η δική μου αίθουσα του θρόνου

Μαμά-Μπαμπάς. Ένα κοκτέιλ που αποτελεί την πρώτη ύλη. Τουλάχιστον, στις περισσότερες περιπτώσεις, διότι πάντα και για όλους υπάρχουν οι εξαιρέσεις.

Για μένα ξέρω ότι είμαι ένα πολύ γερό κράμα και από τους δύο. Η πρώτη μου ύλη είναι πολύ γερή, ανθεκτική, με αρκετές ομοιότητες και μεγάλες διαφορές, ταυτόχρονα.

Το είχα καταλάβει από νωρίς αυτό τον ιδιαίτερο συνδυασμό. Και ήξερα ότι μάλλον θα υπήρχαν στιγμές που θα μου έκανε την ζωή αρκετά δύσκολη (έως πολύ), σε κάποιες περιπτώσεις, αλλά και πολύ εύκολη, σε άλλες.

Σήμερα η μέρα ανήκει δικαιωματικά στον μπαμπά. Στον άνθρωπο που μου έμαθε όσα εκείνος έκανε πράξη.

Τίποτα θεωρητικό. Αξίες, αρχές, προβληματισμούς, ιδέες, αναθεωρήσεις, αναπροσαρμογές, επανεκκινήσεις, όλα μέσα από την ίδια του ζωή, μέσα από τις δικές του επιλογές.

Αυστηρός σε πράγματα όχι συνηθισμένα. Ανοικτός σε θέματα όχι και πολύ αναμενόμενα. Μαζί μου σε αλλαγές, σε νέες αρχές. Λίγο επιφυλακτικός σε όσα κατά καιρούς με κρατάνε στάσιμη.

Αυτός που με έμαθε να λατρεύω και να εκτιμώ το καλό κρασί, «έφτασες στην ηλικία που coca cola στο τραπέζι πλέον όχι». 

Αυτός που με έμαθε η μουσική να γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου, παίζοντας ώρες ατελείωτες παρτιτούρες με τα άπαντα των Beatles, για αρχή, και να ερωτεύομαι τις «αλλαγές» και να αγαπώ το μπάσο. Α, και να εξασκηθώ στην αποστήθιση χιλιάδων στίχων.

Αυτός που μαζίτου έχω κάνει πολλά ναυτικά μίλια σε ιστιοπλοϊκά στο Αιγαίο, πάντα με «σεβασμό στη θάλασσα» και έχω δει εικόνες που έχουν καταγραφεί για πάντα.

Αυτός που πριν μου ζητηθεί να αποφασίσω κάτι «θα λες “θα το σκεφτώ και θα σας απαντήσω”».

Αυτός που το «σκέψου το λίγο ακόμα και αν τελικά καταλήξεις στην ίδια απόφαση, μαζί σου», ήταν το απόλυτο πράσινο φως.

Αλλά και αυτός που το «δεν συμφωνώ αλλά για ό,τι χρειαστείς, εδώ είμαι», ήταν το δικό μου πράσινο φως, φορώντας ζώνη ασφαλείας γερή όμως.

Οι σχέσεις με τους γονείς δεν είναι στρωμένες με ροδοπέταλα. Είναι όπως όλες ο υπόλοιπες σχέσεις της ζωής. Με τις ευκολίες και τις δυσκολίες. Με τις διαφορές και τις ασυμφωνίες. 

Δεν είναι αλάνθαστοι. Διότι είναι άνθρωποι με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους, τις αδυναμίες τους, τα κολλήματά τους, τις δυσκολίες τους.

Όσο είμαστε μικροί, είναι οι ήρωές μας. Αυτοί που έχουν λύσεις για όλα, απαντήσεις για όλα.

Όσο μεγαλώνουμε, η σχέση γίνεται ισότιμη. Ο σεβασμός, η εκτίμηση είναι  ζητούμενο και από τις δυο πλευρές. 

*Ενηλικίωση νομίζω λέγεται αυτό.

Όσο είμαστε μικροί, τους τοποθετούμε σε έναν πολύ ωραίο εντυπωσιακό θρόνο. 

Όσο μεγαλώνουμε, τους «εκθρονίζουμε» από αυτόν και τους τοποθετούμε σε έναν άλλον, πιο ρεαλιστικό αλλά και πιο σπάνιο. Αυτόν της καρδιάς. Συνειδητά πια. Όχι επειδή είναι η μαμά και ο μπαμπάς. 

Για τον δικό μου μπαμπά, ο θρόνος αυτός του αξίζει δικαιωματικά.

Εδώ και 72 χρόνια που συμπληρώνονται σήμερα. Αισίως.

Και με τι άλλο θα μπορούσα να κλείσω;...