Δεν ξέρω αν υπήρξε ποτέ μια "ιδανική" περίοδος στην ιστορία της ανθρωπότητας. Μια περίοδος που να ήταν ευνοϊκή για ήρεμη ζωή, για υγιείς ανθρώπινες σχέσεις, για νέα ξεκινήματα.
Νομίζω πως η απάντηση είναι "όχι, δεν υπήρξε".
Εκτός από τις προφανείς περιόδους που η ανθρωπότητα έζησε σπαρακτικές στιγμές πολέμων όλων των ειδών, ακόμα και σε φαινομενικά ήρεμες εποχές, πάντα κάτι υπήρχε κάτι που δυσκόλευε τη ζωή τους.
"Εμείς τότε δεν είχαμε μηχανήματα, τα κάναμε όλα με τα χέρια".
"Εμείς τότε δεν μαθαίναμε τί γινόταν σε κάθε γωνιά της γης".
"Στα χρόνια τα δικά μας για να σπουδάσει κάποιος ήταν άθλος, και θα ήταν και από τους τυχερούς".
"Στη δική μας εποχή η γυναίκα που έφτανε στα 30 και ήταν ανύπαντρη αποτελούσε το στίγμα για την οικογένεια".
"Τα διαζύγια στην εποχή μου ήταν σχεδόν ανεπίτρεπτα, δεν χώριζαν τόσο απλά οι άνθρωποι, η γυναίκα δεν δούλευε κι ηταν υποχρεωμένη να κρατήσει την οικογένεια ενωμένη, παρά τα όσα ίσως τραβούσε".
"Η γυναίκα που εργαζόταν στα χρόνια εκείνα, κι ήταν ανεξάρτητη, αποτελούσε την εξαίρεση της εξαίρεσης".
Οι βασικοί τομείς της ανθρώπινης ζωής και δραστηριότητας ποτέ δεν βρήκαν το πλέον εύφορο και πρόσφορο έδαφος. Δύσκολα τα ξεκινήματα, δύσκολες οι αλλαγές προς το καλύτερο, δύσκολη η αποδοχή νέων ισορροπιών, δύσκολη η προσαρμογή στις νέες απαιτήσεις.
Δεν θα ακουστεί συχνά το "τότε τα πράγματα ήταν πολύ εύκολα, είχαμε όλες τις θετικές προϋποθέσεις με το μέρος μας". Ίσα ίσα, το αντίθετο.
Κάθε χρονική περίοδος έχει πολλά κοινά με κάθε άλλη του παρελθόντος. Μας μπερδεύουν ίσως οι διαφορετικές εικόνες, οι διαφορετικές ονομασίες, οι διαφορετικές ορολογίες.
Κι ένα βασικό κοινό ήταν ο φόβος. Ο φόβος για το νέο ξεκίνημα, ο φόβος για την αλλαγή, ο φόβος για νέες σχέσεις, ο φόβος για την ανατροπή.
Σε κάθε "είναι δύσκολη εποχή για αυτό που θες", "δεν είναι η κατάλληλη στιγμή, περίμενε λίγο", "οι συνθήκες δεν είναι ευνοϊκές, είναι μεγάλο ρίσκο", υπάρχει το "ποτέ δεν υπήρξε η τέλεια συνθήκη, υπάρχει μόνο η σωστή στιγμή για μένα".
Ο φόβος ειναι πολύ ύπουλη αρρώστια. Τα συμπτώματα δεν είναι πάντα εμφανή. Και δεν είναι ίδια για όλους. Και κανείς δεν είναι άτρωτος. Και μερικές φορές μας κυριεύει χωρίς να το έχουμε καταλάβει.
Η ζωή, όσο και αν, φαινομενικά ή υποχρεωτικά ή συγκυριακά, μπαίνει σε κατάσταση pause, δεν σταματά ποτέ στην πραγματικότητα. Και είναι κρίμα να αφήσουμε τον φόβο να κάνει κουμάντο.
Δεν ξέρω αν πάντα ο τολμών νικά. Σίγουρα όμως ζει.
Οι αγκαλιές, τα φιλιά, οι διακοπές, τα ταξίδια, τα νέα ξεκινήματα είναι ζωή.
Και δεν χαρίζονται.
Ούτε χαραμίζονται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου