Λογιών λογιών άνθρωποι και λογιών λογιών ζωές. Άλλες ήσυχες, άλλες ανήσυχες, άλλες σκοτεινές, άλλες μέσα στο φως, άλλες σε δαιδαλώδη μονοπάτια, άλλες σε ανοικτές στον ορίζοντα λεωφόρους..
Άνθρωποι που μιλάν πολύ, άλλοι που λένε τα απαραίτητα. Άνθρωποι που σέβονται την ζωή κι είναι διστακτικοί απέναντί της κι άλλοι που την σέβονται αλλιώς. Με το να τη ζουν στα άκρα. Άνθρωποι που τα καταφέρνουν καλά κι άλλοι που όχι. Άνθρωποι που δείχνουν άτρωτοι και αρκεί ένα βλέμμα να τους λυγίσει. Άνθρωποι που μια ζωή φορούν πανοπλία και άλλοι που είναι γυμνοί, τολμηροί σε κάθε τι που μπορεί να ξεσκίσει την σάρκα τους.
Μέχρι πριν μερικούς μήνες και από την αρχή της ζωής μου, γνώριζα έναν άνθρωπο που είχε πολλά από τα παραπάνω. Δεν μιλούσε πολύ, τα περισσότερα τα έλεγε με το βλέμμα του. Δεν φοβόταν ό,τι φοβούνται οι περισσότεροι άνθρωποι. Και ταυτόχρονα φοβόταν άλλα που πολλοί δεν τους δίνουν καν σημασία. Έδινε και ένιωθε άβολα να παίρνει. Χάριζε και κοκκίνιζε σαν μικρό παιδί όταν του χάριζαν. Αναρχοαυτόνομος συναισθηματικά, η πρώτη εντύπωση. Διψασμένος και πάντα έτοιμος για να δεχθεί αγάπη, στην πραγματικότητα.
Ο «μικρός» της ευρύτερης οικογένειας. Ο θεότρελος, που όμως λίγο πολύ όλοι ζηλεύαμε την τρέλα του. Έστω λίγο.
Ένας «θείος» που ποτέ όμως δεν τον αποκάλεσα έτσι, παρά μόνο όταν ήθελα να τον εκνευρίσω. Άλλωστε στα μάτια μου δεν ήταν ποτέ μεγάλος, ως ηλικία. Ένας θείος πολύ διαφορετικός από τους καθιερωμένους θείους. Και τον λάτρευα για αυτό.
Ήταν αυτός που ερχόταν με στοίβες cds «πάρε άκου κράτα ό,τι σου αρέσει και ό,τι δεν σου αρέσει κράτα το για αργότερα».
Λεπτομέρειες για τη ζωή του δεν έλεγε εύκολα. Έδινε τις πιο ανατρεπτικές συμβουλές όμως. Λίγο άγαρμπος στις αγκαλιές, τόσο που θα σε έπνιγε. Ασυναγώνιστος στο χιούμορ. Αλλά και στο θυμό. Αλλά και στο να ζητά συγνώμη. Αλλά και στο να υβρίζει. Αλλά και στο να σέβεται απεριόριστα τους πάντες. Τον έλκυαν οι δύσκολοι δρόμοι. Οι ευκολίες, που τις είχε by default, δεν τον ενδιέφεραν. Ήθελε μόνο να τις ανατρέπει.
Πέρασα 2 εβδομάδες σε ένα σπίτι που κάθε εκατοστό είχε και ένα μικρό θησαυρό. Στο σπίτι που έζησα τους πρώτους μήνες της ζωής μου, άλλωστε, κι αυτός σχεδόν ολόκληρη. Ατελείωτες ώρες ανακάλυπτα, ξαναθυμόμουν, γελούσα κλαίγοντας και το ανάποδο. Είχα σπάσει την γυάλα και είχα μπει μέσα πια. Άοπλη κι εγώ, έτοιμη να δεχθώ όλα τα συναισθήματα που περιμένουν στη γωνία σε τέτοιες στιγμές. Δύο εβδομάδες μιας κάποιας συνειδητοποίησης του τί έχει γίνει, τί έχει αλλάξει. Δύο εβδομάδες που ανυπομονούσα να χάνομαι εκεί με τις ώρες... χωρίς ίχνος φόβου, χωρίς ίχνος μακάβριας αίσθησης. Ήταν η δική μου τελετή αποχαιρετισμού. Ήταν το δικό μου κλείσιμο. Οι δυο μας.
Φωτογραφίες πρόσφατες, ελάχιστες. Πολλά σημειώματα όμως. Και πολλή μουσική. Πολλή μουσική. Και βιβλία. Όλα στα χέρια μου. Κι έτσι ξαναγνωριζόμαστε.
Ή συνεχίζουμε να γνωριζόμαστε. Ή πορευόμαστε παράλληλα. Ή δεν ξέρω τί άλλο ακριβώς.
Μερικά από αυτά θέλησα να τα μοιράσω, κάτι που έκανε κι αυτός όλη του τη ζωή. Τα αντικείμενα, αυτά τα άψυχα που αποκτούν ψυχή μόνο αν εμείς τους τη δώσουμε, γίνονται μια αλυσίδα συγκλονιστική μεταξύ ανθρώπων, ακόμα και άγνωστων μεταξύ τους. Σαν την ζωή την ίδια, δηλαδή.
Η απώλεια είναι σκληρή. Δεν συνηθίζεται εύκολα (*συγγνώμη αγαπημένε Θ. Αναστόπουλε). Ο καθένας έχει το δικαίωμα να τη βιώνει όπως θέλει.
Εγώ επέλεξα να την βιώσω/βιώνω μέσα από ό,τι πιο ζωντανό πράγμα υπάρχει μετά την καθεαυτή ζωή: την μουσική, τα χειρόγραφα και τα βιβλία. Τα αντικείμενα που δεν είναι ύλη, διότι ήταν όλη του η ζωή.
Και έτσι κατάλαβα ότι η απώλεια δεν σημαίνει απουσία..
Σίγουρα όμως, τέλος εποχής.
*τιμής ένεκεν λοιπόν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου