Επέτειος Σιωπής...

Η σημερινή μέρα ήταν πάντα μέρα σιωπής για μένα. Μια επέτειος σιωπής που απλωνόταν παντού για 7 ολόκληρα χρόνια στην Ελλάδα. Μια επέτειος ντροπιαστικής ντροπής για έναν λαό που ανεχόταν μια στυγνή δικτατορία στο πετσί της.

Και στα νεότερα χρόνια, μια επέτειος εκμετάλλευσης και ρευστοποίησης σε είδος (εξουσία) καταστάσεων, συγκυριών αλλά και πραγματικής αντίστασης από τους λίγους και τους αφανείς, όπως συμβαίνει συνήθως, άλλωστε.

Ο Βασίλης Ραφαηλίδης, στο «Μνημόσυνο για έναν ημιτελή θάνατο» περιγράφει την πραγματικότητα μέσα και έξω, για το «επίσημο» μπουντρούμι της οδού Μπουμπουλίνας (τον «μητροπολιτικό» ναό), το ανεπίσημο της οδού Ρεθύμνης (το λεγόμενο «παρεκκλήσιο») κ.λπ. Η πραγματικότητα πολλές φορές γκρεμίζει ό,τι χτίζει η ανάγκη για συγκάλυψη. Με ονόματα και διευθύνσεις, κυριολεκτικά.

«Για τον Μίμη Ανδρουλάκη, τον Κώστα Λαλιώτη και τον Στέφανο Τζουμάκα, ηγετικά στελέχη της εξέγερσης, ο δρόμος προς την Βουλή, την πολιτική σκηνή, το πολιτικό παρασκήνιο και την εν γένει ελληνική πολιτική αθλιότητα, ξεκινάει από εκεί».

....

«Ένας κόμπος κάθεται στο λαιμό μου κάθε φορά που περνώ έξω από το Πολυτεχνείο. Δεν πήρα ποτέ μέρος στις προσκοπικές τελετές και τις ηλίθιες πορείες κατά την ημέρα «της επετείου του Πολυτεχνείου», τούτο το μεγάλο συλλογικό άλλοθι για την ηθική ανεπάρκεια ενός ολόκληρου λαού.

Πρόκειται για ένα πολύ βολικό άλλοθι, που το οικειοποιήθηκαν όσοι νιώθουν την ανάγκη να ξεπλύνουν την ντροπή για την απέραντη δειλία τους επί έξι ολόκληρα χρόνια».

Το Πολυτεχνείο ζει, όχι γιατί επειδή λέει το κλισέ. Ζει, διότι μεταλάσσεται, αλλάζει μορφή και το ζούμε με άλλο τρόπο, ακόμα και σήμερα.

Δεν υπάρχει χειρότερο από την καπηλεία της ιστορίας και την οικειοποίηση της από αυτούς δεν της ανήκουν. 

Άνθρωποι που βασανίστηκαν ακραία, άνθρωποι που τα έπαιξαν όλα για όλα και έχασαν, άνθρωποι που ισοπεδώθηκαν από τανκς, είναι αυτοί που τελικά δεν μίλησαν ποτέ, δεν διεκδίκησαν τίποτα παρά μόνο την αξιοπρέπειά τους και την ήσυχη συνείδησή τους.

Αξίες ανεκτίμητες.

(* αφόρητος ο θόρυβος από τα ελικόπτερα που όλη μέρα αλωνίζουν τον καημένο αττικό ουρανό... ταιριαστός όμως με το κλίμα των ημερών...)