Κι αν έχουν περάσει χρόνια, και μάλιστα, πολλά, πάλι εδώ ανατρέχω. Στο γνωστό σημείο που οι λέξεις, τα αγαπημένα μου «όπλα», (*μαζί με το χρώμα) ενεργοποιούνται, ξεχύνονται, ασυγκράτητα πολλές φορές.. κι όταν συμβαίνει αυτό, δεν το σταματώ. Δεν το καταπιέζω. Είναι κάτι πέρα της δύναμής μου, άλλωστε.

Λες κι έχει περάσει ένας αιώνας. Κι ίσως να έχει περάσει, διότι ο χρόνος δεν μετριέται μόνο με αριθμούς. Μετριέται και με εικόνες, με αναμνήσεις, με γεγονότα, με στιγμές, με επιτυχίες, αποτυχίες, κέρδη, απώλειες, ζημίες, κατακτήσεις, κι όλα αυτά.

Κι από αυτήν την άποψη, ίσως να έχουν περάσει παραπάνω από ένας αιώνας.

Το γράψιμο δεν το σταμάτησα ποτέ στην πραγματικότητα. Υπάρχει πάντα (ευτυχώς) και ο κλασικός τρόπος σε τετράδια, μπλοκ, αυτοκόλλητα, παντού. 

Εδώ όμως είναι ο τόπος που μπορούν οι σκέψεις να ταξιδέψουν και να τρυπώσουν, ακόμα και κατά τύχη, σε πολλά μέρη, να διαβαστούν από πολλά ζευγάρια  μάτια. 

Άπειρες λευκές σελίδες μπροστά μου από σήμερα, που είναι έτοιμες να γεμίσουν με λέξεις.

Take me somewhere nice, λοιπόν.. κι  ίσως είναι η στιγμή που αυτή η φράση έχει περισσότερη δύναμη από ποτέ.

Καιρός να ξαναβρεθούμε, εδώ, χωρίς αποστάσεις, μάσκες, μέτρα, ωράρια. 

Μέρα γιορτής η σημερινή. Μετά από καιρό. Επιτέλους.