«3 στις 10 οικογένειες ζουν σε συνθήκες συνωστισμού μέσα στο ίδιο τους το σπίτι».

Σαν ξαφνικά η καραντίνα (λέξη που μισώ πλέον), να αποκάλυψε πράγματα και καταστάσεις.

Λες και δεν ξέραμε πως υπάρχουν οικογένειες 4 και 5 ατόμων (μην πω και παραπάνω) που ζουν σε 40 τετραγωνικά.

Λες και δεν ξέραμε πως υπάρχουν οικογένειες που δεν μπορούν να υποστηρίξουν την τηλεκπαίδευση, γιατί πολύ απλά δεν υπάρχουν τα χρήματα για τον απαραίτητο εξοπλισμό.

Λες και δεν ξέραμε πως υπάρχουν οικογένειες με γονείς άνεργους που στηρίζονται στη βοήθεια συγγενών και φίλων.

Λες και δεν ξέραμε πως μέσα σε τέτοιες συνθήκες η ενδοοικογενειακή βία βρίσκει το καλύτερο έδαφος να ανθίσει και να καρποφορήσει.

Λες και δεν ξέραμε πως ο εγκλεισμός επιβαρύνει ανθρώπους με ήδη επιβαρυμένη ψυχολογική κατάσταση.

Ίσως ο Covid-19 να μην κάνει διακρίσεις και να στοχεύει ανεξέλεκτα.

Ο τρόπος αντιμετώπισης, όμως, ναι. Δεν είναι ο ίδιος. Δεν μπορεί να είναι ο ίδιος για όλους.

3, 2, 1, πάμε: Μεγάλο σπίτι με ξεχωριστά δωμάτια για όλα τα μέλη της οικογένειας, με γρήγορο wifi, ο καθένας το pc του (ή στην χειρότερη περίπτωση, το tablet), όλη η οικογένεια χαρούμενη, γύρω από το γεμάτο καλούδια τραπέζι.

Το νέο πρότυπο διαφήμισης στην εποχή του Covid.

Οι υπόλοιποι που υπολογίζουν μέχρι και το τελευταίο ευρώ, που ζουν σε μια συνεχόμενη κρίση άγχους και πανικού, που δεν μπορούν να προσφέρουν αυτά που είχαν καταφέρει με πολύ κόπο και προσπάθεια, που δεν βρίσκουν την καραντίνα «ως μια καλή ευκαιρία για αυτοπροσδιορισμό, αυτοεξερεύνηση, για νέα χόμπυ κλπ», αυτοί παίζουν σε άλλη διαφήμιση.

Αλλά δυστυχώς, είναι από αυτές που είναι ακατάλληλες για προβολή.

Πάντα επίκαιρο.