"πιστεύω" vs "δεν πιστεύω" : ισοπαλία?

Δεν πιστεύω στις "μέρες αγάπης". Πιστεύω στην αέναη αγάπη, χωρίς ημερολόγια.

Δεν πιστεύω στις "κινήσεις καλής θέλησης". Πιστεύω στις καλές προθέσεις, χωρίς οδηγό κινήσεων.

Δεν πιστεύω στις "μικρές ανάσες". Πιστεύω στην ολοκληρωμένη ανάσα που κάνει το σώμα να ξαναγεννιέται κάθε στιγμή.

Δεν πιστεύω στις "εξαιρέσεις που κάνουν την διαφορά". Πιστεύω στις εξαιρέσεις συνολικά, χωρίς εχέγγυα ότι θα την κάνουν ή όχι.

Δεν πιστεύω στην "υπεράνθρωπη προσπάθεια". Πιστεύω στις απρόσμενα μεγάλες δυνάμεις του ανθρώπου, μέχρι κι όποιες είναι αυτές για τον καθένα.

Δεν πιστεύω στις "καλές πράξεις". Πιστεύω στους καλούς ανθρώπους.

Δεν πιστεύω στην απόλυτη κυριαρχία της νοημοσύνης. Πιστεύω στο απόλυτο δικαίωμα του χαμηλού ή μέσου νου να έχει θέση στον κόσμο.

Δεν πιστεύω στις "καλές ευκαιρίες". Πιστεύω στις σωστές χρονικές στιγμές. 

Πιστεύω εξίσου στον άνθρωπο ως μονάδα και ως κοινωνικό σύνολο. 

Πιστεύω στο δικαίωμα το δικό μου "ναι" να ειναι το "όχι" του διπλανού μου. Και το αντίστροφο. 

Πιστεύω στην δύναμη των λέξεων και στο βάρος των πράξεων. 

Πιστεύω στην αδυναμία διαχείρισης δύσκολων καταστάσεων. 

Πιστεύω σε αυτό που το μυαλό καμία φορά αμφισβητεί αλλά η καρδιά εγκρίνει. 

Πιστεύω στο "είναι κάτι που δεν μπορώ να το εξηγήσω". Συνήθως είναι από μόνο του η καλύτερη εξήγηση για όλα. 

Πιστεύω στις προσωπικές μάχες, ακόμα κι όταν το αποτέλεσμα δεν ήταν τελικά το επιθυμητό. 

Πιστεύω στο δικαίωμα να αλλάζει η γνώμη, η επιλογή, η άποψη. Δεν είμαστε σε γύψο. Ευτυχώς. 

Και τελος, πιστεύω ότι η πίστη σε κάτι, κάποιον, δεν είναι πάντα η απάντηση σε όλα.

Η ελευθερία της πίστης, όμως, ναι. 

They fall, you rise, it's here your time. 

ο τολμών ζει...

Δεν ξέρω αν υπήρξε ποτέ μια "ιδανική" περίοδος στην ιστορία της ανθρωπότητας. Μια περίοδος που να ήταν ευνοϊκή για ήρεμη ζωή, για υγιείς ανθρώπινες σχέσεις, για νέα ξεκινήματα.

Νομίζω πως η απάντηση είναι "όχι, δεν υπήρξε".

Εκτός από τις προφανείς περιόδους που η ανθρωπότητα έζησε σπαρακτικές στιγμές πολέμων όλων των ειδών, ακόμα και σε φαινομενικά ήρεμες εποχές, πάντα κάτι υπήρχε κάτι που δυσκόλευε τη ζωή τους.

"Εμείς τότε δεν είχαμε μηχανήματα, τα κάναμε όλα με τα χέρια". 

"Εμείς τότε δεν μαθαίναμε τί γινόταν σε κάθε γωνιά της γης". 

"Στα χρόνια τα δικά μας για να σπουδάσει κάποιος ήταν άθλος, και θα ήταν και από τους τυχερούς". 

"Στη δική μας εποχή η γυναίκα που έφτανε στα 30 και ήταν ανύπαντρη αποτελούσε το στίγμα για την οικογένεια". 

"Τα διαζύγια στην εποχή μου ήταν σχεδόν ανεπίτρεπτα, δεν χώριζαν τόσο απλά οι άνθρωποι, η γυναίκα δεν δούλευε κι ηταν υποχρεωμένη να κρατήσει την οικογένεια ενωμένη, παρά τα όσα ίσως τραβούσε".

"Η γυναίκα που εργαζόταν στα χρόνια εκείνα, κι ήταν ανεξάρτητη, αποτελούσε την εξαίρεση της εξαίρεσης".

Οι βασικοί τομείς της ανθρώπινης ζωής και δραστηριότητας ποτέ δεν βρήκαν το πλέον εύφορο και πρόσφορο έδαφος. Δύσκολα τα ξεκινήματα, δύσκολες οι αλλαγές προς το καλύτερο, δύσκολη η αποδοχή νέων ισορροπιών, δύσκολη η προσαρμογή στις νέες απαιτήσεις. 

Δεν θα ακουστεί συχνά το "τότε τα πράγματα ήταν πολύ εύκολα, είχαμε όλες τις θετικές προϋποθέσεις με το μέρος μας". Ίσα ίσα, το αντίθετο. 

Κάθε χρονική περίοδος έχει πολλά κοινά με κάθε άλλη του παρελθόντος. Μας μπερδεύουν ίσως οι διαφορετικές εικόνες, οι διαφορετικές ονομασίες, οι διαφορετικές ορολογίες. 

Κι ένα βασικό κοινό ήταν ο φόβος. Ο φόβος για το νέο ξεκίνημα, ο φόβος για την αλλαγή, ο φόβος για νέες σχέσεις, ο φόβος για την ανατροπή. 

Σε κάθε "είναι δύσκολη εποχή για αυτό που θες", "δεν είναι η κατάλληλη στιγμή, περίμενε λίγο", "οι συνθήκες δεν είναι ευνοϊκές, είναι μεγάλο ρίσκο", υπάρχει το "ποτέ δεν υπήρξε η τέλεια συνθήκη, υπάρχει μόνο η σωστή στιγμή για μένα".

Ο φόβος ειναι πολύ ύπουλη αρρώστια. Τα συμπτώματα δεν είναι πάντα εμφανή. Και δεν είναι ίδια για όλους. Και κανείς δεν είναι άτρωτος. Και μερικές φορές μας κυριεύει χωρίς να το έχουμε καταλάβει. 

Η ζωή, όσο και αν, φαινομενικά ή υποχρεωτικά ή συγκυριακά, μπαίνει σε κατάσταση pause, δεν σταματά ποτέ στην πραγματικότητα. Και είναι κρίμα να αφήσουμε τον φόβο να κάνει κουμάντο. 

Δεν ξέρω αν πάντα ο τολμών νικά. Σίγουρα όμως ζει. 

Οι αγκαλιές, τα φιλιά, οι διακοπές, τα ταξίδια, τα νέα ξεκινήματα είναι ζωή. 

Και δεν χαρίζονται. 

Ούτε χαραμίζονται.