παραμονή αναμονής

Τα Χριστούγεννα είναι ίσως η πιο αγαπημένη εποχή όλου του πλανήτη. Ακόμα και οι πιο περίεργοι, παράξενοι, γκρινιάρηδες, μονίμως κακόκεφοι άνθρωποι, θυμούνται πώς είναι να χαμογελάς.

Κι η παραμονή των  Χριστουγέννων είναι η προετοιμασία για την μεγάλη παραμονή της Πρωτοχρονιάς. 

Περνώντας τόσες μέρες με το στολισμένο δένδρο, μου ήρθε από τώρα η σκέψη για τα δώρα, τον Άγιο Βασίλη κ.λπ. 

Δεν θυμάμαι μέχρι πότε πίστευα στον Άγιο Βασίλη. Ούτε κι αν πίστευα στην πραγματικότητα. Από πολύ νωρίς είχα καταλάβει ότι τα δώρα στο δένδρο τα έβαζε η μαμά, ο μπαμπάς, ο παππούς, η γιαγιά. Ίσως κατόπιν μιας συνεννόησης με τον ειδικό αυτόν "άγιο", (που ως γνωστόν είναι και ξενόφερτος κλπ.) , φυσικά, τα πολύ πρώτα χρόνια της ζωής μου. 

Για αυτό και οι συμφωνίες "αν ήσουν/είσαι/θα είσαι καλό παιδί" δεν έπιαναν τόπο. Για αυτό και δεν γίνονταν. Μα θα μπορούσε ποτέ κανείς να δεσμευτεί για κάτι τέτοιο; Ζωή χωρίς σκανταλιές; Χωρίς μικροζημιές; Καθόλου εφικτό.

Το μεγάλο στοίχημα ήταν να έπαιρνα τα δώρα παρά τις όποιες ατασθαλίες. Παρά τις όποιες αναστατώσεις είχα φέρει όλη την χρονιά. 

Και έτσι γίνονταν τα πράγματα. Άνευ όρων δώρα κι άνευ όρων αγάπη. Κι προφανώς το δώρο μπορούσε να είναι το οτιδήποτε. Για να μην πω ότι το περιτύλιγμα και μόνο, ήταν αρκετό. Λίγη σημασία είχε τί κρυβόταν μέσα.

Βέβαια, μεγαλώνοντας τα πράγματα λίγο άλλαξαν. Το περιτύλιγμα άρχισα να το βλέπω με χαρά μεν, αλλά και λίγο διστακτικά, με φόβο τί μπορεί να κρύβει το περιεχόμενο. Αλλά όχι στα πραγματικά δώρα. Στα άλλα. Αυτά που «λέγονται», «παρουσιάζονται», «αναγγέλονται».

Τα πραγματικά δώρα δίνονται άνευ όρων. Όπως κι η αγάπη.

Υπάρχουν τόσα εκατομμύρια πράγματα με εκατομμύρια όρους στη ζωή, ας υπάρχει και κάτι άνευ. 

Δεν θα μπορούσε να λείπει κι ένα soundtrack, βέβαια. 

Ένα από τα πιο λατρεμένα κλασικά τραγούδια. Ταιριάζει πολύ με το δένδρο, τα δώρα, την αγάπη. Και με ένα ποτήρι κρασί. Και με ένα μελομακάρονο. Έτσι για καλό.

Άνευ όρων πάντα.