... και έζησαν αυτοί καλά...

όπως στα περισσότερα έργα, άλλωστε..

εκεί όλα με ένα μαγικό τρόπο λύνονται..

τα δύσκολα γίνονται εύκολα..

τα περίπλοκα γίνονται απλά..

τα βαρετά καταλήγουν συναρπαστικά..

τα τραύματα θεραπεύονται...

και τα τελευταία βλέμματα ξαναγίνονται πρώτα...

από το πουθενά, βρίσκεσαι στο επίκεντρο της προσοχής κάποιου άλλου..

ή, αντίστροφα: στο δικό σου επίκεντρο μπαίνει κάποιος..

και αυτό, δεν λέω, συμβαίνει..

η κινηματογραφική ειρωνεία είναι ότι σχεδόν ΠΑΝΤΑ,

όλο αυτό συμβαίνει την ΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΣΤΙΓΜΗ..

και για τους δύο..

ή, στη χειρότερη περίπτωση,

με απειροελάχιστη χρονοκαθυστέρηση,

η οποία, όμως, με απλό τρόπο, ξεπερνιέται..

και όλα αρχίζουν από την αρχή..

κάπως έτσι γίνονται οι παρεξηγήσεις..

κάπως έτσι γεννιούνται ελπίδες..

κάπως έτσι μπαίνουν σκέψεις...

κάπως έτσι άρχίζεις να βλέπεις όσα θέλεις..

και μετά..

ακούς ένα τρομακτικό θόρυβο που σε κάνει να τιναχτείς..

δεν είναι τίποτα..

είναι ο θόρυβος από την πτώση από το συννεφάκι..

και κάτι τελευταίο:

η ζωή σε ένα μικρό κουτάκι είναι δύσκολη..

σκοτάδι..

δεν αναπνέεις εύκολα..

γι’ αυτό, κάθε φορά που αυτό ανοίγει, τι να πρωτοκάνεις;

να αναπνεύσεις, να δεις, να μυρίσεις, να αγγίξεις;...

προσπαθείς να τα κάνεις όλα μαζί..

και μάλλον με σπασμωδικό τρόπο..

απλά για να προλάβεις..

μέχρι να ξανακλείσει αυτό το μαγικό κουτί..

είναι άδικο να βγάζεις συμπεράσματα από ένα κλειστό κουτί...

ή μήπως όχι;...