criminal minds.

Άλλοι το είχαν υποψιαστεί από την αρχή. Άλλοι άρχιζαν να το υποψιάζονται στην πορεία. Άλλοι δεν μπορούν ακόμα να το συνειδητοποιήσουν.

Για άλλη μια φορά, όπως πάρα πολύ συχνά συμβαίνει τον τελευταίο καιρό, μια γυναίκα δολοφονείται επείδη, κατά βάση, θέλησε να φύγει από τον γάμο/σχέση. Για άλλη μια φορά ένα από τα «καλύτερα παιδιά» τελικά δεν ήταν και τόσο. Για άλλη μια φορά σε ένα «πολύ αγαπημένο ζευγάρι» πίσω από τις πόρτες ο ένας από τους δύο δεν περνούσε καλά, έπεφτε θύμα κακοποίησης, οποιασδήποτε μορφής. Για άλλη μια φορά είναι γυναίκα το θύμα. Για άλλη μια φορά, τα χέρια που αγκάλιαζαν  το γυναικείο σώμα, αυτά που πρόσφεραν χάδια, στοργή, ζεστασιά και αγάπη, αυτά τα χέρια κλείδωσαν τον λαιμό κι έκοψαν την αναπνοή. Είτε μεταφορικά είτε κυριολεκτικά.

Το πόσο νοσηρό είναι να σκοτώνεις την σύντροφό σου/γυναίκα σου και μητέρα του παιδιού σου, μπροστά στα μάτια του, δεν χρειάζεται ανάλυση ούτε αμφισβήτηση.

Το πόσο νοσηρό είναι να θανατώνεις τον ίδιο σου τον σκύλο με αυτόν τον αποτρόπαιο τρόπο, το ίδιο.

Η στιγμή που τα χέρια του δολοφόνου αγκαλιάζουν τη μαμά του θύματος στο μνημόσυνο, σπάει το στομάχι.

Και η στιγμή που ο δολοφόνος κοιτάζει την κάμερα, παγώνει το αίμα.

Η γλώσσα του σώματος και το βλέμμα σχεδόν πάντα λένε περισσότερα από τις λέξεις.

Τέλειο έγκλημα δεν υπάρχει.

Ούτε τέλεια ζευγάρια. Ούτε τέλειες σχέσεις.

Ας μην κυνηγάμε το τέλειο.

Ας ψάχνουμε το ανθρώπινο, το αληθινό.

Κι ας ακούμε την φωνή μέσα μας που λέει «είναι ωραία εδώ» είτε «φεύγεις τρέχοντας».

Βγαίνει σχεδόν πάντα αληθινή.