Μία από τις τελευταίες (για να μην πω η τελευταία) παραστάσεις που πρόλαβα να δω πριν σταματήσει ο κόσμος γύρω μας, ήταν ο Ρινόκερος του Ε. Ιονέσκο. Και ήταν ανατριχιαστικά προφητικό, όπως αποδείχτηκε.
Είναι η ιστορία του Beranger, κατοίκου ενός μικρού γαλλικού χωριού που αρχίζει να κατακλύζεται από ρινόκερους.
Επιδημία δηλαδή.
Σχεδόν όλοι οι κάτοικοι υποκύπτουν στη μεταμόρφωση σε αυτό το καταστροφικό είδος, που ξαφνικά αρχίζει να φαντάζει στα μάτια τους πιο ανθρώπινο από τον υποτιθέμενο ανθρωπισμό του ανθρώπινου είδους.
Όλοι, εκτός από τον Μπερανζέ που, έχοντας χάσει μέχρι και την αγαπημένη του στη μανία της ρινοκερίτιδας, θυσιάζοντας τον έρωτα για τη σωτηρία της ανθρωπότητας, μένει μόνος.
Γράφτηκε το 1959 με κυρίαρχο σκοπό μέσα από τον όλο συμβολισμό να δοθεί ένα φωναχτό αντιναζιστικό μήνυμα.
Όμως αποδεικνύεται ένα απερίγραπτα πλούσιο σε συμβολισμούς κείμενο που δεν έχει φύγει από το μυαλό μου από εκείνο το βράδυ του Οκτωβρίου του 2019.
Μαζική υστερία, απώλεια λογικής, φόβος, εκφοβισμός, απομόνωση, μοναξιά, διχασμός, διλήμματα, επαΐοντες, αφέλεια, ρομαντισμός και η απώλειά του.
Όλα ήταν εκεί μπροστά στη σκηνή.
Διαγγέλματα της εποχής: «Ομάδες πάνω από τρία άτομα θα διαλύονται. Επίσης, απαγορεύεται να περιφέρεστε άσκοπα. Όλοι οι πολίτες επιβάλλεται να κυκλοφορείτε ανά δύο, για να επιτηρείτε ο ένας τον άλλο. Τώρα γυρίστε στα σπίτια σας και μείνετε εκεί. Θα βγείτε μόνο σε περίπτωση μεγάλης ανάγκης. Ειδικά συνεργεία θα στιγματίζουν την πόρτα κάθε μολυσμένου σπιτιού: θα κάνουν έναν μεγάλο κόκκινο σταυρό με μπογιά στην πόρτα και θα γράφουν, «Ελέησόν με, Κύριε!».
Lockdown της εποχής: «Απαγορεύονται οι συνεστιάσεις και όλα τα θεάματα. Τα καταστήματα, τα εστιατόρια και τα καφενεία θα λειτουργούν ελάχιστες ώρες, για να περιοριστεί η εξάπλωση ψευδών ειδήσεων. Διότι υπάρχει η υποψία πως το κακό που μας βρήκε προέρχεται από κάτι ανώτερό μας, από τον ουρανό, και καθετί από τον ουρανό διαβρώνει σαν αόρατη βροχή τις στέγες, τους τοίχους και τις ψυχές μας».
Και με μερικά τελευταία λόγια: «Δεν αντέχω να τους ακούω. Θα βουλώσω τ'αφτιά μου με μπαμπάκι. Δεν υπάρχει άλλη δυνατή λύση, θα πρέπει να τους πείσω. Να τους πείσω, για ποιο πράγμα; Κι ύστερα, μπορούν άραγε ναξαναμεταμορφωθούν, να ξαναγίνουν άνθρωποι; Μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο; Αυτό θα ήταν ηράκλειος άθλος, ξεπερνάει κατά πολύ τις δικές μου δυνάμεις. Και πριν απ' όλα, για να τους πείσω, θα πρέπει να τους μιλήσω. Και για να τους μιλήσω, θα πρέπει να μάθω τη γλώσσα τους. Ή μήπως, θα 'πρεπε να μάθουν αυτοί τη δική μου γλώσσα; Αλλά, ποια γλώσσα μιλάω εγώ; Ποια είναι ηγλώσσα μου; Η γλώσσα των μαύρων, των κιτρίνων, των λευκών; Μιλάω μια από τις γλώσσες των λευκών; Έτσι φαίνεται, αυτή τη γλώσσα μιλάω. Αλλά, τι θα πει μια από τις γλώσσες των λευκών; Μπορώ, μια χαρά, να πω ότι μιλάω μια γλώσσα λευκών, αφού δεν υπάρχει κανένας να με αντικρούσει! Απόμεινα ο μόνος που μιλάει αυτή τη γλώσσα. Αλλά, τι κάθομαι και λέω, τώρα. Καταλαβαίνω αυτά που λέω, καταλαβαίνω τον εαυτό μου;».
Θέατρο του Παραλόγου, επίσημα στο θεατρικό είδος.
Σκληρή πραγματικότητα, στην αληθινή ζωή.
Ιονέσκο, τα έχεις πει όλα (κι εσύ).
(* Άρης Σερβετάλης στον ρόλο του Beranger. Αυτό ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Για να μη πω η τούρτα στο κερασάκι.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου