πολιτισμός πάνω απ' όλα

Ανάμεσα στις "56 προσωπικότητες", (θαρρείς κι είναι ιδιότητα), υπάρχουν 6 που τις έχω γνωρίσει κατά τη διάρκεια των σπουδών μου στο Τμήμα Ιστορίας & Αρχαιολογίας στο Α.Π.Θ. Έχω παρακολουθήσει μαθήματά τους, έχω πάει σε ανασκαφές τους. Έχω διαβάσει μελέτες και συγγράμματά τους. 

Δεν έπεσα από τα σύννεφα. Δεν είναι τυχαία η θέση τους στο θέμα Μενδώνη. Τα ονόματά τους, για τους ανθρώπους που γνωρίζουν τον χώρο του πολιτισμού που εξειδικεύεται στην αρχαιολογία, είναι τρανταχτά. 

Πάντα ήμουν υπέρ της κατάργησης των κομματικών παρατάξεων στα Πανεπιστήμια. Ποτέ δεν κατάλαβα πού χωράει το κομματικό πρόσημο σε έναν χώρο που ο μοναδικός και βασικός σκοπός είναι το άνοιγμα του μυαλού. 

Ωστόσο, αν κάποιος ήταν λίγο υποψιασμένος, θα καταλάβαινε γιατί πχ οι καθηγητές Κλασικής Αρχαιολογίας ήταν σαφώς οι ευνοημένοι (για να μη  πω κι οι stars) από το σύστημα όλων των ετών,  σε σύγκριση με τους αντίστοιχους της Προϊστορικής Αρχαιολογίας.

Και μετά από τόσα χρόνια,  έρχεται η επιβεβαίωση. 

Τίποτα τυχαίο.

Τίποτα αθώο.

Το να βάζεις την υπογραφή σου σε ένα κείμενο αποδοχής και υποστήριξης σε μια Υπουργό που εδώ και πάρα πολύ καιρό έχει διαπράξει πολιτιστικά εγκλήματα, ("Ο επισκέπτης στις Μυκήνες θα βλέπει λίγο καμένο, δεν είναι κάτι τρομερό") είναι απαράδεκτο.

Το να βάζεις την υπογραφή σου σε ένα κείμενο αποδοχής και υποστήριξης σε μια Υπουργό που στην πλέον ακραία στιγμή για μια ολόκληρη κοινωνία, η απάντησή της είναι "δεν ήξερα,  δεν ξέρω", είναι χυδαίο. 

Και κυρίως τώρα που έμαθε.

υπάρχει πάντα και πιο κάτω...

Όταν ο μεγαλοδικηγόρος που τελικά αναλαμβάνει να υπερασπιστεί το "πολιτικό θύμα" μιας σκευωρίας προκειμένου να "προκαλέσει την παραίτηση της υπουργού πολιτισμού" (με πεζά το υ και το π στη συγκεκριμένη συγκυρία) "και να γίνει εμπλοκή στα έργα του Ελληνικού". 

Όταν ο μεγαλοδικηγόρος που τελικά ανέλαβε "γιατί μόνο αν πειστώ θα τον αναλάβω", καταργώντας ο ίδιος το υπέρτατο, μας αρέσει ή όχι, τεκμήριο αθωότητας, πριν καν ξεκινήσει η δικαστική διαδικασία. Αν δεν πειθόταν, ένοχος. Τώρα που πείστηκε, αθώος. 

Όταν ο μεγαλοδικηγόρος που θεωρεί τα προφίλ των θυμάτων "ποιοί είναι αυτοί οι τυχαίοι που τόλμησαν να τα βάλουν με τον μεγαλύτερο ηθοποιό της γενιάς του και πρεσβευτή του μεγαλύτερου εθνικού ιδρύματος πολιτισμού".

Όταν τελικά,  όσο και να προσπαθώ να κρατώ με νύχια και με δόντια την αισιοδοξία μου και την πίστη μου στους ανθρώπους, κάθε μα κάθε δευτερόλεπτο καταρρέουν και τα δύο.

Το μόνο που μένει είναι αυτό που λέει η Barbara Kruger. 

Look and Listen.

οικογένεια είναι ....

 Σε μία χώρα που το τρίπτυχο «πατρίς - θρησκεία - οικογένεια» αποδεικνύεται ότι έχει μέγεθος ογκόλιθου, πάντα μα πάντα, υπήρχαν πράγματα, καταστάσεις κι άνθρωποι που έχουν αποδείξει πως και για τις τρεις αυτές έννοιες, ο δρόμος δεν είναι ένας. Ευτυχώς.

Για τα δύο πρώτα, σε επόμενο τεύχος.

Οικογένεια. Μια ευρεία έννοια. Περιλαμβάνει ανθρώπους με συγγένεια α΄, β΄ γ΄ βαθμού. Ενίοτε, όμως, περιλαμβάνει και ανθρώπους που δεν έχουν σχέση «αίματος». Είναι αυτοί οι άνθρωποι που γίνονται οικειοθελώς μέλη μιας οικογένειας. Είναι οι άνδρες που γίνονται οικειοθελώς μπαμπάδες, δεύτεροι μπαμπάδες όταν είναι εν ζωή οι εξ αίματος. Κι αντίστοιχα είναι οι γυναίκες, που συνήθως γίνονται οι καλύτερες φίλες με τα παιδιά των συντρόφων/συζύγων τους.

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι αναλαμβάνουν έναν ρόλο πολύ δύσκολο. Πρέπει να κρατάνε χρυσή ισορροπία και να μην ξεπερνάνε τα όρια.

Να αγαπούν χωρίς να πνίγουν.

Να έχουν άποψη χωρίς να επιβάλλονται.

Να μην παρεμβαίνουν ανάμεσα στους πρώην συζύγους *αλλά για πάντα γονείς*.

Να απαλύνουν τον πρώτο πόνο και τις πρώτες πληγές μετά από τον χωρισμό.

Να ξεπεράσουν προκαταλήψεις για τον ρόλο του κακού/κακιάς πατριού/μητριάς (λέξεις που θυμίζουν κακά παραμύθια και πότε επιτέλους θα τις διαγράψουμε;).

Έχω την απεριόριστη τύχη, εδώ και πάνω από 30 χρόνια πια, να έχω στη ζωή μου δύο τέτοιους ανθρώπους.

Μια γυναίκα που δεν πήρε ποτέ τον ρόλο της μαμάς, κάνει ευτυχή τον μπαμπά μου και προσφέρει απλόχερα φιλία και αγάπη σε μένα.

Κι έναν άνδρα που ποτέ δεν προσπάθησε να πάρει τον ρόλο του μπαμπά, δεν μπήκε ποτέ ανάμεσα σε μένα και τη μαμά, κι όμως είναι ο δεύτερος μπαμπάς μου στην καρδιά μου. Έκανε (και κάνει) ευτυχή τη μαμά μου και μένα χαρίζοντας μας τον αδελφό μου.

Η οικογένεια, λοιπόν, έχει πολλές μορφές. Μπορεί να αποτελείται από δύο ξεχωριστές που όμως είναι μία, στην πραγματικότητα. Και που στα δύσκολα είναι ειλικρινά και αληθινά ο ένας δίπλα στον άλλον, και στις χαρές η ευτυχία μοιράζεται και απλώνεται γενναιόδωρα.

Όλες αυτές οι γυναίκες κι οι άνδρες χρήζουν τεράστιου σεβασμού.

Το να αγαπάς και να φροντίζεις, ως φυσικός γονιός, το παιδί σου, είναι το αναμενόμενο.

Το να αγαπάς και να φροντίζεις το παιδί του συντρόφου/συζύγου σου, όμως, είναι μεγαλείο.

Κι είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν πολλοί τέτοιοι άνθρωποι ανάμεσά μας...

generation Χ

Είχα την εντύπωση και την ελπίδα ότι η δική μου γενιά θα τα έκανε λίγο διαφορετικά τα πράγματα.

Η γενιά που μεγάλωσε μέσα στην άνθιση του «σε ποιό σχολείο πας;», δημόσια vs ιδιωτικά, κανονικά θα έπρεπε να ξέρει ότι η πραγματική γνώση βρίσκει πάντα τον δρόμο να φτάσει εκεί που πρέπει. Η γνώση δεν πάει με τα τετραγωνικά του σχολείου, ούτε με τον αριθμό των γυμναστηρίων και των εργαστηρίων. Χωράει παντού. Και αντίστοιχα, περνάει και δεν ακουμπάει.

Η γενιά που είδε τα πτυχία της να απαξιώνονται με τον χειρότερο τρόπο, κανονικά θα έπρεπε να ξέρει ότι το πτυχίο δεν κάνει τον άνθρωπο. Η αλαζονεία της γνώσης ακυρώνει την ίδια την γνώση.

Η γενιά που είχε την τύχη να δει τεράστιες συναυλίες αδιανόητα μεγάλων συγκροτημάτων, αλλά και να πηγαίνει κάθε βράδυ σε συναυλίες στο κέντρο της πόλης, να χορεύει στα μπαρ, κανονικά θα έπρεπε να ξέρει ότι οι μουσικοί, στην πλειοψηφία τους, ζουν από την μουσική τους. Δεν είναι χομπίστες.

Η γενιά που έχει δει θέατρο, χορό κλασικό και μοντέρνο, κανονικά θα έπρεπε να ξέρει ότι και τα αγόρια αγαπούν το μπαλέτο, και ότι χωρίς αυτά, παραστάσεις δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν. Οι γονείς της γενιάς μου δεν θα έπρεπε να παθαίνουν αμόκ στο άκουσμα ότι ο γιος λατρεύει τον χορό.

Η γενιά που έχει ζήσει τις «φυλετικές» διακρίσεις για τα είδη της μουσικής, κανονικά θα έπρεπε να ξέρει ότι η θηλυπρέπεια και η ανδροπρέπεια δεν έχει να κάνει με τα φτιασίδια.

Η γενιά που έχει φάει το δικό της ξύλο στους δρόμους, για τις δικές της διεκδικήσεις, κανονικά θα έπρεπε να ξέρει ότι οι μάχες δεν έχει νόημα να βολεύονται μέσα στα κοστούμια και στα ταγιέρ.

Η γενιά που έχει ζήσει το «εσύ τί είσαι, ΔΑΠ, ΝΔΦΚ, ή ΚΝΕ», κι αν δεν είσαι τίποτα από αυτά, η ζωή σου στην πανεπιστημιακή κοινότητα γίνεται δύσκολη, κανονικά θα έπρεπε να έχει πολεμήσει να φύγουν οι πολιτικές παρατάξεις από τα Πανεπιστήμια. 

Η γενιά που «ο θείος μου έχει γνωστό και θα με βάλει», κανονικά θα έπρεπε να ξέρει να λέει όχι.

Η γενιά που είχε την τύχη να ταξιδέψει όσο καμία άλλη προηγούμενη, είτε για λόγους σπουδών είτε για λόγους αναψυχής, κανονικά θα έπρεπε να ξέρει ότι η ζωή δεν περιορίζεται μόνο στα του οίκου μας. Η πόρτα του σπιτιού μας δεν είναι η πόρτα του κόσμου όλου. Γιατί πολύ απλά ο κόσμος όλος δεν περιστρέφεται γύρω από εμάς.

Μερικά από αυτά, τα ξέρει. Και προσπαθεί να τα κάνει πράξη.

Ίσως έχουμε λίγο χρόνο ακόμα να αλλάξουμε τον κόσμο.

Αν όχι ολόκληρο τον κόσμο, τουλάχιστον τον μικρόκοσμό μας.

Let's chase the dragon λέει ο Brett Anderson.

Προλαβαίνουμε, πιστεύω..

midnight stories

Λίγο πριν τα μεσάνυχτα μπορεί να γίνουν εξαιρετικά ωραία πράγματα.

Μπορεί να συναντήσεις τον έρωτα της ζωής σου.

Μπορεί να ακούσεις ένα τραγούδι που θα κάνει την καρδιά σου να σπάσει.

Μπορεί να κάνεις την πιο ωραία βόλτα περπατώντας κάτω από τα φώτα της πόλης.

Μπορεί να βάλεις τον πιο πετυχημένο στόχο για την επόμενη μέρα.

Μπορεί να συνειδητοποίησες πόσο ωραία μέρα ήταν αυτή που σε λίγα λεπτά τελειώνει.

Μπορεί να εξομολογηθείς μια σκέψη που τόσο καιρό ήθελες.

Μπορεί να σου εξομολογηθούν κάτι που να σου αλλάξει τη ζωή.

Μπορεί να τελειώσεις κάτι που από καιρό σε βασάνιζε.

Μπορεί να ξεκινήσεις κάτι που να ήθελε το φως της νύχτας για να ξεκινήσει.

Μπορεί να χτυπήσεις ένα κουδούνι που τόσο καιρό ανυπομονούσες να το κάνεις.

Μπορεί να θυμηθείς πόσο ωραία ρούχα έχεις για βραδινή βόλτα.

Μπορεί να ανταλλάξεις βλέμματα με ανθρώπους που δεν ξέρεις αλλά σαν μόλις να τους γνώρισες.

Μπορεί να δοκιμάσεις το πιο ωραίο ποτό που δεν ήξερες καν ότι υπάρχει.

Μπορεί να αρχίσεις να γελάς με ένα αστείο που μέσα στην ημέρα απλά χάθηκε.

Μπορεί να ανακαλύψεις το πιο ωραίο γέλιο σου.

Μπορεί να ακούσεις το πιο ωραίο γέλιο δίπλα σου.

Μπορεί να μετανιώσεις για κάτι βαρύ που είπες.

Μπορεί να επιβραβεύσεις τον εαυτό σου που ξεπέρασε άλλο ένα εμπόδιο.

Μπορεί να βρεις τη λύση σε ένα άλυτο από  καιρό πρόβλημα.

Μπορεί να σου έρθει μια ιδέα και δεν μπορείς να περιμένεις να περάσουν οι ώρες για να την βάλεις μπροστά.

Λίγο πριν τα μεσάνυχτα η πόλη είναι στα καλύτερά της.

Και λίγο μετά τα μεσάνυχτα.

Και πάντα το είχα δεδομένο.

Και τώρα το αποζητώ.

Και ανυπομονώ για την στιγμή.

Και θα ήθελα το πρώτο βράδυ «λίγο πριν τα μεσάνυχτα» ελευθερίας, να κρατήσει για πολλά.

Οι Smiths το έλεγαν από πάντα, άλλωστε.