φράσεις χωρίς κλειδιά...

«Ό,τι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό».

Συνήθως λέγεται μετά από κάτι παρ’ ολίγον καταστροφικό, κάτι που έχει φτάσει στα όρια τις αντοχές, το κουράγιο και την δύναμη.

Και πάντα σκέφτομαι: «Μπορεί να μην με σκότωσε, πρακτικά. Ίσως με σκότωσε εσωτερικά όμως. Να τραβήχτηκε η πρίζα από την μηχανική υποστήριξη που με βοηθούσε να το αντιμετωπίσω, και τώρα απλά να μην έχω δύναμη για τίποτα άλλο. Όχι πιο δυνατό, αλλά αντίθετα, πιο αδύναμο και εξαϋλωμένο από ποτέ με άφησε». Ναι, υπάρχει και αυτή η πιθανότητα. Η εκδήλωση αδυναμίας είναι ίσως μεγαλύτερη δύναμη. 

«Όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ, όλο το συμπάν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις». 

Συνήθως λέγεται για παρηγοριά σε μια ατελείωτη αναμονή για κάτι. Για κάτι που δεν περνάει από το χέρι μας, για κάτι που είναι στο χέρι κάποιου άλλου. 

Και πάντα σκέφτομαι: «Αν όντως συνέβαινε αυτό, πολύ απλά ο κόσμος θα ήταν ο ιδανικός κόσμος. Όλοι θα είχαν όσα θα ήθελαν, οι επιθυμίες θα εκπληρώνονταν με αυτό το μαγικό ραβδάκι και «αντίο δυστυχία, φτώχεια, μιζέρια, αδικία, πόνε, δεν υπάρχετε, το σύμπαν κάνει τη δουλειά του». Μα αυτή είναι η δουλειά του σύμπαντος; Πόσο εγωκεντρικό (εκτός από σχεδόν παιδικό) είναι όλο αυτό;

«Τέλος καλό, όλα καλά».

Τόσο η αρχή όσο και το τέλος είναι πάντα σημαντικά. Εξ ίσου σημαντικό όμως είναι και το ενδιάμεσο. Σίγουρα όταν τελειώνει ένας εφιάλτης, κάτι δύσκολο, κάτι επίπονο, κάτι που έφερε τα πάνω κάτω στην καρδιά και το μυαλό, είναι κάτι καλό από μόνο του. Όμως ό,τι προηγήθηκε δεν πετάγεται στα σκουπίδια. Δεν το αφήνουμε απλά στην άκρη, ούτε το κουκουλώνουμε. Είναι κομμάτι όλης της διαδικασίας που κάνει ακόμα πιο δυνατό αυτό το «τέλος». Ποτέ δεν μπορεί να είναι όλα καλά, κάτι έγινε πριν. Και αυτό το κάτι και το πριν, όσες προσπάθειες και να γίνουν, θα είναι πάντα εδώ. Για να θυμίζουν το καλό τέλος.

«Ό,τι δεν μπορείς να αποφύγεις, απόλαυσέ το».

Η απόλυτη έκφραση απόγνωσης. 

Η προσπάθεια κι η επιθυμία να αποφύγω κάτι, σημαίνει ότι δεν θέλω να το ζήσω. Δεν θέλω καν να διανοηθώ να περάσει από δίπλα μου κι εγώ από δίπλα του. Είναι αδύνατον να απολαύσω το οτιδήποτε που στην πραγματικότητα δεν θα ήθελα να μου συμβεί. Ίσα ίσα, το κλωτσάω όσο πιο δυνατά γίνεται. Παλεύω με νύχια και με δόντια και αντιστέκομαι όσο δεν πάει. Και τελικά, να το υπομείνω, αν δεν γίνεται αλλιώς; Ίσως. Να προσπαθήσω να το ελέγξω; Ίσως. Να δείξω υπομονή μέχρι να περάσει; Ίσως. Να ευχηθώ να με αφήσει όσο πιο αλώβητη γίνεται; Σίγουρα.

Οι λέξεις είναι ένας μαγικός κόσμος. 

Όταν γίνονται φράσεις, γίνονται πολλοί κόσμοι μαζί. 

Και μέσα σε όλους αυτούς τους κόσμους ο καθένας βρίσκει τον χώρο του και έχει δικαίωμα να τους αντιλαμβάνεται όπως θέλει.

Δεν υπάρχουν αδιαμφισβήτητα λόγια. Κι ίσως εκεί κρύβεται όλη η ουσία των πραγμάτων και της ίδιας της ζωής.

Dear Life, που λέει κι η Molly Nilsson...