Περιμένοντας να περάσει η ώρα και πίνοντας έναν γρήγορο καφέ.
Στο ακριβώς απέναντι τραπέζι είναι ζευγάρι αμερικάνων τουριστών, 70+, η σύζυγος σε αναπηρικό καροτσάκι. Ο σύζυγος έχει μπροστά του τρία πιάτα φαγητό, ένα μεγάλο ποτήρι μπύρα και ένα ποτήρι κόκκινο κρασί. Πίνει και τρώει ασταμάτητα. Η γυναίκα εμφανώς κουρασμένη και καταπονημένη αρχίζει να του λέει σιγά σιγά να φύγουν. Δεν της δίνει σημασία καμία. Συνεχίζει το φαγοπότι. Και εναλλάξ το κρασί με την μπύρα. Η γυναίκα αρχίζει να νιώθει έντονη δυσφορία, η βεντάλια δεν βοηθά πια κι η υπομονή της τελειώνει. «Should we go please...». «No, honey, not yet» και παραγγέλνει άλλη μια γύρα τον μοναδικό συνδυασμό κόκκινου κρασιού και μπύρας. Και την κοιτά με ειρωνεία. Και εκείνη αρχίζει να μαζεύει τα πράγματά της. Και εκείνος ακίνητος να την παρακολουθεί με το ύφος «και πού νομίζεις ότι θα πας χωρίς εμένα».
Από αυτά που συμβαίνουν δίπλα σου και δεν γίνεται να μην τα δεις.
Από αυτά που ξέρεις ότι συμβαίνουν αλλά δεν θέλεις να το πολυπιστεύεις.
Από αυτά που ελπίζεις να είναι οι εξαιρέσεις αλλά κι οι εξαιρέσεις μετράνε.
Από αυτά που σε κάνουν να αναρωτιέσαι για εκατομμυριοστή φορά «τί σκατά πάει τόσο λάθος».
Και από αυτά που σε κάνουν να σκέφτεσαι ότι η μαγκιά δεν είναι μόνο εγχώριο προϊόν.
Η τσάμπα μαγκιά, για την ακρίβεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου