generation Χ

Είχα την εντύπωση και την ελπίδα ότι η δική μου γενιά θα τα έκανε λίγο διαφορετικά τα πράγματα.

Η γενιά που μεγάλωσε μέσα στην άνθιση του «σε ποιό σχολείο πας;», δημόσια vs ιδιωτικά, κανονικά θα έπρεπε να ξέρει ότι η πραγματική γνώση βρίσκει πάντα τον δρόμο να φτάσει εκεί που πρέπει. Η γνώση δεν πάει με τα τετραγωνικά του σχολείου, ούτε με τον αριθμό των γυμναστηρίων και των εργαστηρίων. Χωράει παντού. Και αντίστοιχα, περνάει και δεν ακουμπάει.

Η γενιά που είδε τα πτυχία της να απαξιώνονται με τον χειρότερο τρόπο, κανονικά θα έπρεπε να ξέρει ότι το πτυχίο δεν κάνει τον άνθρωπο. Η αλαζονεία της γνώσης ακυρώνει την ίδια την γνώση.

Η γενιά που είχε την τύχη να δει τεράστιες συναυλίες αδιανόητα μεγάλων συγκροτημάτων, αλλά και να πηγαίνει κάθε βράδυ σε συναυλίες στο κέντρο της πόλης, να χορεύει στα μπαρ, κανονικά θα έπρεπε να ξέρει ότι οι μουσικοί, στην πλειοψηφία τους, ζουν από την μουσική τους. Δεν είναι χομπίστες.

Η γενιά που έχει δει θέατρο, χορό κλασικό και μοντέρνο, κανονικά θα έπρεπε να ξέρει ότι και τα αγόρια αγαπούν το μπαλέτο, και ότι χωρίς αυτά, παραστάσεις δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν. Οι γονείς της γενιάς μου δεν θα έπρεπε να παθαίνουν αμόκ στο άκουσμα ότι ο γιος λατρεύει τον χορό.

Η γενιά που έχει ζήσει τις «φυλετικές» διακρίσεις για τα είδη της μουσικής, κανονικά θα έπρεπε να ξέρει ότι η θηλυπρέπεια και η ανδροπρέπεια δεν έχει να κάνει με τα φτιασίδια.

Η γενιά που έχει φάει το δικό της ξύλο στους δρόμους, για τις δικές της διεκδικήσεις, κανονικά θα έπρεπε να ξέρει ότι οι μάχες δεν έχει νόημα να βολεύονται μέσα στα κοστούμια και στα ταγιέρ.

Η γενιά που έχει ζήσει το «εσύ τί είσαι, ΔΑΠ, ΝΔΦΚ, ή ΚΝΕ», κι αν δεν είσαι τίποτα από αυτά, η ζωή σου στην πανεπιστημιακή κοινότητα γίνεται δύσκολη, κανονικά θα έπρεπε να έχει πολεμήσει να φύγουν οι πολιτικές παρατάξεις από τα Πανεπιστήμια. 

Η γενιά που «ο θείος μου έχει γνωστό και θα με βάλει», κανονικά θα έπρεπε να ξέρει να λέει όχι.

Η γενιά που είχε την τύχη να ταξιδέψει όσο καμία άλλη προηγούμενη, είτε για λόγους σπουδών είτε για λόγους αναψυχής, κανονικά θα έπρεπε να ξέρει ότι η ζωή δεν περιορίζεται μόνο στα του οίκου μας. Η πόρτα του σπιτιού μας δεν είναι η πόρτα του κόσμου όλου. Γιατί πολύ απλά ο κόσμος όλος δεν περιστρέφεται γύρω από εμάς.

Μερικά από αυτά, τα ξέρει. Και προσπαθεί να τα κάνει πράξη.

Ίσως έχουμε λίγο χρόνο ακόμα να αλλάξουμε τον κόσμο.

Αν όχι ολόκληρο τον κόσμο, τουλάχιστον τον μικρόκοσμό μας.

Let's chase the dragon λέει ο Brett Anderson.

Προλαβαίνουμε, πιστεύω..