Το 2004 το ερωτεύτηκα. Το ονόμασα "το νησί των επιθυμιών", γιατί ό, τι ακριβώς επιθυμούσα, το έβρισκα μπροστά μου.
Στη Μαλτεζάνα ονειρευόμουν ένα μικρό σπιτάκι που απλά θα ανοίγω τα ξύλινα παντζούρια (σε χρώμα πολύ ανοιχτό γαλάζιο κατά προτίμηση), και θα κάθομαι σε μια ταράτσα με θέα το άπειρο Αιγαίο.
Στη Χώρα λάτρεψα το κάθε σκαλοπάτι που οδηγούσε στα κατάλευκα στενά και στην κορυφή του Κάστρου.
Στο Βαθύ κόπηκε η ανάσα μου από την άγρια ομορφιά και το απόλυτο ζεν που το νιώθεις μέχρι το πετσί σου.
Δεν υπάρχει σπιθαμή του νησιού που δεν έχω πατήσει, αφού ποτέ δεν έχανα ποτέ την ευκαιρία να "περάσω να πάρω την δόση μου".
Δεν υπάρχει παραλία προσβάσιμη ή μη που να μην πάτησα.
Το 2017 ήταν η τελευταία φορά. Ήδη κάποιες αλλαγές μικρές (αλλά κομβικής σημασίας για μένα) είχαν αρχίσει να φαίνονται.
Ξαφνικά έγινε "το νησί της θετικής ενέργειας". Και χρειάστηκαν" χορηγοί" για αυτό. Καπνοβιομηχανίες, πολυεθνικές αυτοκινήτων κ.λπ. Και η φυσική θετική ενέργεια του νησιού, που ανέβλυζε από κάθε πέτρα και κόκκο άμμου, έγινε τεχνητή.
Κρίμα.
Ελπίζω τουλάχιστον, το πιο ωραίο γήπεδο μπάσκετ που κυριολεκτικά κρέμεται στο Αιγαίο, που φοβάσαι ότι αν δεν μπει καλάθι η μπάλα θα βρεθεί στην Κάλυμνο, στην καλύτερη περίπτωση, να μην τολμήσει να το αγγίξει κανείς.
Μάλλον δεν θα το μάθω, τουλάχιστον όχι σύντομα, γιατί αυτή τη νέα Αστυπάλαια δεν έχω καμία περιέργεια και επιθυμία να τη δω.
Και λυπάμαι πολύ για αυτό.
Οι αλλαγές δεν είναι πάντα για το καλό.
Η Αστροπαλιά είχε πάντα τα δικά της άστρα.
Δεν χρειαζόταν διάττοντες αστέρες.
Γνώμη μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου