... ο φόβος για το γνωστό...

Επιστρέφοντας από τις διόλου αμελητέες (ποσοτικά) και απερίγραπτα πλούσιες σε εικόνες, ομορφιά και μπλε καλοκαιρινές διακοπές μου, ένιωσα έναν δυνατό κόμπο στο στομάχι...
Από αυτούς που συνήθως εμφανίζονται πριν το πρώτο ραντεβού, ή μετά το τελευταίο, ίσως...
Φόβος για το άγνωστο;

...
Όχι...
Το εντελώς αντίθετο.
Φόβος λόγω της πλήρους επίγνωσης.
Το κατάλαβα από τα πρώτα λεπτά που βρέθηκα στην Αθήνα.
Το μπλε ξαφνικά έγινε μαύρο.
Σε κλάσματα δευτερολέπτων, σα να μην είχα φύγει ποτέ.
Ή σαν να είχα μεταφερθεί σε έναν φανταστικό κόσμο...
Και ταυτόχρονα, σαν να έλειψα χρόνια ολόκληρα...
Τα άσχημα στη θέση τους (και πιο άσχημα ακόμα), τα λίγα όμορφα, σαν να κρύβονται σιγά σιγά και αυτά...


Και δέχτηκα μια σφοδρή επίθεση σκέψεων και αναρωτήσεων..

πού πάει η χαρά όταν τελειώνει;
πού κρύβεται ο ήλιος όταν σκοτεινιάζει;
πού σκορπίζεται η αγάπη όταν διαλύεται;
πού φωλιάζει η ελπίδα όταν πνίγεται από την πραγματικότητα;
πού βρίσκεται η αλήθεια;

πώς ξεχνιούνται οι κακές στιγμές;
πώς συντηρούνται ζωντανές οι καλές;
πώς καταργείται ο χρόνος;
πώς ξεριζώνονται οι αναμνήσεις;
πώς εξαφανίζονται οι άσχημες σκέψεις;
πώς γυρίζει ο χρόνος πίσω;

πότε αρχίζει η καλή αρχή και τελειώνει το άσχημο τέλος;
τί συμβαίνει όταν η αισιοδοξία αρχίζει να ξεθωριάζει λίγο λίγο;
τί συμβαίνει όταν υπάρχει ένα φίλτρο θολό που κάνει δυσδιάκριτο κάθε τι όμορφο και ειρηνικό για την ψυχή και το μυαλό;
από πού κρατιέται κάποιος όταν το σκοινί αρχίζει και ταλαντώνεται επικίνδυνα;
από πού αναπληρώνεται η δύναμη όταν τα αποθέματά της ελαττώνονται με τόσο τρομακτικά αστραπιαίο ρυθμό;


πώς ξεκινά η νέα χρονιά (με την ουσιαστική της σημασία, καθότι κάθε Σεπτέμβρης και μια νέα αρχή), έχοντας άσχημα προαισθήματα, και κυρίως, ασχήμια και εξαθλίωση γύρω γύρω;...

πώς λύνεται αυτός ο κόμπος στο στομάχι που με εμποδίζει  να αναπνέω αβίαστα;

και αν τελικά είναι αυτή μόνο η αρχή, και θα έρθουν χειρότερα, μία σκέψη κυριαρχεί:

ας έρθουν όσο το δυνατό πιο γρήγορα...
ας τα ζήσουμε όσο πιο συμπυκνωμένα γίνεται...
κάψουλα χρόνου..
μήπως έτσι φύγουν και πιο γρήγορα..
λυθεί ο κόμπος..
και ξαναβρώ την κανονική αναπνοή μου...

αυτή σίγουρα θα είναι η πιο διαφορετική αρχή που έχω ζήσει..
και μέσα μου ψιθυρίζω τις αγαπημένες λέξεις..

... take me somewhere nice...
τουλάχιστον..

Barbara Kruger