ιπτάμενο όχι, αλλά πράσινο;...

Από μικρή είχα μια άρνηση στα σετ. Στο απόλυτο ταίριασμα. Στο «αυτό πάει πολύ με εκείνο αλλά καθόλου με το άλλο». Αμέσως ερχόταν ένα «και γιατί; ποιός το λέει αυτό;». 

Μεγαλώνοντας και βλέποντας ότι είναι κάτι που με ακολουθεί κατά πόδας, φανατικά και ισχυρά και κατ’ εξακολούθηση, το έψαξα λίγο.

Μήπως επειδή μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον από πολύ διαφορετικούς ανθρώπους μεταξύ τους (ακόμα και με γονείς τέτοιους) που όμως πάντοτε και με κάποιο τρόπο όλοι συνυπήρχαν μεταξύ τους ειρηνικά και ωραία;

Μήπως μια απολύτως συμβατή εικόνα μού δημιουργεί μία αίσθηση εγκλωβισμού και περιορισμού; (*αυτό σίγουρα, για αυτό και θα δυσκολευόμουν αν τυχόν έκανα μια εργασία που θα απαιτούσε κάποιο είδος στολής).

Μήπως είναι μια μορφή «αντίστασης» σε κάποιους άγραφους κανόνες που κατά βάθος ίσως κανείς δεν θέλει να ακολουθεί αλλά τελικά όλοι λίγο πολύ το κάνουν (κάνουμε);

Μήπως επειδή δεν μπορώ σε όλους τους τομείς της ζωής μου να είμαι αναρχοαυτόνομη, αυτός του ταιριάσματος, να είναι το πεδίο δράσης μου; 

Μάλλον λίγο από όλα τα παραπάνω.

Έχω ζήσει πολλά χρόνια με βλέμματα γύρω μου που να κοιτάζουν με μια απορία: «μα τώρα τί σχέση έχει αυτό με εκείνο; μα τώρα τί σχέση μπορείς να έχεις με αυτόν/ ήν; μα τώρα, πώς αποφάσισες από εδώ που είσαι να πας εκεί; μα τώρα πώς μπορείς ταυτόχρονα να είσαι αυτό αλλά και εκείνο; πώς από την αρχαιολογία βούτηξες στην γραφιστική;».

Θαρρείς και όλα στη ζωή είναι σετ. 

Έχω νέα. Όχι. Δεν είναι καθόλου απαραίτητο να συμβεί αυτό. 

Και όχι μόνο αυτό, αλλά και αν δεν συμβεί, όχι απλά είναι πλήρως φυσιολογικό, είναι και υγιές. Μάλιστα.

Όταν το λεγόμενο «mix and match» μπήκε στη ζωή μας κι άρχισε να εμφανίζεται σε διάφορους τομείς που έχουν να κάνουν με μόδα, με design κ.λπ., είπα αμέσως μέσα μου «ουφφφ, επιτέλους, απελευθέρωση, δεν θα είμαι μόνο εγώ αυτή που μπορώ να βάλω το ότινάναι χρώμα και να το συνδυάσω με το άλλο ότινάναι χρώμα», και ταυτόχρονα ένα «οκ, και ποιός είναι ο νεωτερισμός τώρα εδώ;».

Ως graphic designer πολλές φορές πηγαίνω κόντρα στο αναμενόμενο. Άλλες φορές γίνεται αποδεκτό άλλες όχι. Όμως το τολμώ. Πολλές φορές βλέπω βλέμματα τρομοκρατημένα «μα, αυτό είναι τελείως εκτός ...».. «Εκτός τι; Της πεπατημένης; Του κανόνα; Των όποιων συμβάσεων που υπάρχουν; Το θέμα είναι: Εσάς σας αρέσει;». Όταν η απάντηση είναι «όχι», εκεί τελειώνει η συζήτηση. Όταν βλέπω ένα σπινθήρα που θέλει να ανατιναχτεί αλλά διστάζει, δίνω το τελικό χτύπημα και ωπ, μαγική εικόνα.

Το ίδιο και με τους ανθρώπους. Ούτε οι άνθρωποι πάνε σετ. Ευτυχώς.

Είναι όπως το χαλί στην είσοδο του σαλονιού μου. Ένα παράταιρο χαλί. Πράσινο (πολύ διαφορετικό από όλα τα πράσινα που υπάρχουν στον χώρο μου), στρογγυλό και με ένα περίεργο μοτίβο.

Πολλά βλέμματα έχουν αναρωτηθεί «μα πως, τί σχέση έχει, περίεργο». Και μετά από λίγες ώρες, ή μέρες ή μήνες «πάντως τελικά αυτό το χαλί δεν είναι τόσο άσχετο» «κοίτα να δεις τελικά που ταιριάζει και με όλο το υπόλοιπο».

Δεν είναι το χαλί. Είναι η ελευθερία να είμαι διαφορετική, ακόμα και στα πιο απλά. Γιατί δυστυχώς, η ελευθερία δεν είναι μόνο στα δύσκολα.

Και το βασικότερο: είναι η ελευθερία στο να υπερασπίζομαι το όποιο διαφορετικό υπάρχει στο μυαλό και στην καρδιά. 

Λατρεύω το total black. «Μα πάλι μαύρα; Μα γιατί;». Η απάντηση:  «Γιατί το μαύρο είναι το πιο φωτεινό χρώμα, αρκεί να μπορείς να το δεις».

Αλλά λατρεύω και το μωβ με το καφέ και με κάποιες πινελιές πράσινου και μικρές λεπτομέρειες από βυσσινί που θα τελειώνουν με λίγο πορτοκαλί ώστε στο τέλος να φαίνεται σαν κόκκινο με μπλε πουά. «Μα όλα αυτά μαζί; Πώς γίνεται αυτό;» Η απάντηση:  «Γιατί όλα πάνε με όλα. Αρκεί να μπορείς να το δεις».

Ίσως όλοι έχουμε ένα πράσινο χαλί, που είτε λίγο πριν το επιλέξουμε ή αφού το κάνουμε, σκεφτόμαστε «τί θα πουν οι άλλοι;». Όταν όμως το ξεδιπλώσουμε, το χαζέψουμε και καθήσουμε πάνω του οκλαδόν, η σκέψη έρχεται μόνη της: «εμένα μου αρέσει». Και σίγουρα, θα αρέσει και στους άλλους, στο τέλος.

Αλλά και να μην, δεν θα πάψει ποτέ να είναι το αγαπημένο σου λίγο παράταιρο πράσινο χαλί σου.