Mια παράξενη ιστορία (ή μήπως όχι τόσο;)..

....

«Είσαι γλάρος. Όλοι σε αγαπάμε, Καλότυχη. Και σ’ αγαπάμε, γιατί είσαι μια γλαροπούλα, μια όμορφη γλαροπούλα. Δεν σου αντιλέγουμε όταν σ’ ακούμε να κρώζεις ότι είσαι γάτος, γιατί μας κολακεύει που θέλεις να είσαι γάτος, γιατί μας κολακεύει που θέλεις να ’σαι σαν κι εμάς· όμως, είσαι διαφορετική από μας, και μας αρέσει που είσαι διαφορετική. Τη μάνα σου δεν μπορέσαμε να τη βοηθήσουμε, εσένα όμως, ναι. Σε προστατέψαμε ώσπου να βγεις από το αυγό. Σου χαρίσαμε όλη μας τη στοργή, χωρίς να θέλουμε ποτέ να σε κάνουμε γάτο. Σε θέλουμε γλάρο, κι έτσι σ’ αγαπάμε. Νιώθουμε πως κι εσύ μας αγαπάς, πως είμαστε οι φίλοι σου, η οικογένειά σου, κι είναι καλό να ξέρεις πως μαζί σου μάθαμε κάτι για το οποίο καμαρώνουμε· μάθαμε να εκτιμάμε, να σεβόμαστε. Είναι πολύ εύκολο ν’ αποδέχεσαι και ν’ αγαπάς αυτούς που είναι σαν κι εσένα, αλλά πολύ δύσκολο κάποιον που είναι διαφορετικός. Κι εσύ μας βοήθησες να το κατορθώσουμε. Είσαι γλάρος, και πρέπει να ακολουθήσεις τον προορισμό των γλάρων. Πρέπει να πετάξεις. Όταν θα τα καταφέρεις, Καλότυχη, σε βεβαιώνω πως θα είσαι ευτυχισμένη, και τότε, τα αισθήματά σου για μας, και τα δικά μας για σένα, θα ’ναι πιο έντονα και πιο όμορφα, γιατί θα ’ναι μια αγάπη ανάμεσα σε εντελώς διαφορετικά πλάσματα»...

Όταν πρωτοδιάβασα τον τίτλο παραξενεύτηκα...

«Η ιστορία του γάτου που έμαθε σ’ ένα γλάρο να πετά».

Αλληγορικό, σκέφτηκα. Μεταφορικό.

Διαβάζοντάς το κυριολεκτικά χωρίς σταματημό, κατάλαβα.

Κατάλαβα πώς μπορείς να γράψεις για τα πιο βασικά πράγματα της ζωής, με έναν απλό αλλά και γεμάτο φαντασία τρόπο.

Το διαφορετικό.

Η αποδοχή του και, τελικά, η αγάπη γι’ αυτό..

Αυτό που μας δυσκολεύει τη ζωή, τόσο με τον εαυτό μας όσο και με τους άλλους. 

Αυτό που μας κάνει να κάνουμε πίσω, ακόμα και σε πράγματα που δεν θα μπορούσαμε εύκολα να φανταστούμε..

Μήπως αυτό το πίσω, στην πραγματικότητα, είναι μπροστά;

Είναι θέμα ζυγαριάς.

Στο ένα ζύγι βάζουμε τη διαφορετικότητα, της οποίας η ποσότητα ποικίλει. Μπορεί να είναι ένας κόκκος άμμου, μπορεί όμως και μια μεγάλη σακούλα ξέχειλη.

Στο άλλο ζύγι, βάζουμε τα υλικά μας, ανάλογα την περίπτωση.

Όμως εδώ τα πράγματα είναι λίγο περίεργα.

Μπορεί έστω και ένα ψήγμα σεβασμού και συμπάθειας, να νικήσουν κατά κράτος ακόμα και τη πιο βαριά σακούλα διαφορετικότητας.

Και το αντίστροφο.

Μπορεί ένας κόκκος διαφορετικότητας να συντρίψει όλα τα καλά και θετικά πράγματα...

Γιατί άραγε;

Μήπως επειδή πρώτα θα έπρεπε να έχουμε κάνει ένα πρώτο ζύγισμα οι ίδιοι με τον εαυτό μας;

Μήπως πρέπει να πιστεύουμε πρώτοι εμείς ότι είμαστε διαφορετικοί από τους άλλους, και όπως επιθυμούμε να γινόμαστε αποδεκτοί όπως είμαστε, το ίδιο ισχύει και για τους άλλους ανθρώπους;

Μήπως, δηλαδή, η διαφορά που κάνει αυτή τη ζυγαριά να είναι διαφορετική, είναι ότι τα υλικά που μπαίνουν επάνω της, δεν έχουν τόσο αξία ποσότητας αλλά ποιότητας και δύναμης πίστης;

Αποδέχομαι το διαφορετικό.

Αποδέχομαι ότι ΕΓΩ δεν είμαι ο καλύτερος, ο ανώτερος.

Αποδέχομαι ότι δεν υπάρχει ένας και μοναδικός τρόπος γνώσης, άποψης, συμπεριφοράς.

Και φυσικά, αποδέχομαι ότι δεν κατέχω ΜΟΝΟ ΕΓΩ «τα μυστικά της ζωής».. (σαρκαστικό μέχρι θανάτου, έτσι κι αλλιώς..)

Δηλαδή, στην πραγματικότητα, αποδέχομαι το διαφορετικό, σημαίνει παραγκώνιση του ΕΓΩ..

Το αφήνω για λίγο στην άκρη, και ανοίγω το χώρο για το εμείς..

Αυτό το εμείς, δεν είναι τόσο επιθετικό όσο το ΕΓΩ..

Αυτό το ε μ ε ί ς, όταν αποτελείται από πολλά ξεχωριστά εγώ, τα οποία όμως  μεταξύ τους συνδέονται με σεβασμό και εκτίμηση και ό,τι άλλο, τότε, μπορεί να κάνει θαύματα...

Σαν αυτό της ιστορίας...

ποιός θα φανταζόταν ότι ένας γάτος μπορεί να μάθει σε έναν γλάρο να πετά...

* Luis Sepulveda, Η ιστορία του γάτου που έμαθε σ’ ένα γλάρο να πετά (Εκδ. Opera)

(Δώρο πρόωρων γενεθλίων. Ευχαριστώ Πάνο!)...