν αναγάγει στην απόλυτη στάση ζωής και προσπαθούν να πείσουν όλους τους υπόλοιπους ότι «έτσι πάει ο άνθρωπος μπροστά»..
Και όλα αυτά είναι εξευτελισμός της ζωής.

Αυτά πάνε στα σκουπίδια.
Γιατί εδώ το «άνθρωποι» δεν έχει αξία.
Γιατί εδώ οι «στιγμές» είναι κάτι σαν αρρώστια: πρέπει να την καταπολεμήσεις όσο γίνεται πιο άμεσα και γρήγορα.
Όπως τα μικρόβια: αν δεν καταφέρει ο οργανισμός να τα αποβάλει μόνος του, θα χρειαστεί εξωτερική βοήθεια.
Μολύνουν τον οργανισμό και την ατμόσφαιρα.
Η μυρωδιά τους είναι αποπνικτική και σε ακολουθεί παντού.
Πρέπει όμως να πεταχτούν πάση θυσία.


Ο τελικός απολογισμός έγινε, λοιπόν..
Ας ξεκινήσει η καταμέτρηση..
και ναι.. ήταν όπως περίπου το φανταζόμουν..
Η ανακύκλωσή μου πολλή περισσότερη από τα σκουπίδια μου..

Να τολμήσω να ευχηθώ στην επόμενη καταμέτρηση να μην υπάρχουν καθόλου, ούτε καν σαν σκουπίδια?...
Ναι, θα τολμήσω.
Ανακύκλωση - σκουπίδια : 1-0.
Καθόλου κακό για αρχή...