Χ.Α. ή Α.Χ.

(Αρρωστημένοι Χαμαιλέοντες)

Τις τελευταίες ημέρες μια (όχι και τόσο μικρή) μερίδα «συνανθρώπων» μου νιώθει εξαιρετικά ευτυχής.

Και εύλογα. Είναι από τους «τυχερούς» που βλέπουν και βιώνουν άμεσα τα αποτελέσματα της πολιτικής τους θέσης και άποψης.

Και κυρίως: βλέπουν να γίνεται «έργο».

Και έργο σε πανελλήνια κλίμακα.

Τέρμα στην «αθηναϊκή εσωστρέφεια». Ώρα για έργο αποκεντρωτικό.

Ακόμα και στο τελευταίο χωριό του χάρτη, οι «εκπρόσωποί» τους ξαγρυπνούν μέρα νύχτα, προκειμένου να φέρουν εις πέρας αυτό το τόσο δύσκολο και συνάμα λυτρωτικό έργο για την υπόλοιπη κοινωνία.

Τα μέσα είναι πολλαπλά και πολύ αποτελεσματικά. Δεν κοστίζουν το παραμικρό στην οικονομία, και συνεπώς δεν επιβαρύνουν στο ελάχιστο το κράτος, σε αυτές τις τόσο δύσκολες στιγμές που ζούμε.

Μαχαίρια, ρόπαλα, σιδηρογροθιές, είναι κάτι που εξάλλου, είναι πολύ φυσιολογικό να έχει ο κάθε πολίτης στη διάθεσή του.

Εξαιρούνται κάποιες ιδιαίτερα «δύσκολες περιπτώσεις», που αναγκάζονται να χρησιμοποιήσουν λίγο πιο δραστικά μέτρα, όπως π.χ. βόμβες μολότωφ, προκειμένου η εξόντωση να γίνει άμεσα και ακαριαία.

Δεν πίστεψα ούτε για μια στιγμή πως όσοι ψήφισαν Χ.Α. στις εκλογές, ΔΕΝ ήξεραν περί τίνος επρόκειτο.

Όλες οι δικαιολογίες περί «αντίδρασης του κόσμου», «άγνοια για το τί ακριβώς πρεσβεύουν» και τα συναφή, είναι δικαιολογίες για ανθρώπους χαμηλής νοημοσύνης.

Οι ψηφοφόροι της συγκεκριμένης «παράταξης» των αρρωστημένων διαστροφικών διπόδων με νοητική κατάσταση επιπέδου αμοιβάδας, ήξεραν (και ξέρουν).

Διότι, σε αντίθετη περίπτωση (δηλαδή στην περίπτωση της άγνοιας) θα είχαν βγει στους δρόμους εξαπατημένοι και αλλόφρονες για την «λανθασμένη» επιλογή τους.

Δεν έχω νιώσει την παραμικρή έστω υπόνοια αντίστασης σε όλο αυτό.

Εξάλλου «από αντίδραση» θα μπορούσαν να έχουν ψηφιστεί και να έχουν μπει στη Βουλή πάρα πολλά κόμματα.

Όμως όχι.

Κάθε άλλο παρά τυχαίο.

Το ανατριχιαστικό είναι ότι όλοι αυτοί βρίσκονται ανάμεσά μας. Μπορεί να είναι ο διπλανός μας στην πολυκατοικία, ο περιπτεράς που λέει πάντα μια γλυκειά «καλημέρα»... ο οποιοσδήποτε.

Άνθρωποι που το πρωί εργάζονται και φορούν τη λευκή μάσκα του «καθώς πρέπει» και σοβαρού, και το βράδυ το μαύρο κράνος και χτυπάνε με μανία τους «ξένους»..

Υπάρχει, νομίζω, όμως, ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα, που προσωπικά, με βοηθά να ξεχωρίζω (όσο γίνεται, βεβαίως): η απάθεια και η σιωπή.

Αυτή η νοσηρή σιωπή για όλα όσα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ συμβαίνουν.

Αυτή η νοσηρή απάθεια που εκφράζεται με ένα κενό βλέμμα.

Τουλάχιστον ας εκφραστούν φανερά.

Από το να τρίβουν τα χέρια τους κρυφά, από χαρά και ευγνωμοσύνη για τα «καλά παιδιά που ξεβρωμίζουν τη χώρα από τους ξένους», ας το κάνουν φανερά.

Διότι, καλύτερα να ξέρεις τους εχθρούς σου, παρά να τους μαντεύεις...

(Θα μπορούσα να γράψω περισσότερα. Δεν το κάνω: α) διότι δεν επιθυμώ να γίνω διαφημιστής του «προϊόντος»· εξάλλου υπάρχουν «επαγγελματίες» που το καταφέρνουν πολύ καλύτερα, και β) τα γεγονότα είναι τόσο εξόφθαλμα που δεν χρειάζονται καμία περαιτέρω ανάλυση)..