Καλοκαιρινές διακοπές και μελαγχολία στην ίδια βαλίτσα;...


Πολύχρωμα και ανάλαφρα ρούχα.
Καλοκαιρινά παπούτσια.
Μαγιό.
Βιβλία.
Μουσική.

Ανάγκη για αλλαγή τοπίου.
Ουρανός, θάλασσα, θάλασσα, ουρανός.
Ανυπέρβλητη επιθυμία για βουτιά που μακάρι να κρατούσε ώρες...
Διάλειμμα από τον (όχι και τόσο αγαπητό σε μένα) χειμώνα.

Αυτά συνήθως είναι τα είδη πρώτης ανάγκης που βάζω στη δική μου καλοκαιρινή βαλίτσα.
Υπάρχει και κάτι άλλο, όμως, που τρυπώνει..
Λίγο στα κλεφτά..

Α, μάλιστα...
Μια περίεργη, ανεξήγητη και σχεδόν αδιόρατη αλλά αισθητή μελαγχολία...


... Έχει μυρωδιά λίγο σαν από παιδικά σχολικά χρόνια..
Όταν τελείωνε το σχολείο, και υπήρχε αυτή η αγωνία:
Και τώρα; θα χαθούμε για τόσο καιρό;
Πώς θα περνάνε οι μέρες μου χωρίς τους φίλους μου;
Πόσο μακριά θα πάει ο καθένας μας;
Θα ξαναγυρίσουν;


Αυτός ο αποχωρισμός που φάνταζε παντοτινός, και φυσικά σχεδόν αστείος στους «μεγάλους»..


Έτσι και τώρα.
Όσο μεγαλώνουμε, ο συγχρονισμός είναι δύσκολος.
Αλλά όχι ακατόρθωτος.
Όμως, πάντα μα πάντα, κάποιους θα αφήσουμε πίσω και κάποιοι θα αφήσουν πίσω εμάς.
Θα χαθούν οι καθημερινότητές μας, οι ρουτίνες μας...
Για λίγο..


Και σε κλάσματα δευτερολέπτου ξαναγυρνώ στην τελευταία μέρα του σχολείου....
Αλλά τώρα..
Ξέρω την απάντηση στην τελευταία ερώτηση..
Ναι, θα ξαναγυρίσουν..

Και θα μας περιμένουν οι πρώτες συναντήσεις για διηγήσεις, εξιστορήσεις, περιγραφές...


Και τότε όλα θα ξαναρχίσουν από εκεί που τα αφήσαμε..


Για αυτό αγαπώ το καλοκαίρι...
και τη γλυκειά μελαγχολία του...