Οικοδέσποινα.
Μια λέξη που πάντα την έβρισκα γοητευτική. Την έχω ντύσει με ωραία ρούχα, διακριτικό άρωμα, και το κυριώτερο: το πιο φωτεινό χαμόγελο που μπορεί να υπάρξει (*για κάποιον λόγο το πρώτο πρόσωπο που μου έρχεται στο νου πάντα είναι η γιαγιά μου).
Η πραγματική διασκέδαση και ευχαρίστηση ξεκινάει με το που γίνεται η πρόσκληση. «Σας περιμένω στις 8». Τότε ξεκινάει το γοητευτικό του πράγματος. Τί θα μαγειρέψω; Σε ποιόν αρέσει τί και ποιός απεχθάνεται τί. Τραπεζομάντηλο φρεσκοσιδερωμένο, σερβίτσια φρεσκαρισμένα, ποιός θα κάτσει πού, τί κρασί ταιριάζει με το φαγητό, μουσική στο play και πάμε.
Και μεμιάς αλλάζει όλη η ατμόσφαιρα του σπιτιού. Ξαφνικά το σαλόνι φαίνεται αλλιώς, η κουζίνα παίρνει μπροστά, κι η προσμονή ξεκινά.
Και κορυφώνεται όταν χτυπάει το κουδούνι. Και μεμιάς όλο το σπίτι μεταμορφώνεται. Γεμίζει κόσμο, που ακόμα και ένας μόνο άνθρωπος να είναι, κάνει την διαφορά.
Δεν χρειάζονται πολλά. Πολλές φορές δεν χρειάζεται και σχεδόν τίποτα. Δεν είναι απαραίτητα ούτε τα καλά τραπεζομάντηλα, ούτε τα καλά σερβίτσια. Από την άλλη, αν υπάρχουν, πάντα σκέφτομαι «μα αν δεν τα χαρώ με τους φίλους μου, πότε θα χαρώ; Αυτοί είναι οι δικοί μου επίσημοι καλεσμένοι, και προφανώς αυτοί θα είναι για πάντα, με αυτούς θέλω να μοιράζομαι τίς όποιες μικρές πολυτέλειες της ζωής και δεν θα χαλαλούσα για κανέναν άλλο λόγο».
Το να μοιράζεσαι τον χώρο σου και τον χρόνο σου δεν είναι κάτι αυτονόητο. Πόσω μάλλον όταν προηγείται προετοιμασία, χρόνος για οργάνωση. Είναι όμως από τις πιο ωραίες μορφές φροντίδας για αυτούς που αγαπάμε.
Λίγη σημασία αν το φαγητό θα πετύχει εν τέλει. Λίγη σημασία αν στριμωχνόμαστε όλοι γιατί ίσως να μην υπάρχει χώρος.
Αυτό που σίγουρα έχει σημασία είναι το μοίρασμα. Και είναι εξίσου τιμή τόσο για την οικοδέσποινα όσο και για την τιμή που κάνουν οι καλεσμένοι να αποδεχθούν την πρόταση. Αυτό το «φυσικά και θα έρθουμε, ανυπομονούμε», είναι πάντα αυτό που με κάνει να σκέφτομαι πόσο απλό αλλά και πόσο πολύτιμο είναι αυτό το «ναι, θα έρθουμε».
Η πραγματική πολυτέλεια δεν κρύβεται στα ασημένια σερβίτσια της γιαγιάς. Ούτε στα μοντέρνα πιάτα. Η πραγματική πολυτέλεια κρύβεται σε αυτή τη καυτή χαρά που γεμίζει την καρδιά όταν για λίγο βγεις από το σώμα σου και βλέπεις αυτήν την μαγική εικόνα: τους ανθρώπους που αγαπάς να είναι εδώ, γύρω από ένα τραπέζι. Και να τσεκάρεις κρυφά αν όλα πάνε καλά, αν όλοι περνάνε καλά, γιατί αν εκείνοι περνάνε καλά, εσύ περνάς ακόμα καλύτερα.
Όχι, δεν έχω ξεχάσει τί ημέρες ζούμε. Και ένα από τα πράγματα που με δυσκολεύουν περισσότερο μέσα σε όλο το εφιαλτικό πράγμα που ζούμε είναι ακριβώς αυτό. Οι αγκαλιές, οι φωνές, τα γέλια, να μιλάς σε απόσταση αναπνοής για να περιγράψεις όσο καλύτερα μπορείς όλα όσα έχεις στο κεφάλι σου.
Ωστόσο, με τους έναν δύο ανθρώπους που μπορώ να το κάνω, θα το κάνω. Γιατί αυτοί οι ένας δύο θα είναι σαν να είναι κι όλοι οι υπόλοιποι μαζί.
Και με την προσμονή ότι θα έρθει η στιγμή να θυμηθούμε πώς ήταν όταν ζούσαμε, ήρθε η στιγμή να μυρίσει η κουζίνα αγάπη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου