.Αθήνα σε έκτακτη κατάσταση. Στοπ.


Μια εικόνα διαφορετική από κάθε άλλη χρονιά.
Μια πόλη πολύ αλλαγμένη.
Μια πόλη που .... δείχνει σημάδια εγκατάλειψης...


Την Αθήνα την αγαπώ. Την υπερασπίζομαι πάντα και δυνατά.
Δεν είναι η πιο εύκολη πόλη να ζεις.
Ίσως το αντίθετο. Μάλλον από τις πιο δύσκολες.
Όμως, η σχέση μαζί της είναι ειλικρινής.
Είναι όπως και στις προσωπικές, ακόμα και ερωτικές σχέσεις.
Αν ο άλλος/η σου δείχνει ευθύς εξαρχής την καθαρή αλήθεια, τα τρωτά και τα θελκτικά σημεία, ξέρεις πού βαδίζεις, ξέρεις γιατί μένεις, ή ξέρεις γιατί αποφασίζεις να φύγεις..


Έχει ελλείψεις, βασικές.
Τόσο βασικές, που νιώθεις πολίτης τρίτης ή και τέταρτης κατηγορίας (δεν μου αρέσει ιδιαίτερα η ορολογία, αλλά είναι ενδεικτική).
Δρόμοι, συγκοινωνίες, ρυμοτομία, αποστάσεις, κίνηση, πράσινο, αέρας...
Δεν είναι και τα πιο δυνατά σημεία της, τα παραπάνω, είναι η αλήθεια..


Έχει υπερβολές εξόφθαλμες.
Τόσο, που αναρωτιέμαι  «μα, τόση υπερπληθώρα πια; γιατί;»...


Ωστόσο, είναι η πόλη στην οποία ζω και θέλω να ζω.
Συμβαίνει εδώ και αρκετό καιρό, αλλά μάλλον δεν ήθελα να το παραδεχτώ τόσο ανοιχτά στον εαυτό μου..
Η εικόνα της πόλης μου έχει αλλάξει.
Πολύ.
Έντονα.
Η πόλη μου... ερημώνει...
Έχουν υπάρξει στιγμές που κυκλοφορώ, και κοιτώντας γύρω μου τους άδειους δρόμους, έχω αναρωτηθεί: μήπως έχει συμβεί κάτι, στα αλήθεια, και δεν έχω μάθει ακόμα κάτι;...


Είναι σοκαριστικό να περπατώ στα γνωστά και αγαπημένα μου μέρη, αλλά και σε μη αγαπημένα, σε περιοχές που απλά υπήρχε κίνηση, κυκλοφορούσαν άνθρωποι, και να νιώθω μοναξιά.
Πού; Στην Αθήνα.
Την Αθήνα που μέχρι λίγο πριν φοβόμουν ότι πια θα ερχόταν μια μέρα που απλά θα βούλιαζε.... Πόσα εκατομμύρια ανθρώπων να την πατούν, και πόσα εκατομμύρια αυτοκινήτων να την διασχίζουν;


Την απάντηση για το πού οφείλεται αυτή η αλλαγή, ενδομύχως, την γνωρίζω.
Και τη ζω. Καθημερινά.
Είμαι κομμάτι της ίδιας πραγματικότητας.
Δεν ζω «κάπου στην Αθήνα, αλλά κατεβαίνω συχνά στο κέντρο».
Ζω στην Αθήνα. Τελεία και παύλα*.


Όμως αρχίζω και φοβάμαι.
Τις όμορφες πόλεις δεν τις κάνουν μόνο τα πάρκα, τα ποτάμια, τα μεγάλα πεζοδρόμια, οι σύγχρονες συγκοινωνίες.
Τις κάνουν κυρίως οι άνθρωποι.
Πάντα έλεγα «οι εχθροί της Αθήνας να φύγουν» (με τη γνωστή μου διαλλακτική στάση σε ορισμένα θέματα...)..
Και εξακολουθώ και το πιστεύω. Και αναρωτιέμαι..
Όλοι αυτοί που έφυγαν, ήταν στην πραγματικότητα εχθροί της ή αναγκάστηκαν να φύγουν;...


Και όσοι μένουμε πίσω;


Βλέποντας το ηλιοβασίλεμα από τη βεράντα μου, προσπαθώ να σκεφτώ κάτι που θα μου δώσει λίγη δύναμη και ελπίδα..
Μήπως όσοι μένουμε πίσω, καταφέρουμε να δούμε καλύτερα την ομορφιά της και να της δώσουμε λίγο περισσότερη σημασία από πριν;
Ανακαλύπτοντας τις γειτονιές μας;
Περπατώντας σε άγνωστες μέχρι σήμερα συνοικίες;
Μπαίνοντας σε μικρά μαγαζιά, χωρίς να είναι απαραίτητο να αγοράσουμε κάτι, απλά και μόνο κάνοντας την παρουσία μας αισθητή στους ανθρώπους που δίνουν και αυτοί τον δικό τους αγώνα να μένουν εδώ;


Η Αθήνα είναι από τις πόλεις που αλλάζει μορφή, ανάλογα  με τα μάτια που την κοιτάζουν..
Για αυτούς που θέλουν να τη βλέπουν σαν την ωραιότερη πόλη του πλανήτη, δείχνει και αυτή τα καλύτερά της στολίδια..
Γωνιές, συνοικίες, μυρωδιές, θέα, ατμόσφαιρα, πολιτισμό...


Για αυτούς που τη θέλουν να αποτελεί τον σάκο του μποξ για οτιδήποτε δύσκολο και παράταιρο και στρυφνό συμβαίνει στη ζωή τους, τότε βγάζει δόντια..


Όσο για αυτούς που ήθελαν, αλλά δεν τα κατάφεραν..
Πιστεύω ότι θα έχει κρατήσει θέσεις για την επιστροφή τους.. όποτε αυτή θα γίνει..


Ρίχνω μια τελευταία ματιά στον ήλιο που σβήνει πίσω από τον Λυκαβηττό, και αφήνω να μου ξεφύγει ένα μικρό χαμόγελο ελπίδας.
Γιατί, έχω εμπιστοσύνη στην πόλη μου..
και στους ανθρώπους της.. τόσο σε αυτούς που βρίσκονται εδώ, όσο και σε αυτούς που την αγαπούν έστω και από μακριά..


* Και μια μικρή υποσημείωση για κάτι που ακούω συχνά... Όχι, το κέντρο της Αθήνας, πλην των γνωστών και ανέκαθεν «παραδοσιακών» κακόφημων συνοικιών και επικίνδυνων σημείων, δεν είναι απροσπέλαστο.. δεν θα βρεθεί κάποιος σφαγμένος ή μαχαιρωμένος ή πυροβολημένος στη μέση του δρόμου, μετά τις 8 το βράδυ.... Τα κακοποιά στοιχεία δεν είναι αυτά που κάνουν την πόλη επικίνδυνη.. τουλάχιστον, όχι πολύ περισσότερο απ’ ό,τι συμβαίνει στις υπόλοιπες μεγάλες πόλεις του κόσμου..
Η αδιαφορία, αντιθέτως, ναι..