Μία από τις ωραίες στιγμές είναι πάντα όταν ετοιμάζεις τη βαλίτσα σου για καλοκαιρινές διακοπές. Με τις φίλες σου, με την παρέα σου, με τον φίλο σου.
Θα σταθώ στο τελευταίο. Διακοπές με τον φίλο σου. Το αγόρι σου. Με αυτόν που έχεις γνωρίσει αρκετά ώστε να πεις «περνάω τόσο καλά μαζί του που ανυπομονώ να πάω και διακοπές μαζί του». Με αυτόν που τον χειμώνα πίνοντας καφέ αρχίζουν να πέφτουν οι πρώτοι προορισμοί «έχεις πάει εκεί?», «έχω ακούσει τα καλύτερα για αυτό το νησί», και φυσικά με ένα από τα βασικότερα ερωτήματα που μπορεί να αλλάξει και τα πάντα «κάμπινγκ κάνεις?» «ούτε κατά διάνοια, δεν υπάρχει περίπτωση» κ.λπ.
Και το πλάνο αρχίζει να μπαίνει σε εφαρμογή, ψάξιμο τελικού προορισμού, εισιτήρια, πλοία, ημερομηνίες, και φτάνει η στιγμή που όλα είναι έτοιμα πια.
Όσο νεότερος/η είσαι, τόσο και πιο διψασμένος είσαι για όλο αυτό. Γιατί στα 26 σου έχεις τον κόσμο στα πόδια σου. Γιατί στα 26 σου μόλις έχεις αρχίσει να βλέπεις τον κόσμο όπως εσύ θες. Γιατί στα 26 σου δεν μπορείς να διανοηθείς ότι κάτι θα πάει στραβά.
Ότι ίσως π.χ. γίνει ένας καβγάς, και εκείνος πάνω στα νεύρα του, σε σπρώχνει στον γκρεμό.
Είναι παράλογο και σχιζοφρενικό να φτάσουμε στο επίπεδο να σκεφτούμε «πόσο τυχερή είμαι που είμαι σώα και αβλαβής μετά από τόσα καλοκαίρια διακοπών με τον τάδε και τον δείνα».
Είναι σχιζοφρενικό μια κοπέλα να πηγαίνει διακοπές με το αγόρι της και να βρίσκεται νεκρή στη θάλασσα.
Είναι σχιζοφρενικό να είναι τόσο απλό και εύκολο να σκοτώνεις την κοπέλα σου, μετά από καβγά.
Τα γεγονότα και η συχνότητά τους {*τραγική ειρωνεία η ακριβώς προηγούμενη ανάρτησή μου} πλέον αρχίζουν και δείχνουν σημάδια ανησυχητικής εξάπλωσης.
Κάτι πάει πάρα πολύ στραβά.
Και δεν έχω ιδέα πώς μπορεί να σταματήσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου