οικογένεια είναι ....

 Σε μία χώρα που το τρίπτυχο «πατρίς - θρησκεία - οικογένεια» αποδεικνύεται ότι έχει μέγεθος ογκόλιθου, πάντα μα πάντα, υπήρχαν πράγματα, καταστάσεις κι άνθρωποι που έχουν αποδείξει πως και για τις τρεις αυτές έννοιες, ο δρόμος δεν είναι ένας. Ευτυχώς.

Για τα δύο πρώτα, σε επόμενο τεύχος.

Οικογένεια. Μια ευρεία έννοια. Περιλαμβάνει ανθρώπους με συγγένεια α΄, β΄ γ΄ βαθμού. Ενίοτε, όμως, περιλαμβάνει και ανθρώπους που δεν έχουν σχέση «αίματος». Είναι αυτοί οι άνθρωποι που γίνονται οικειοθελώς μέλη μιας οικογένειας. Είναι οι άνδρες που γίνονται οικειοθελώς μπαμπάδες, δεύτεροι μπαμπάδες όταν είναι εν ζωή οι εξ αίματος. Κι αντίστοιχα είναι οι γυναίκες, που συνήθως γίνονται οι καλύτερες φίλες με τα παιδιά των συντρόφων/συζύγων τους.

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι αναλαμβάνουν έναν ρόλο πολύ δύσκολο. Πρέπει να κρατάνε χρυσή ισορροπία και να μην ξεπερνάνε τα όρια.

Να αγαπούν χωρίς να πνίγουν.

Να έχουν άποψη χωρίς να επιβάλλονται.

Να μην παρεμβαίνουν ανάμεσα στους πρώην συζύγους *αλλά για πάντα γονείς*.

Να απαλύνουν τον πρώτο πόνο και τις πρώτες πληγές μετά από τον χωρισμό.

Να ξεπεράσουν προκαταλήψεις για τον ρόλο του κακού/κακιάς πατριού/μητριάς (λέξεις που θυμίζουν κακά παραμύθια και πότε επιτέλους θα τις διαγράψουμε;).

Έχω την απεριόριστη τύχη, εδώ και πάνω από 30 χρόνια πια, να έχω στη ζωή μου δύο τέτοιους ανθρώπους.

Μια γυναίκα που δεν πήρε ποτέ τον ρόλο της μαμάς, κάνει ευτυχή τον μπαμπά μου και προσφέρει απλόχερα φιλία και αγάπη σε μένα.

Κι έναν άνδρα που ποτέ δεν προσπάθησε να πάρει τον ρόλο του μπαμπά, δεν μπήκε ποτέ ανάμεσα σε μένα και τη μαμά, κι όμως είναι ο δεύτερος μπαμπάς μου στην καρδιά μου. Έκανε (και κάνει) ευτυχή τη μαμά μου και μένα χαρίζοντας μας τον αδελφό μου.

Η οικογένεια, λοιπόν, έχει πολλές μορφές. Μπορεί να αποτελείται από δύο ξεχωριστές που όμως είναι μία, στην πραγματικότητα. Και που στα δύσκολα είναι ειλικρινά και αληθινά ο ένας δίπλα στον άλλον, και στις χαρές η ευτυχία μοιράζεται και απλώνεται γενναιόδωρα.

Όλες αυτές οι γυναίκες κι οι άνδρες χρήζουν τεράστιου σεβασμού.

Το να αγαπάς και να φροντίζεις, ως φυσικός γονιός, το παιδί σου, είναι το αναμενόμενο.

Το να αγαπάς και να φροντίζεις το παιδί του συντρόφου/συζύγου σου, όμως, είναι μεγαλείο.

Κι είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν πολλοί τέτοιοι άνθρωποι ανάμεσά μας...