... μαζεύοντας «σπάνιες πέτρες του βυθού»...

Ένα από τα πιο δύσκολα μαθήματα, είναι να μαθαίνουμε να ξεχωρίζουμε το σπάνιο από το συνηθισμένο...
Το αυθεντικά σπάνιο... και το πραγματικά συνηθισμένο...

Τί ακριβώς είναι σπάνιο; Τί χαρακτηριστικά έχει;
Και τί το κάνει μη συνηθισμένο, (άρα σπάνιο);

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να το ξεχωρίζουμε.
Και πολλές απαντήσεις.

Τις δικές μου τις ξαναθυμήθηκα με τη βοήθεια της πιο μικρής μου (στην κυριολεξία) αγαπημένης φίλης...
Με τον πιο απλό τρόπο..
απλά μαζεύοντας «πέτρες του βυθού»...
Πιάνοντας με τα μικροκαμωμένα χέρια της μια μια, την παρατηρούσαμε καλά...
«Αυτή.... εεμμ....».... 
Βλέμμα απορίας και ανάγκης επιβεβαίωσης ταυτόχρονα..
«Είναι.... χμμμ..... συνηθισμένη...».
Και μια μικρή μικρή απογοήτευση στο πρόσωπο...
Ναι, γιατί ήταν μια απλή, συνηθισμένου χρώματος και σχήματος πέτρα.
Σαν αυτή, εκατομμύρια...

«Αααα, κοίτα!! Αυτή ... είναι ΣΠΑΝΙΑ ! ! !»...
Ούτε βλέμμα απορίας, ούτε ενδοιασμός! Μόνο λάμψη στα μάτια και χαμόγελο που κάλυψε όλο το πρόσωπο!
Ναι! Αυτή είναι σπάνια!!
Δεν τη βρίσκεις εύκολα, δεν μοιάζει με άλλη, δεν μπερδεύεται, την ξεχωρίζεις από μακριά!

Περάσαμε αρκετές ώρες συλλέγοντας τις πέτρες μας.
Και έγινε γρήγορα φανερό ότι οι σπάνιες ήταν σαφώς λιγότερες από τις συνηθισμένες...

Χωρίς όμως τις εκατοντάδες συνηθισμένες, πώς θα μας έκαναν εντύπωση οι σπάνιες;

Το τί είναι σπάνιο και τί συνηθισμένο, ίσως δεν είναι κοινό για όλους μας.
Αυτό που είναι σίγουρο, όμως, είναι ότι χωρίς τα μεν, δεν μπορούν να υπάρξουν τα δε.
Συνυπάρχουν, έτσι ώστε να μας κάνουν άλλοτε απλά να τα παρατηρούμε, και άλλοτε να λάμπουμε από χαρά που τα ανακαλύψαμε..

Γιατί, με την Ελένη, τις συνηθισμένες τις αφήσαμε ξανά ακριβώς στο σημείο του βυθού που τις βρήκαμε..
Θα τις ξαναβρούμε εύκολα..

Ενώ τις σπάνιες... 
χμμ..  τις κόψαμε με ένα μαγικό μαχαιράκι στα δύο και κράτησε η κάθε μία μας από μισή...

Τί ωραίος τρόπος να ξαναθυμηθώ τις απαντήσεις μου...